เมื่อมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน🧐

ก่อนอื่นขอระบายก่อนนะคะ เราเป็นพยาบาลเดิมทำงานอยู่ตึกอายุรกรรม แล้วพี่หัวหน้า ICU ชวนมาทำงานที่ ICU ด้วยความที่อายุรกรรมงานเหนื่อยมาก เราเลยย้ายทันที เล่าก่อนว่าโดยส่วนตัวเป็นคนไม่กินไม่เที่ยว ทำงานกลับหอนอนแค่นั้น คนส่วนใหญ่ทั้งหมดนั่นแหละของ ICU จะสังสรรค์กันบ่อย (ซึ่งเขาก็ไม่เคยขวนเรานะ) พอเราย้ายมา พี่ๆที่ตึก ICU ก็มองเราทันทีว่าเป็นเด็กเส้นหัวหน้า พอหัวหน้าจัดเวร ก็มองว่าลำเอียง ให้เราสบายกว่า (ซึ่งในบางเดือนเราหนักกว่า ก็ไม่เห็นมีใครจะแขวะอะไรนะ) แต่พอเมื่อพวกเขาไม่ได้หยุดไม่ได้ลาตามที่ต้องการก็จะมาพาลเราตลอด ซึ่งเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้นปี เวลาหัวหน้าใช้ให้เราทำงานให้ก็หาว่าเราเอาหน้า พอวันไหนมีงานในตึกแล้วเรามาไม่ได้ แต่พวกเขามาได้ ก็แขวะว่าไม่มีน้ำใจ ตอนนี้เราเหนื่อยใจมาก กับงานคือเราโอเคมากกก แต่กับพี่ๆที่นี่คือแรงมาก ด้วยความที่เราอายุน้อยกว่าคนอื่นเขา มันพูดอะไรไม่ได้ อธิบายก็ไม่มีใครฟัง ทุกวันนี้เหมือนโดนเขวี้ยงออกจากสังคมที่นี่ เวลาขึ้นเวรพวกเขาก็จะจับกลุ่มกัน นั่งคุยกัน เราก็นั่งคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันฟังดูไร้สาระนะแบบว่า ทำไมละอยู่คนเดียวไม่ได้เลยหรอ แต่สำหรับเราคือมันเจ็บปวดนะ ที่โดนแบบนี้ เดิมเป็นคนคิดมากคิดเล็กคิดน้อยอยู่แล้ว พอเจอแบบนี้ยิ่งคิดมากไปใหญ่เลย 😭 บางวันแทบไม่อยากขึ้นเวร เราจะเรียนรู้ และอยู่กับปัญหานี้ยังไง😩 ซึ่งมันก็หนีกันไปไหนไม่ได้ คนก็น้อย เวรก็มาก ขึ้นวนเจอกันแบบนี้ เราไหว้เขาก็ไม่รับไหว้ พอเราไม่ไหว้ก็หาว่าไม่เคารพ 🙏🏻 ใจจริงก็อยากย้ายไปไหนก็ได้ที่มันไม่ใช่แบบนี้ แต่ก็เข้าใจว่าทุกที่มันก็ต้องมีปัญหาเหมือนกันหมด กลัวเหมือนหนีเสือปะจรเข้ แต่ด้วยวิชาชีพ มันย้ายง่ายๆไม่ได้ แล้วก็กลัวมากว่าถ้าไปแล้วไปเจอที่มันแย่กว่านี้เราจะทำยังไงอีก😢 พยายามแล้ว พยายามคิดบวก นอนฟังธรรมะ พยายามให้ตัวเองไม่คิดมากแล้ว แต่พอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ซ้ำๆทุกวัน มันเหมือนที่ผ่านมาเรายังทำใจไม่ได้เลย เราอยากมีแค่เพื่อนร่วมงานที่ดี แค่นั้นจริงๆ อยากมีความสุขกับการดูแลคนไข้ อยากอยู่ในวิชาชีพนี้ เพราะเราอยากเป็นมากๆ
"ขอบคุณมากนะคะที่อ่านจนจบ ขอแค่ให้มีพื้นที่ระบาย เราก็สบายใจขึ้นแล้ว" เพราะเพื่อนๆฟังกันจนเบื่อแล้ว😭 กลัวแหละ กลัวซักวันจะเป็นบ้าไปก่อนแก่😩