เบื่อตัวเอง

ผมรู้สึกมาตลอดเลย ว่าทำไมเวลาเธอต้องการผม ผมจะมีเวลาว่างให้เธอเสมอ ไม่ว่าตอนนั้นผมจะทำอะไรอยู่ก็ตาม ถ้าเธอคอลมา ผมก็จะรับทันที แต่พอเป็นฝ่ายผม ผมรู้สึกเหงามาก วันนึงเราคุยกันไม่กี่ประโยค กลางคืนถ้าได้คุยกัน เค้ามักจะบอกว่าขี้เกียจคุย เค้าจะบอกว่าเหนื่อย ผมก็เห็นเหนื่อยเพราะไปเที่ยวกับเพื่อนนี่แหละ บอกว่าอยากดูยูทูปมากกว่าบ้าง อยากนอนบ้าง เธอเหมือนไม่สนใจผมเลย กลับเป็นผมที่ต้องรีบเคลียร์ทุกอย่างให้เสร็จก่อนห้าทุ่ม เพื่อจะได้มาคุยกัน แต่ผมกลับรู้สึกว่าอีกฝั่งกลับไม่ได้รู้สึกว่าควรแบ่งเวลามาคุยกันบ้าง ผมไม่อยากขออะไรมาก ขอแค่วันนึงได้พูดคุยกันก่อนนอนก็พอ เธอเป็นคนที่เที่ยวหนักมาก ทั้งกับครอบครัว และเพื่อน ส่วนผมแทบไม่ได้เที่ยวเลย ปีนึงเธอแทบจะเที่ยวไปแล้วเกือบครึ่งปี (อันนี้ไม่ได้ประชดนะ) ส่วนผมปีนึงประมาณไม่เกินสองครั้ง บางครั้งผมอยากใช้เวลาอยู่กับเธอบ้าง วันเกิดผมเธอก็ไปเที่ยวกับเพื่อน ทั้งๆที่ช่วงนั้นมันช่วงโควิดแรกๆ พ่อแม่ผมก็ถามว่าแฟนไม่มาหรอ พี่ก็ถามว่าใจกว้างเนาะ ไม่โกรธด้วยที่แฟนไปเที่ยวค้างหลายคืนกับเพื่อนในวันเกิดเรา เป็นผู้ชายคนอื่นคงโกรธไปแล้ว พอกลับมาจากเที่ยว ถึงวันที่เราจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน เธอกลับบอกว่าขอยกเลิกนะ จะกลับบ้าน กลัวโควิด ผมพูดไม่ออก ผมรู้สึกไร้ค่า เหมือนเธอไม่เคยให้ค่าผมเลย ผมเป็นแค่คนคั่นเวลาตอนที่เพื่อนเธอไม่ว่าง หรือตอนที่เธอไม่ได้กลับบ้าน ตอนเธอเหงา เธอโทรมาหาผม ผมดีใจที่ได้คุยเสมอ แต่พอผมอยากโทรหาบ้าง เธอจะไม่รับ หรือรับแต่ให้รีบพูด เอาแต่เรื่องสาระๆ ผมรู้สึกเธอเห็นเพื่อนสำคัญกว่าผมมาก ไม่ชอบเลยทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องรู้สึกต้องการเค้า นี่ก็คบมาสามปีกว่าๆ แล้ว อยากลองเมินเค้าบ้าง อยากให้เค้าเจอแบบที่เราเจอบ้าง ว่ามันรู้สึกยังไง แต่ผมเป็นคนเพื่อนน้อย ไม่กินเหล้าอะไรด้วย สังคมแคบเข้าไปใหญ่ โลกทั้งใบของผมก็มีแต่เธอนี่แหละ ส่วนเธอมีเพื่อนเยอะ หลายกลุ่มหลายแก๊ง มีสังคมหลากหลาย ไม่เคยต้องรู้สึกว่าอยู่คนเดียว ทุกวันนี้นอกจากหมากับพี่ ผมแทบไม่ได้คุยกับใครเลย ผมอยากใช้ชีวิตได้ด้วยตัวเองบ้าง ไม่อยากต้องคอยเอาชีวิตไปผูกไว้กับใคร อยากเที่ยวไหนก็ไปคนเดียวได้ ไม่ต้องรอ อยากกินอะไรก็ไปกิน ผมขอพื้นที่มาบ่นเฉยๆ ใครอยากแนะนำอะไรผมได้เลยครับ ผมอาจจะเป็นคนแย่ๆ ที่เห็นแก่ตัวคนนึง ผมแค่อยากรู้สึกสำคัญกับใครสักคนที่เค้าก็เป็นคนสำคัญของผม ผมไม่ขอบแบบนี้เลย