เคยไหม นั่งอ่านนิยายอยู่ จู่ ๆ ก็มีเพื่อนเดินมาทัก “เฮ้ย จะไปฆ่าใครวะ” ไอ้ผมก็มึนอยู่ครู่หนึ่ง อะไรของมันวะ ใครจะฆ่าใคร แต่เมื่อหันไปหันมาสักพัก ก็ถึงบางอ้อ
อ๋อ…มันแซวนิยายที่ผมกำลังอ่าน
ผมชอบอ่านนิยายแนวสืบสวน-ฆาตกรรม ซึ่งร้อยทั้งร้อย ภาพหน้าปกมักจะมี ‘เลือด’ หรือไม่ก็ ‘ศพ’ เป็นองค์ประกอบหลัก แล้วก็ไม่รู้ว่าไอ้อีคนไหนมันไปบัญญัติวิธีการตั้งชื่อเรื่อง ต้องเน้นคำศัพท์ที่ดูน่ากลัวไว้ก่อน เห็นแว็บแรกต้องนึกถึงฉากฆ่าเลือดสาด (ทั้ง ๆ ที่บางเล่มมันฆ่ากันไม่ถึงสองหน้า)
เวลามีเพื่อนเดินมาเห็น ก็มักจะได้ยินคำแซว ‘จะไปฆ่าใครอะ’ ‘โรคจิตเปล่าวะ’ ‘ถ้ามีคนโดนฆ่า ตำรวจไม่ต้องสืบเลย’ ถ้อยคำเหล่านี้ ผมเจอจนแทบจะชินชา แรก ๆ ก็บ่ายเบี่ยง ยิ้มเขิน หลัง ๆ ก็มองหน้ามันแล้วบอกว่า ‘เ*อก’
แต่จะไปว่าพวกมันอย่างเดียวก็ไม่ได้หรอก เพราะผมก็เคยเป็นเหมือนกัน
ผมก็เหมือนกับคนทั่ว ๆ ไปที่มีความคิดว่า ผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะชอบอ่านอะไรที่มันหวานแหวว ชมพู ๆ แต่ความคิดนั้นได้ถูกลบหายไปโดยสิ้นเชิง หลังจากที่ผมได้เข้าไปขลุกอยู่ในกลุ่มนักอ่าน เวลาที่มีการพูดถึงนิยายแนวนี้ เชื่อไหมครับ ผู้ที่ตอบรับส่วนมาก...
มักจะเป็นผู้หญิง!
แล้วรูปโปรไฟล์ของแต่ละนางดูไม่ให้เลยนะ สาวแว่น เรียบร้อย สดใส น่าจะไปอ่านนิยายแนวแจ่มใส รอมแพง ทมยันตี ว.วินิจฉัยกุล แต่คุณครับ! ปรากฏว่าเธอทั้งหลายไม่เคยอ่านนิยายแนวนั้นเลย ส่วนมากรู้จักแต่ ภาคินัย เคโงะ แจ็ครีชเชอร์ คินดะอิจิ สรจักร ฯลฯ
ผมเคยร้องขอให้พวกเธอแนะนำนิยายให้ ก็มักจะได้รับความเห็นประมาณว่า “เล่มนี้ก็ดีค่ะ แต่ตอนจบเบาไปหน่อย น่าจะดาร์กกว่านี้” “เล่มนี้หดหู่ดี แฟนพระเอกโดนแทงตายตั้งแต่เปิดเรื่อง” “เล่มนี้เลยค่ะ ฆ่ากันเลือดสาด”
พอเจอแบบนี้เข้า ก็รู้เลยว่าโลกของนิยายฆาตกรรมมันกว้างใหญ่ไพศาล เป็นโลกที่มีคนหลากรูปแบบ ไม่จำกัดเพศ ไม่จำกัดวัย
ผมเชื่อว่าทุกคนที่หลงเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ ชอบที่จะอยู่กับความกดดัน ชอบบรรยากาศชวนเสียววาบที่สันหลัง ชอบที่จะถูกทำให้ตกหลุมรักใครสักคน ก่อนจะได้เห็นเขาคนนั้นถูกฆ่าอย่างทรมาน
สิ่งที่กล่าวมาฟังดูเหมือนเราเป็นพวกโรคจิต ซึ่งผมก็ไม่รู้นะว่าการอ่านงานเหล่านี้มาก ๆ จะทำให้ซึมซับอะไรแบบนั้นหรือเปล่า วันหนึ่งผมอาจจะเดินไปคว้ามีดมาเสียบใครสักคน
ซึ่งก็มีโอกาสสูงที่จะเป็นไอ้พวกชอบแซว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้#ปร นอกจากจะมีบทความเกี่ยวกับหนังและหนังสือ ผมยังมีเรื่องมาบ่น พร้อมแฝงโฆษณาให้อีกด้วย
ติดตามผมได้ที่ : https://www.facebook.com/Pron79 
ถึงจะชอบอ่านนิยายฆาตกรรม ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะเป็นฆาตกร
อ๋อ…มันแซวนิยายที่ผมกำลังอ่าน
ผมชอบอ่านนิยายแนวสืบสวน-ฆาตกรรม ซึ่งร้อยทั้งร้อย ภาพหน้าปกมักจะมี ‘เลือด’ หรือไม่ก็ ‘ศพ’ เป็นองค์ประกอบหลัก แล้วก็ไม่รู้ว่าไอ้อีคนไหนมันไปบัญญัติวิธีการตั้งชื่อเรื่อง ต้องเน้นคำศัพท์ที่ดูน่ากลัวไว้ก่อน เห็นแว็บแรกต้องนึกถึงฉากฆ่าเลือดสาด (ทั้ง ๆ ที่บางเล่มมันฆ่ากันไม่ถึงสองหน้า)
เวลามีเพื่อนเดินมาเห็น ก็มักจะได้ยินคำแซว ‘จะไปฆ่าใครอะ’ ‘โรคจิตเปล่าวะ’ ‘ถ้ามีคนโดนฆ่า ตำรวจไม่ต้องสืบเลย’ ถ้อยคำเหล่านี้ ผมเจอจนแทบจะชินชา แรก ๆ ก็บ่ายเบี่ยง ยิ้มเขิน หลัง ๆ ก็มองหน้ามันแล้วบอกว่า ‘เ*อก’
แต่จะไปว่าพวกมันอย่างเดียวก็ไม่ได้หรอก เพราะผมก็เคยเป็นเหมือนกัน
ผมก็เหมือนกับคนทั่ว ๆ ไปที่มีความคิดว่า ผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะชอบอ่านอะไรที่มันหวานแหวว ชมพู ๆ แต่ความคิดนั้นได้ถูกลบหายไปโดยสิ้นเชิง หลังจากที่ผมได้เข้าไปขลุกอยู่ในกลุ่มนักอ่าน เวลาที่มีการพูดถึงนิยายแนวนี้ เชื่อไหมครับ ผู้ที่ตอบรับส่วนมาก...
มักจะเป็นผู้หญิง!
แล้วรูปโปรไฟล์ของแต่ละนางดูไม่ให้เลยนะ สาวแว่น เรียบร้อย สดใส น่าจะไปอ่านนิยายแนวแจ่มใส รอมแพง ทมยันตี ว.วินิจฉัยกุล แต่คุณครับ! ปรากฏว่าเธอทั้งหลายไม่เคยอ่านนิยายแนวนั้นเลย ส่วนมากรู้จักแต่ ภาคินัย เคโงะ แจ็ครีชเชอร์ คินดะอิจิ สรจักร ฯลฯ
ผมเคยร้องขอให้พวกเธอแนะนำนิยายให้ ก็มักจะได้รับความเห็นประมาณว่า “เล่มนี้ก็ดีค่ะ แต่ตอนจบเบาไปหน่อย น่าจะดาร์กกว่านี้” “เล่มนี้หดหู่ดี แฟนพระเอกโดนแทงตายตั้งแต่เปิดเรื่อง” “เล่มนี้เลยค่ะ ฆ่ากันเลือดสาด”
พอเจอแบบนี้เข้า ก็รู้เลยว่าโลกของนิยายฆาตกรรมมันกว้างใหญ่ไพศาล เป็นโลกที่มีคนหลากรูปแบบ ไม่จำกัดเพศ ไม่จำกัดวัย
ผมเชื่อว่าทุกคนที่หลงเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ ชอบที่จะอยู่กับความกดดัน ชอบบรรยากาศชวนเสียววาบที่สันหลัง ชอบที่จะถูกทำให้ตกหลุมรักใครสักคน ก่อนจะได้เห็นเขาคนนั้นถูกฆ่าอย่างทรมาน
สิ่งที่กล่าวมาฟังดูเหมือนเราเป็นพวกโรคจิต ซึ่งผมก็ไม่รู้นะว่าการอ่านงานเหล่านี้มาก ๆ จะทำให้ซึมซับอะไรแบบนั้นหรือเปล่า วันหนึ่งผมอาจจะเดินไปคว้ามีดมาเสียบใครสักคน
ซึ่งก็มีโอกาสสูงที่จะเป็นไอ้พวกชอบแซว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้