คำพูดที่ว่าคนโสด ยังไงก็ไม่เหงาเท่าคนที่เคยมีแฟนแล้วกลับมาโสด ดูท่าจะจริง😅
ปกติก็จะไม่ค่อยปล่อยให้ตัวเองเป็นทุกข์เท่าไหร่ ว่างๆ เหงาๆ ก็เปิดเพลงฟัง นั่งจิบชาส่องแคคตัสชื่นชมกันไป ไม่สบายใจไรนิดหน่อยก็เล่าให้ต้นไม้ฟังบ้าง นั่งคุยกับปลาทองบ้าง พูดระบายบ้าๆ บอๆ ไปเรื่อย😁 ชอบให้กำลังใจตัวเอง ชอบพูดให้กำลังใจคนอื่น เพราะเราจะรู้สึกดีไปด้วย เมื่อให้กำลังใจใครไปแล้วเขารู้สึกดีขึ้น
เมื่อก่อนตอนมีแฟนก็ใช้ชีวิตคนเดียวนะ เพราะต้องทำงานต่างจังหวัดตลอด อยู่ไกลกัน 800-900 กม.ตลอด กินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว แต่ไม่ได้รู้สึกเหงาหรือโดดเดี่ยวอะไรเลย เพราะยังมีคนให้โทรหา มีคนคอยโทรมาถามทำอะไรอยู่ที่ไหน มีคนให้พูดคุยปรึกษากันทุกวัน
แต่ตอนนี้มันรู้สึกว่าทำไมชีวิตมันโดดเดี่ยวจังวะ
ตื่นเช้าทำงานกลับบ้านนอน มันไม่มีใครเลย ไม่มีใครโทรมา ไม่มีใครให้โทรหา ไม่มีใครให้เล่าเรื่องราวที่เจอมา ไม่มีใครให้ปรึกษาเมื่อมีปัญหา
พอเจอเรื่องแย่ๆ หนักๆ มากๆเข้า ถึงจะเล่าให้ปลาทองในตู้ปลาฟัง มันก็ได้แต่ว่ายวนไปเวียนมา มันไม่โต้ตอบไม่รับรู้อะไรเลย😓 เพื่อนก็มีน้อยและต่างก็มีภาระกันหมด คอลไปทีไรแย่งโทรศัพท์อยู่กับลูก😓
ถ้าเครียดมากๆ เหงาหนักๆเต็มที่ก็ทำได้แค่กลับบ้านไปหาแม่ พาแม่ไปกินข้าว พาแม่ไปเที่ยว แต่ในหน้าตาที่ยิ้มให้แม่ มันบอกแม่ไม่ได้ว่าลูกกำลังอ่อนแอ หรือที่เราพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรนะ เราอยู่ได้ เราทำได้ เราสู้พอ ที่เราพยายามให้กำลังใจตัวเองมาตลอด มันแค่การหลอกตัวเองหรือไง ตอนนี้คือความคิดสับสนวุ่นวายมาก หรือคุยกับตัวเองจนบ้าไปแล้วจริงๆ 🤣
มีใครเป็นเหมือนกันไหม อยากมีใครที่เข้าใจและพูดคุยเป็นเพื่อนกันได้ จขกท. 35 แล้วนะคะ😁
ใครรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่บ้างคะ มาคุยกันไหม
ปกติก็จะไม่ค่อยปล่อยให้ตัวเองเป็นทุกข์เท่าไหร่ ว่างๆ เหงาๆ ก็เปิดเพลงฟัง นั่งจิบชาส่องแคคตัสชื่นชมกันไป ไม่สบายใจไรนิดหน่อยก็เล่าให้ต้นไม้ฟังบ้าง นั่งคุยกับปลาทองบ้าง พูดระบายบ้าๆ บอๆ ไปเรื่อย😁 ชอบให้กำลังใจตัวเอง ชอบพูดให้กำลังใจคนอื่น เพราะเราจะรู้สึกดีไปด้วย เมื่อให้กำลังใจใครไปแล้วเขารู้สึกดีขึ้น
เมื่อก่อนตอนมีแฟนก็ใช้ชีวิตคนเดียวนะ เพราะต้องทำงานต่างจังหวัดตลอด อยู่ไกลกัน 800-900 กม.ตลอด กินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว แต่ไม่ได้รู้สึกเหงาหรือโดดเดี่ยวอะไรเลย เพราะยังมีคนให้โทรหา มีคนคอยโทรมาถามทำอะไรอยู่ที่ไหน มีคนให้พูดคุยปรึกษากันทุกวัน
แต่ตอนนี้มันรู้สึกว่าทำไมชีวิตมันโดดเดี่ยวจังวะ
ตื่นเช้าทำงานกลับบ้านนอน มันไม่มีใครเลย ไม่มีใครโทรมา ไม่มีใครให้โทรหา ไม่มีใครให้เล่าเรื่องราวที่เจอมา ไม่มีใครให้ปรึกษาเมื่อมีปัญหา
พอเจอเรื่องแย่ๆ หนักๆ มากๆเข้า ถึงจะเล่าให้ปลาทองในตู้ปลาฟัง มันก็ได้แต่ว่ายวนไปเวียนมา มันไม่โต้ตอบไม่รับรู้อะไรเลย😓 เพื่อนก็มีน้อยและต่างก็มีภาระกันหมด คอลไปทีไรแย่งโทรศัพท์อยู่กับลูก😓
ถ้าเครียดมากๆ เหงาหนักๆเต็มที่ก็ทำได้แค่กลับบ้านไปหาแม่ พาแม่ไปกินข้าว พาแม่ไปเที่ยว แต่ในหน้าตาที่ยิ้มให้แม่ มันบอกแม่ไม่ได้ว่าลูกกำลังอ่อนแอ หรือที่เราพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรนะ เราอยู่ได้ เราทำได้ เราสู้พอ ที่เราพยายามให้กำลังใจตัวเองมาตลอด มันแค่การหลอกตัวเองหรือไง ตอนนี้คือความคิดสับสนวุ่นวายมาก หรือคุยกับตัวเองจนบ้าไปแล้วจริงๆ 🤣
มีใครเป็นเหมือนกันไหม อยากมีใครที่เข้าใจและพูดคุยเป็นเพื่อนกันได้ จขกท. 35 แล้วนะคะ😁