ฉันโดนล้อจากครอบครัวเกือบทุกวันเลยค่ะ และโดนล้อจากญาติๆ และครู เมื่อป.6 ฉันได้เป็นประธานโรงเรียนแห่งหนึ่งในสุราษธานี ฉันโดนล้อเลียนจากครูหลายๆคน เรื่อง บุคคลิกภาพ ฉันได้แต่ภาวนาให้มันผ่านไป ฉํนไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากแค่ ขำตามพวกเขา พอถึงบ้านฉันได้มานั่งร้องไห้ในห้องน้ำ
ฉันไม่สามารถจะร้องไห้ให้ใครเห็นไมไ่ด้ พวกเขาจะล้อฉัน จะว่า ว่าฉํนเป็นเด็กไม่ได้เรื่อง ฉันเลยได้แค่เก็บความรู้สึกข้างในนั้นไม่บอกใคร ตอนป.6 ฉันอยู่กับญาติค่ะไม่ได้อยู่กับครอบครัว ห้องส่วนตัวก็ไม่มี เมื่อมาถึงม1 มที่ฉํนอยากจะให้ถึงไวที่สุด เพราะฉันจะได้อยู่กับพ่อแม่ เมื่อฉันม.1 กลับโดนล้อจากพ่อแม่
เกือบทุกวัน และโดนตำหนิทุกเรื่องที่ฉันทำ ต่อให้มันดีหรือไม่ดี ทำให้ฉันได้แต่ร้องในห้องตัวเอง ได้แต่ต่อยกำแพง ต่อยโต๊ะ ต่อยเบาะ มันทำให้รู้สึกดีจริงๆ
พอฉันโดนกระทำแบบนั้นจนทุกวัน ทำให้ฉัน ไม่กล้าจะคุยกับพ่อแม่เลย เขาถามอะไรตอบคำ ไม่กล้าขออะไร ไม่กล้าจะทำอะไรในสิ่งที่เขาไม่บอก
เพราะเขาจะด่าบั่นทอนจิตใจ จนฉันได้แต่เงียบและไม่ทำอะไร ฉันเจอหน้าพ่อแม่ได้แต่ยิ้ม แล้วก็รีบเข้าห้อง ไม่ว่าฉันจะโดนตำหนิกับพ่อแม่เรื่องอะไร
ฉันรู้สึกอยากจะร้องทุกครั้ง มันแย่จริงๆ มันแย่มากๆ และเขายังให้ความหวังอีก ลูกต้องได้เกรด4เท่านั้น ฉันเป็นเด็กขี้เกียจที่ได้เกรดดีเด่นค่ะ และเป็นพีโต
เลยมีความหวังเยอะมากๆ พวกเขาไม่เคยให้กำลังใจนอกจากการล้อ และ ตำหนิไปวันๆ โดนที่พวกเขาไม่เคยแคร์ความรู้สึกฉันเลย พวกเขาไม่เคยเห็นฉันร้องไห้ ถ้าเขาจะเจอ เขาจะล้อ เขาเอาไปบอกเพื่อนของตัวเองว่า ลูกฉันไม่ยอมทำงานงอแงเลยร้อง พอฉันได้ยินแบบนั้นมันรู้สึกแย่ค่ะ มันอยากกริ้ด
อยากตายไป พวกเขาไม่รู้เลยว่าฉัน คิดจะฆ๋าตัวตายหลายรอบแล้ว ฉันอยากให้พวกเขารับรู้ แต่ฉันกลัว กลัวเขาจะล้อ มันเหมือนเป็นปม ขนาดเรื่องที่ฉันเคยโดนข่มขืนเขายังไม่เคยรู้เลย มันแย่ มันแย่ เวลาฉันมีอาการอะไร ไช้หรือ โรค ฉันจะไม่บอกพ่อแม่เลย พอบอกเขาได้แต่ขำและบอกว่า คิดไปเอง
ฉันเลยไม่บอกไรเลย ไข้ ฉํนก็หายากินเอง เป็นแบบนี้รู้สึกแย่เนอะ ฉันควรทำยังไงคะ ควรรับมือยังไง ฉันเป็นเด็กเก็บกดหรือปล่าว
ครอบครัว
ฉันไม่สามารถจะร้องไห้ให้ใครเห็นไมไ่ด้ พวกเขาจะล้อฉัน จะว่า ว่าฉํนเป็นเด็กไม่ได้เรื่อง ฉันเลยได้แค่เก็บความรู้สึกข้างในนั้นไม่บอกใคร ตอนป.6 ฉันอยู่กับญาติค่ะไม่ได้อยู่กับครอบครัว ห้องส่วนตัวก็ไม่มี เมื่อมาถึงม1 มที่ฉํนอยากจะให้ถึงไวที่สุด เพราะฉันจะได้อยู่กับพ่อแม่ เมื่อฉันม.1 กลับโดนล้อจากพ่อแม่
เกือบทุกวัน และโดนตำหนิทุกเรื่องที่ฉันทำ ต่อให้มันดีหรือไม่ดี ทำให้ฉันได้แต่ร้องในห้องตัวเอง ได้แต่ต่อยกำแพง ต่อยโต๊ะ ต่อยเบาะ มันทำให้รู้สึกดีจริงๆ
พอฉันโดนกระทำแบบนั้นจนทุกวัน ทำให้ฉัน ไม่กล้าจะคุยกับพ่อแม่เลย เขาถามอะไรตอบคำ ไม่กล้าขออะไร ไม่กล้าจะทำอะไรในสิ่งที่เขาไม่บอก
เพราะเขาจะด่าบั่นทอนจิตใจ จนฉันได้แต่เงียบและไม่ทำอะไร ฉันเจอหน้าพ่อแม่ได้แต่ยิ้ม แล้วก็รีบเข้าห้อง ไม่ว่าฉันจะโดนตำหนิกับพ่อแม่เรื่องอะไร
ฉันรู้สึกอยากจะร้องทุกครั้ง มันแย่จริงๆ มันแย่มากๆ และเขายังให้ความหวังอีก ลูกต้องได้เกรด4เท่านั้น ฉันเป็นเด็กขี้เกียจที่ได้เกรดดีเด่นค่ะ และเป็นพีโต
เลยมีความหวังเยอะมากๆ พวกเขาไม่เคยให้กำลังใจนอกจากการล้อ และ ตำหนิไปวันๆ โดนที่พวกเขาไม่เคยแคร์ความรู้สึกฉันเลย พวกเขาไม่เคยเห็นฉันร้องไห้ ถ้าเขาจะเจอ เขาจะล้อ เขาเอาไปบอกเพื่อนของตัวเองว่า ลูกฉันไม่ยอมทำงานงอแงเลยร้อง พอฉันได้ยินแบบนั้นมันรู้สึกแย่ค่ะ มันอยากกริ้ด
อยากตายไป พวกเขาไม่รู้เลยว่าฉัน คิดจะฆ๋าตัวตายหลายรอบแล้ว ฉันอยากให้พวกเขารับรู้ แต่ฉันกลัว กลัวเขาจะล้อ มันเหมือนเป็นปม ขนาดเรื่องที่ฉันเคยโดนข่มขืนเขายังไม่เคยรู้เลย มันแย่ มันแย่ เวลาฉันมีอาการอะไร ไช้หรือ โรค ฉันจะไม่บอกพ่อแม่เลย พอบอกเขาได้แต่ขำและบอกว่า คิดไปเอง
ฉันเลยไม่บอกไรเลย ไข้ ฉํนก็หายากินเอง เป็นแบบนี้รู้สึกแย่เนอะ ฉันควรทำยังไงคะ ควรรับมือยังไง ฉันเป็นเด็กเก็บกดหรือปล่าว