ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้คือเครียดมาก เครียดกับอนาคตตัวเองด้วย ไม่ใช่ว่าไม่อยากดูแลท่านนะ แต่เราก็อยากใช้ชีวิตบ้าง ซึ้งเราจบม.6มาได้2ปี ครึ่งปีแรกไปทำงาน แต่ต้องได้กลับบ้าน เพราะปู่ไม่สบาย แล้วไม่มีใครดูแลเราเลยจำเป็นต้องกลับมาดูแล หลังจากนั่นไม่นานแกก็ล้ม เดินไม่ได้อีก ต้องคอยเช็ดขี้เช็ดเหยี่ยว ตาก็มองไม่ค่อยเห็นหูก็เริ่มไม่ดี ชอบเปิดวิทยุดังๆ เวลาพูดด้วยไม่ได้ยิน เวลาไม่พูดกับแกแต่แกได้ยิน มันทำให้หงุดหงิดบ้างที รำคาญเสียงวิทยุบ้าง เปิดทุกวัน เปลี่ยนถ่ายบ่อยมาก วิทยุไม่ดังก็โมโห จะใช้การพูดกับแกแบบด่ามากกว่าพูด อนาคตเราก็ไม่รู้จะยังไง พ่อก็เสียตั้งแต่เด็ก แม่ก็ไปมีผัวใหม่ ไม่ได้มาสนใจเรา บ้างทีมายังมาขอเงินกับลูกด้วยซ้ำ คือเราคิดว่ายังไงเราก็ไม่มีโอกาสได้เรียนแบบเพื่อนหรอก ก็คิดอยู่2อย่างว่าไปทำงานแล้งเรียนผวสเอา กับสอบตร. แต่คงได้แค่คิดเพราะต้องดูแลปู่ ใจหนึ่งก็คิดนะว่า จะจ้างน้าดูแลไหมถ้าปู่เกินได้แล้ว สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็ได้แค่คิด อยู่บ้านก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ได้ไปไหน ยิ่งทำให้เราเบื่อ วันๆต้องมานั่งด่า ว่าอย่าทำอย่างนี้นะ อย่าทำอย่างนั่นนะ มันเหนื่อยและท้อมาก
เครียดกับการดูแลผู้สูงอายุ