อยู่ห้องเดียวกันต้องเเต่ ม.ต้น จน ม.ปลาย ก็ได้อยู่ห้องเดียวกัน ไม่รู้เป็นเพราะโชคช่วยหรืออะไรนะ เวลาครูสุ่มจับกลุ่มจะได้อยู่ด้วยกันทุกรอบ ทั้งที่ไม่ได้พยายามเข้าหากันเลย เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนครับ จนได้เลื่อนขั้นมาเป็นแฟนกัน สนิทกันมาก เเต่ผมเองครับ...ที่บอกเลิกเธอ ผมรู้สึกว่า ความรักที่ผ่านมา มันเป็นความรักแบบเพื่อน แล้วเราก็ยังเด็กกัน ตอนนี้ อยู่ ม.ปลายครับ คบกันได้ 2 ปีเศษ ผมรู้สึกว่าตอนคบกัน ผมต้องการอิสระ ไม่ต้องการผูกมัด แฟนผมเขาเป็นคนดีมากครับแต่เวลาขออะไรนิดๆหน่อยๆ เขาจะให้ไม่ได้ เขาบอกว่า อยากเป็นตัวเอง ทั้งที่ผมปรับตัวเข้าหาเธอเสมอ แต่ข้อดีเธอมากกว่าข้อเสียครับ ผมร้องไห้หนักมากตอนบอกเลิกเธอ ผมรู้สึกผิดมากที่กับเธอแบบนั้น แต่ผมเลือกแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมเลือกมันถูกหรือเปล่า เราพากันเรียนมาโดยตลอด พ่อแม่รับรู้ ไม่เคยเกินเลยกัน ตอนนี้ผมยังหยุดร้องไห้ไม่ได้ครับ ไปโรงเรียนก็ต้องไปเจอกัน แต่เราก็คุยกันนะ เพราะเราจบกันด้วยดี ผมกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ฟุ่งซ่านไม่อย่าไปไหน ไม่อยากคุยกับใคร ผมขอคำปรึกษา จากพี่ๆทุกคนนะครับ ตอนนี้ผมต้องการคำปรึกษาจริงๆ
เลิกกับแฟนที่คบกันมาเป็นปี คุณทำใจกันได้อย่างไร?