ใช้ชีวิตยังไงให้พวกชอบจิกกัดดูถูกเราเจ็บใจบ้าง

คือช่วงนี้ชีวิตเรามีปัญหาหลายๆด้านพร้อมกันค่ะ. ด้วยน่าตาเราก็ค่อนข้างนิ่งๆอยู่แล้ว.  
       พอเครียดสะสมเราก็มีสีหน้าอมทุกข์. แต่ก็ไม่คิดจะไปปะทะอะไรกับใคร. เป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว. และไม่เคยพูดจาจิกกัดหรือกระทบใครเลนสักครั้ง
       เลยโมโหไม่เข้าใจว่าทำไมเขาคอยว่าเราตลอด
        พอช่วงเราเครียดๆก็ไม่เคยเหวี่ยงหรือแสดงสีหน้าให้ใครรู้สึกไม่ดีเลยนะคะ
         พอเราเงียบๆคนอื่นที่คอยเลื่อยขาเก้าอี้ก็ยิ่งได้ใจ. คอยจิกกัดหาว่าไม่มีผัวเลยน่าตาไม่สดชื่น.  อมทุกข์. หาว่าชอบทำหน้าเครียดหน้าแก่.  หาว่าหน้าแก่กว่าวัยมาก.  แต่บางทีก็ประมาณว่าพูดลอยๆ อ้อมๆไม่ปะทะตรงๆ. และพูด-ดันตรงๆก็มี คงเพราะรู้ว่าเราไม่โต้ตอบ.คนอื่นก็เพื่อนๆเขาหัวเราะกันไปเชิงจิกๆ.
       เขาชอบพูดจาเสียงดังแล้วบอกว่า "ทำไมอ่ะ. คนมันมีความสุข ไม่ใช่พวกอมทุกข์หน้าแก่ๆ" วันนี้เลยจิ๊ดเลยค่ะ.  แต่เป็นคนไม่ช่างพูด. เถียงไปคงได้ลงไม้ลงมือกันเพราะไม่ยอมคน.  
        ตอนแรกน้อยใจท้อแท้ ว่าอยู่ดีๆทำไมมามีปัญหากับคนอย่างเรา แต่คิดอีกทีน่าจะใช้วิธีทำให้เขาอิจฉามากกว่า.  ทำตัวมีความสุขดีกว่า.  
       เพื่อนๆมีอะไรแนะนำบ้างคะ ใช้วิธีกับคนแบบนี้ยังไงดี.