สวัสดีค่ะเพิ่งลองใช้ครั้งเเรกอาจจะมีถูกผิดบ้างก็ขออภัยนะคะ เรื่องมีอยู่ว่า เป็นอาการเเบบนี้
มานานเเล้วค่ะเป็นๆหายๆช่วงมีเเฟนทะเละกับเเฟนหนักเครียดเเล้วชอบทำร้ายร่างกายตัวเองเคยหยิกหน้าตัวเองเพราะโมโหมากเเล้วเป็นเเผลนานมากกว่าจะหายเเล้วก็ชอบดึงผมตัวเองเเละทุบตีตามร่างกายตัวเองหรือเวลาโกรธมือจะนิ่งไม่ได้มันจะชอบไปเองทั้งหยิกทั้งจิกมีอยู่วันนึงทะเลาะกับครอบครัวเเละเเฟนเครียดจัดมากๆดึงผมตัวเองหลุดเป็น กระจุกเลยค่ะพอหายเครียดก็จะเพิ่งมีสติคิดได้ว่าทำอะไรลงไป จะชอบคิดว่าตัวเองไร้ค่าขนาดนี้เลยหรอตอนนี้มีความรู้สึกเรียนหนังสือไม่ค่อยรู้เรื่องค่ะไม่ใช่ว่าเราไม่ตั้งใจเรียนนะเเต่พอเราพยายามตั้งใจเรากลับได้เหม่อลอยมาเเทน เรื่องทุกข์หรือไม่สบายใจ เราไม่เคยเล่าให้เเม้กระทั้งเพื่อนฟังเลยเรามีความคิดว่าไม่อยากให้เพื่อนมาไม่สบายใจกับเราเเละกลัวเพื่อนจะรับไม่ได้เราเลยไม่ได้ระบายหรือเล่าให้ใครฟังเลยเเม้เเต่น้อย เราควบคุมตัวเองไม่ได้มากๆเวลาหลุดก็จะไม่เเคร์ใครเลย ตอนนี้เราเลิกกับเเฟนรู้นะคะว่าเราควรต้องใส่ใจการเรียนมากกว่าเเต่เราเสียใจมากเรายอมรับความจริงไม่ได้เลยสักนิดเราไม่อยากให้เขาจากเราไปเลยทุกันตื่นมาร้องให้เพราะคิดว่ามันเป็นเเค่ฝันไปเราผิดหวังเเละเสียใจมากๆจนกินข้าวไม่ค่อยลงประมาณเกือบๆอาทิตย์ เเต่ตอนนี้ยังมีความรู้สึกไร้ค่าอยู่เช่นเคยเราอยากจะตายๆไปสักทีตอนที่มีปัญหากับครอบครัว เรากินไม่ได้ นอนไม่หลับหลับเลยค่ะเสียใจสุดๆ ทุกวันนี้จมปลักอยู่เเต่กับความเศร้าจะทำอะไรก็จะร้องให้ไปหมดไม่ค่อยมีเรี่ยวมีเเรงคิดว่าอยู่ไปก็เท่านั้นอยู่เพื่อสร้างความลำบากใจเเละปัญหามากๆเครียดมากค่ะ*พิมพ์นอกเรื่องไปนิดก็ขอโทษด้วยนะคะ*
อาการเเบบนี้เข้าข่ายโรคซึมเศร้าไหมคะ เป็นเพราะเครียดหรือโรคอื่นด้วย?
มานานเเล้วค่ะเป็นๆหายๆช่วงมีเเฟนทะเละกับเเฟนหนักเครียดเเล้วชอบทำร้ายร่างกายตัวเองเคยหยิกหน้าตัวเองเพราะโมโหมากเเล้วเป็นเเผลนานมากกว่าจะหายเเล้วก็ชอบดึงผมตัวเองเเละทุบตีตามร่างกายตัวเองหรือเวลาโกรธมือจะนิ่งไม่ได้มันจะชอบไปเองทั้งหยิกทั้งจิกมีอยู่วันนึงทะเลาะกับครอบครัวเเละเเฟนเครียดจัดมากๆดึงผมตัวเองหลุดเป็น กระจุกเลยค่ะพอหายเครียดก็จะเพิ่งมีสติคิดได้ว่าทำอะไรลงไป จะชอบคิดว่าตัวเองไร้ค่าขนาดนี้เลยหรอตอนนี้มีความรู้สึกเรียนหนังสือไม่ค่อยรู้เรื่องค่ะไม่ใช่ว่าเราไม่ตั้งใจเรียนนะเเต่พอเราพยายามตั้งใจเรากลับได้เหม่อลอยมาเเทน เรื่องทุกข์หรือไม่สบายใจ เราไม่เคยเล่าให้เเม้กระทั้งเพื่อนฟังเลยเรามีความคิดว่าไม่อยากให้เพื่อนมาไม่สบายใจกับเราเเละกลัวเพื่อนจะรับไม่ได้เราเลยไม่ได้ระบายหรือเล่าให้ใครฟังเลยเเม้เเต่น้อย เราควบคุมตัวเองไม่ได้มากๆเวลาหลุดก็จะไม่เเคร์ใครเลย ตอนนี้เราเลิกกับเเฟนรู้นะคะว่าเราควรต้องใส่ใจการเรียนมากกว่าเเต่เราเสียใจมากเรายอมรับความจริงไม่ได้เลยสักนิดเราไม่อยากให้เขาจากเราไปเลยทุกันตื่นมาร้องให้เพราะคิดว่ามันเป็นเเค่ฝันไปเราผิดหวังเเละเสียใจมากๆจนกินข้าวไม่ค่อยลงประมาณเกือบๆอาทิตย์ เเต่ตอนนี้ยังมีความรู้สึกไร้ค่าอยู่เช่นเคยเราอยากจะตายๆไปสักทีตอนที่มีปัญหากับครอบครัว เรากินไม่ได้ นอนไม่หลับหลับเลยค่ะเสียใจสุดๆ ทุกวันนี้จมปลักอยู่เเต่กับความเศร้าจะทำอะไรก็จะร้องให้ไปหมดไม่ค่อยมีเรี่ยวมีเเรงคิดว่าอยู่ไปก็เท่านั้นอยู่เพื่อสร้างความลำบากใจเเละปัญหามากๆเครียดมากค่ะ*พิมพ์นอกเรื่องไปนิดก็ขอโทษด้วยนะคะ*