อยากออกไปอยู่ที่อื่นแต่ติดที่ไม่อยากทิ้งแม่

คือเราเป็นลูกเลี้ยงที่อาศัยบ้านพ่อเลี้ยงอยู่ในบ้านเราคุยกับเเม่ได้แค่คนเดียวแต่ไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะกล้าคุยเราอยู่มา7ปีไม่เคยได้พูดคุยกับคนในบ้านเลยมีบ้างเล็กน้อยเเค่ถามตอบกันอีกอย่างเขาไม่ได้มิตรดีไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นคนในครอบครัวเราเริ่มอยู่คนเดียวในห้องตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้เพิ่งมารู้ตัวว่ามันหลายปีแล้วที่อยู่แบบนี้ไม่คุยกับใครกินข้าวคนเดียวออกจากห้องแค่ตอนเข้าห้องน้ำหลายครั้งที่เราพยายามหาเชือกรัดคอตัวเองแต่เราก็สงสารแม่เพราะแม่เราเป็นโรคเครียดอยู่ทำได้แค่กรีดเเขนตัวเองเราอยากตายหลายครั้งมากติดที่แม่หวังกับเรามากเพราะเป็นลูกคนเดียวเราห่วงแม่แต่ตอนนี้ตัดสินใจว่าจะทำงานแล้วไปเช่าห้องอยู่มันน่าจะดีกว่าต้องมานอนคิดมากทำร้ายตัวเอง