ตอนนั้นเป็นช่วงซัมเมอร์ปีสอง ผมสมัครงานเป็นพนักงานส่งอาหารในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในตัวเมือง คืนหนึ่ง เจ้าของร้านได้รับออเดอร์มาจากลูกค้ารายหนึ่ง ปลายทางระบุว่าต้องการข้าวสวยกับไก่ทอดหนึ่งกล่องกับน้ำอัดลมหนึ่งขวด มันจึงเป็นงานของผมที่จะต้องนำอาหารไปส่งยังที่หมายบน GPS เมื่อออเดอร์และบิลพร้อม ผมก็ตั้งปลายทางบน GPS ทันทีและขี่บิ้กไบค์ของผมออกไป มันเป็นระยะทางประมาณ 24 กิโลเมตรทางตะวันตก ผมก็ขี่ไปตามทางเรื่อย ๆ จนเริ่มสังเกตว่าวิวรอบ ๆ ตัวผมเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มจากตัวเมืองผมขับห่างออกมาเรื่อย ๆ เข้าสู่เขตชนบท บ้านเรือนมีให้เห็นน้อยเต็มทีและไฟในบ้านทุกหลังถูกปิด รถน้อยลงทุกที ๆ ที่ผมขับลึกเข้าไป อากาศรอบตัวเย็นเฉียบแม้จะในคืนหน้าร้อนแบบนี้ รอบตัวผมมืดไปหมด มีเพียงแสงไฟจากบิ้กไบค์ของผมเท่านั้นที่ยังฉายทะลุความมืด ผมดูที่ GPS ของผม ปลายทางดูจะอยู่ลึกกว่าถนนสายหลักที่ผมสัญจรอยู่นี่ซะอีก ผมเลี้ยวขวาที่หัวมุมเข้าสู่ถนนลูกรัง เส้นทางดูเปลี่ยวมาก ถนนก็ดูลำบาก ผมต้องคอยพยุงบิ้กไบค์ของผมไม่ให้มันล้มไปตลอดเส้นทาง
เวลาผ่านไปเหมือนนานก่อนที่ผมจะเห็นเงาของบ้านหลังอยู่สุดสายตาของผม ผมดู GPS ของผมที่รวนเต็มที่เพื่อเช๊คอีกครั้ง ใช่แน่ ๆ บ้านหลังนี้แหละ ผมจึงดับรถไว้ไม่ห่างมากแต่ก็ไม่ได้ใกล้ตัวบ้านเกินไปจนอาจจะรบกวรใครก็ตามที่อยู่ในนั้น บ้านทั้งหลังปิดไฟมืดไปหมด ผมเห็นก็เพียงรูปร่างมืด ๆ ของบ้านเท่านั้น ผมเดินไปที่ตัวบ้านพร้อมอาหารในมือ
“อาหารมาส่ง มีใครอยู่มั้ยครับ” ผมตะโกนเรียกจากหน้าบ้าน แต่กลับไม่ได้รับการตอบกลับมาจากใครทั้งนั้น ผมใช้เวลาเดินหาประตูบ้านแต่ก็ไม่เจอ ผมจึงโทรหาเจ้าของออร์เดอร์ตามเบอร์ที่เจ้าของร้านให้ผมมาแต่สัญญาณก็มา ๆ หาย ๆ
ในช่วงเวลานั้นผมเริ่มตัดสินใจเด็ดขาด ผมเดินไปที่บิ๊กไบค์ของผมแล้วสตาร์ทรถเพื่อฉายไฟส่องไปที่ตัวบ้าน ผมช็อคกับภาพตรงหน้าจนแทบล้มไปกองกับพื้น บ้านทั้งหลังมีสภาพโคตรแย่ ชานหน้าบ้านที่ควรจะเป็นประตูพังลงมา ทางปีกขวาของบ้านก็เหมือนกัน สภาพบ้านแบบนี้มันแย่เกินกว่าจะมีใครมาอาศัยเสียด้วยซ้ำ กระจกทุกบานที่ผมเห็นแตกยับ มีขยะกองอยู่ทุกที่ในบริเวณนั้น ผมดูอีกครั้งที่ GPS ว่ามันพาผมมาถูกทางมั้ยแต่สัญญาณเจ้ากรรมก็ติด ๆ ดับ ๆ ผมเริ่มใจไม่ดีกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
แต่ยังไงงานก็เป็นงาน ผมต้องทำให้เสร็จ ผมตั้งสติ สูบลมวูบใหญ่เข้าปอดแล้วเดินดูรอบ ๆ ด้านนอกของบ้าน ไฟรถยังติดอยู่ ไม่มีใคร(หรืออะไร) อยู่เลยมีแต่ขยะ จอมปลวก และพงหญ้ารก ๆ รายล้อมพื้นที่ตรงนั้น ผมจึงทำการรวบรวมความกล้าเท่าที่ตัวเองจะมีได้ในตอนนั้นแล้วเดินเข้าไปสำรวจด้านในตัวบ้าน เวรกรรม ภายในบ้านดูแย่กว่าด้านนอกของบ้านซะอีก มีขยะอยู่ทุกที่ เศษผ้า หนังสือเก่า ๆ ของเล่นพัง ๆ บ้านหลังนี้ดูเหมืเป็นบ่อขยะขนาดย่อม ๆ ดี ๆ นี่เอง ผมมองดูดี ๆ อีกครั้งและผมก็เจอกับสิ่งที่ทำให้ผมสติแตกอย่างที่สุด มีโลงศพตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งในตัวบ้าน ผมเห็นมือมือหนึ่งพาดขึ้นมาบนปากโลงที่ถูกเผยอเปิดออก ผมเสียสติและกรีดร้องด้วยเสียงที่ดังที่สุดเท่าที่ลูกคอของผมจะระเบิดออกมาได้ ผมวิ่งเผ่นออกจากตัวบ้านในทันที ผมไม่ต้องการเงิน หรือทิป หรืออะไรอีกแล้ว สิ่งเดียวที่ผมต้องการคือออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ผมทิ้งออเดอร์ไว้ตรงไหนซักแห่งที่หน้าบ้าน ใครสนล่ะ ผมรีบคร่อมบิ้กไบค์ เข้าเกียร์และขี่ปรู๊ดออกมาทันที ผมมองไปที่กระจกข้างและเจอเข้ากับสิ่งที่ทำให้ผมรู้ว่าผมคิดผิดที่ทำแบบนั้น ภายใต้แสงเลือนรางจากไฟท้ายรถของผมร่างเงาดำร่างหนึ่งเดินออกมาจากมุม ๆ หนึ่งของบ้าน หยิบอาหารที่ผมทิ้งไว้และหันมามองผม ดวงตาของมันสะท้อนแสงที่แดงจากไฟรถของผม ความเย็นเยือกอาบไปทั่วตัวของผม ผมขี่รถอย่างเสียสติไม่สนทิศสนทาง รถของผมเทซ้ายเทขวาอยู่สองสามรอบ ก่อนที่ผมจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรรถของผมก็ล้มและผมก็วูบไปเลย
เป็นเวลานานเท่าไหร่ผมไม่รู้ก่อนที่จะตื่นขึ้นอีกครั้ง ผมได้ยินเสียงของเจ้าของร้านเรียกผมอยู่ตรงหน้า ไฟจากรถของเขาสาดส่องไปทั่วบริเวณ เขาถามว่าผมโอเคมั้ย (แน่นอน ใครจะไปโอเคกับเรื่องนี้) และมันเกิดอะไรขึ้น ผมเล่าให้แกฟังทุกอย่าง แกหัวเราะเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แกไม่โทษผมที่ต้องขี่มอเตอร์ไซค์มาไกลปานนี้ในเวลาแบบนี้เพื่อเจอบ้านร้างน่ากลัว ๆ แกบอกว่าผมขาดการติดต่อไปเกือบชั่วโมงได้ แกจึงบึ่งมาตามที่หมายที่ระบุไว้จนมาเจอผมนอนกะเล่เท่หมดสติอยู่ ผมตกใจสุด ๆ ผมวูบไปราวชั่วโมงเลยเหรอ ไอ้ร่างนั่นตามผมมารึเปล่า นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้นเนี่ย อย่างไรก็ตาม สุดท้ายผมก็ปลอดภัยและเจ้าของร้านก็อยู่กับผมแล้ว เราจึงช่วยกันยกเจ้าบิ้กไบค์ขึ้นท้ายกระบะ ส่วนผมนั่งหน้ารถไปกับเจ้าของร้าน เราเดินทางกลับไปที่ร้านทันที เจ้าของร้านเองก็พยายามถามผมทุก ๆ ห้านาทีสิบนาทีว่าผมโอเคมั้ย ซึ่งผมก็บอกไปว่าผมโอเคแล้ว ในตอนนั้น
พอมาถึงร้านอย่างปลอดภัยเราก็ช่วยกันเคลียร์ของ ผมต้องใช้เจ้าบิ๊กไบค์นี่หากิน ผมเลยต้องเอาทุกอย่างคืนทางร้านเพื่อจะเอาเจ้ามอเตอร์ไซค์คันนี้กลับไปด้วย ผมเช๊คกล่องส่งอาหารเหมือนที่ต้องทำทุกครั้งตอนเลิกงาน แต่ทันทีที่ผมเปิดดูว่ามีอะไรในกล่องกระดูกสันหลังทุกข้อของผมก็เย็นวาบ มีเงินอยู่ในนั้นจำนวนหนึ่งพร้อมกับกระดาษใบเล็ก ๆ ที่ถูกเขียนว่า “ขอบคุณสำหรับบริการดี ๆ”
ผมได้รับออเดอร์ให้ไปส่งอาหารที่บ้านร้างที่ไหนก็ไม่รู้
เวลาผ่านไปเหมือนนานก่อนที่ผมจะเห็นเงาของบ้านหลังอยู่สุดสายตาของผม ผมดู GPS ของผมที่รวนเต็มที่เพื่อเช๊คอีกครั้ง ใช่แน่ ๆ บ้านหลังนี้แหละ ผมจึงดับรถไว้ไม่ห่างมากแต่ก็ไม่ได้ใกล้ตัวบ้านเกินไปจนอาจจะรบกวรใครก็ตามที่อยู่ในนั้น บ้านทั้งหลังปิดไฟมืดไปหมด ผมเห็นก็เพียงรูปร่างมืด ๆ ของบ้านเท่านั้น ผมเดินไปที่ตัวบ้านพร้อมอาหารในมือ
“อาหารมาส่ง มีใครอยู่มั้ยครับ” ผมตะโกนเรียกจากหน้าบ้าน แต่กลับไม่ได้รับการตอบกลับมาจากใครทั้งนั้น ผมใช้เวลาเดินหาประตูบ้านแต่ก็ไม่เจอ ผมจึงโทรหาเจ้าของออร์เดอร์ตามเบอร์ที่เจ้าของร้านให้ผมมาแต่สัญญาณก็มา ๆ หาย ๆ
ในช่วงเวลานั้นผมเริ่มตัดสินใจเด็ดขาด ผมเดินไปที่บิ๊กไบค์ของผมแล้วสตาร์ทรถเพื่อฉายไฟส่องไปที่ตัวบ้าน ผมช็อคกับภาพตรงหน้าจนแทบล้มไปกองกับพื้น บ้านทั้งหลังมีสภาพโคตรแย่ ชานหน้าบ้านที่ควรจะเป็นประตูพังลงมา ทางปีกขวาของบ้านก็เหมือนกัน สภาพบ้านแบบนี้มันแย่เกินกว่าจะมีใครมาอาศัยเสียด้วยซ้ำ กระจกทุกบานที่ผมเห็นแตกยับ มีขยะกองอยู่ทุกที่ในบริเวณนั้น ผมดูอีกครั้งที่ GPS ว่ามันพาผมมาถูกทางมั้ยแต่สัญญาณเจ้ากรรมก็ติด ๆ ดับ ๆ ผมเริ่มใจไม่ดีกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
แต่ยังไงงานก็เป็นงาน ผมต้องทำให้เสร็จ ผมตั้งสติ สูบลมวูบใหญ่เข้าปอดแล้วเดินดูรอบ ๆ ด้านนอกของบ้าน ไฟรถยังติดอยู่ ไม่มีใคร(หรืออะไร) อยู่เลยมีแต่ขยะ จอมปลวก และพงหญ้ารก ๆ รายล้อมพื้นที่ตรงนั้น ผมจึงทำการรวบรวมความกล้าเท่าที่ตัวเองจะมีได้ในตอนนั้นแล้วเดินเข้าไปสำรวจด้านในตัวบ้าน เวรกรรม ภายในบ้านดูแย่กว่าด้านนอกของบ้านซะอีก มีขยะอยู่ทุกที่ เศษผ้า หนังสือเก่า ๆ ของเล่นพัง ๆ บ้านหลังนี้ดูเหมืเป็นบ่อขยะขนาดย่อม ๆ ดี ๆ นี่เอง ผมมองดูดี ๆ อีกครั้งและผมก็เจอกับสิ่งที่ทำให้ผมสติแตกอย่างที่สุด มีโลงศพตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งในตัวบ้าน ผมเห็นมือมือหนึ่งพาดขึ้นมาบนปากโลงที่ถูกเผยอเปิดออก ผมเสียสติและกรีดร้องด้วยเสียงที่ดังที่สุดเท่าที่ลูกคอของผมจะระเบิดออกมาได้ ผมวิ่งเผ่นออกจากตัวบ้านในทันที ผมไม่ต้องการเงิน หรือทิป หรืออะไรอีกแล้ว สิ่งเดียวที่ผมต้องการคือออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ผมทิ้งออเดอร์ไว้ตรงไหนซักแห่งที่หน้าบ้าน ใครสนล่ะ ผมรีบคร่อมบิ้กไบค์ เข้าเกียร์และขี่ปรู๊ดออกมาทันที ผมมองไปที่กระจกข้างและเจอเข้ากับสิ่งที่ทำให้ผมรู้ว่าผมคิดผิดที่ทำแบบนั้น ภายใต้แสงเลือนรางจากไฟท้ายรถของผมร่างเงาดำร่างหนึ่งเดินออกมาจากมุม ๆ หนึ่งของบ้าน หยิบอาหารที่ผมทิ้งไว้และหันมามองผม ดวงตาของมันสะท้อนแสงที่แดงจากไฟรถของผม ความเย็นเยือกอาบไปทั่วตัวของผม ผมขี่รถอย่างเสียสติไม่สนทิศสนทาง รถของผมเทซ้ายเทขวาอยู่สองสามรอบ ก่อนที่ผมจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรรถของผมก็ล้มและผมก็วูบไปเลย
เป็นเวลานานเท่าไหร่ผมไม่รู้ก่อนที่จะตื่นขึ้นอีกครั้ง ผมได้ยินเสียงของเจ้าของร้านเรียกผมอยู่ตรงหน้า ไฟจากรถของเขาสาดส่องไปทั่วบริเวณ เขาถามว่าผมโอเคมั้ย (แน่นอน ใครจะไปโอเคกับเรื่องนี้) และมันเกิดอะไรขึ้น ผมเล่าให้แกฟังทุกอย่าง แกหัวเราะเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แกไม่โทษผมที่ต้องขี่มอเตอร์ไซค์มาไกลปานนี้ในเวลาแบบนี้เพื่อเจอบ้านร้างน่ากลัว ๆ แกบอกว่าผมขาดการติดต่อไปเกือบชั่วโมงได้ แกจึงบึ่งมาตามที่หมายที่ระบุไว้จนมาเจอผมนอนกะเล่เท่หมดสติอยู่ ผมตกใจสุด ๆ ผมวูบไปราวชั่วโมงเลยเหรอ ไอ้ร่างนั่นตามผมมารึเปล่า นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้นเนี่ย อย่างไรก็ตาม สุดท้ายผมก็ปลอดภัยและเจ้าของร้านก็อยู่กับผมแล้ว เราจึงช่วยกันยกเจ้าบิ้กไบค์ขึ้นท้ายกระบะ ส่วนผมนั่งหน้ารถไปกับเจ้าของร้าน เราเดินทางกลับไปที่ร้านทันที เจ้าของร้านเองก็พยายามถามผมทุก ๆ ห้านาทีสิบนาทีว่าผมโอเคมั้ย ซึ่งผมก็บอกไปว่าผมโอเคแล้ว ในตอนนั้น
พอมาถึงร้านอย่างปลอดภัยเราก็ช่วยกันเคลียร์ของ ผมต้องใช้เจ้าบิ๊กไบค์นี่หากิน ผมเลยต้องเอาทุกอย่างคืนทางร้านเพื่อจะเอาเจ้ามอเตอร์ไซค์คันนี้กลับไปด้วย ผมเช๊คกล่องส่งอาหารเหมือนที่ต้องทำทุกครั้งตอนเลิกงาน แต่ทันทีที่ผมเปิดดูว่ามีอะไรในกล่องกระดูกสันหลังทุกข้อของผมก็เย็นวาบ มีเงินอยู่ในนั้นจำนวนหนึ่งพร้อมกับกระดาษใบเล็ก ๆ ที่ถูกเขียนว่า “ขอบคุณสำหรับบริการดี ๆ”