แก้นิสัยขี้กลัวที่จะเจอครอบครัวยังไงดีคะ

เมื่อ2-3ปีก่อนเราทำผิดอย่างนึงครอบครัวก็ต่อว่าเราตั้งแต่นั้นมาเราก็กลัวคำพูดของคนในครอบครัวมาเลื่อยๆเริ่มกังวลเรื่องเล็กๆน้อยๆตอนคุยกันหรือนั่งกินข้าวต้องมีคนใดคนหนึ่งพูดเรื่องที่เราทำผิดขึ้นมาไม่ว่าจะผ่านมา2-3ปีแช้วพวกเขาก็เลือกที่จะหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเราก็ทำได้แค่ขำแล้วก็หัวเราะเราเลือกที่จะกินข้าวคนละเวลากับคนในครอบครัวเวลาไหนที่คนในบ้านไม่ค่อยอยู่เราก็จะออกไปกินข้าวรีบๆกินแบ้วก็รีบๆเข้าห้องเพราะกลัวว่าจะเจอคนในครอบครัวกลัวเจอคำพูดกลัวสายตากลัวไปหมดกังวลไปทุกอย่างแล้วตอนนี้เมื่อ4-5วันที่ผ่านมาเราทำผิดอีกครั้งเราไม่กล้าออกจากห้องเลยแม้แต่กินข้าวเราก็ไม่กล้าออกไปกินเราจะกินตอนเที่ยงคืนทุกวันกินวันละมื้อบางวันเราก็เลือกที่จะไม่กินตอนกินเราร้องไห้ทุกครั้งเราคิดเรื่องทุกอย่างในหัวเต็มไปหมดมีแต่คำถามว่าทำไมๆตอนนี้เรายังไม่กล้าที่จะอธิบายให้แม่ฟังเลยว่าทำไมเราถึงทำแบบนั้นพอเราทำใจจะไปอธิบายให้แม่ฟังสมองเรามันก็เริ่มคิดไปแล้วเราต้องโดนแม่ว่าแม่ด่าเหมือนครั้งนั้นแน่ๆหลังจากนั้นเราก็เริ่มสั่นสุดท้ายเราก็ไม่ได้อธิบายให้แม่ฟังทำไมเราถึงทำแบบนั้น มีวิธีไหนให้เลิกหายกังวลให้เลิกหายคิดมากมั้ยคะตอนนี้เราเหนื่อยกับความคิดของตัวเองมากๆเราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย