สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเรา ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะว่าเรามีบุคคลหนึ่งในครอบครัวที่ไม่อยากจะไปพบสักเท่าไหร่นัก
ซึ่งเป็นคุณยายของเราเองค่ะ คุณยายมีอารมณ์โมโหร้ายตลอดเวลา เวลาท่านไม่ได้ดั่งใจอะไรบางครั้งก็ปาข้าวของ หรือด่ากราดใส่คนอื่น
แต่คุณยายก็ไม่ได้ด่าเราหรือปาข้าวของใส่เราโดยตรงหรอกนะคะ (แต่ในบางครั้งก็มีบางค่ะที่ชอบพูดจาไม่ดีใส่หรือชอบตำหนิ)
เพียงแต่ว่าเราไม่ชอบบรรยากาศหรือสภาพแวดล้อมแบบนั้นค่ะ
และก็ไม่ชอบนิสัยของคุณยายด้วย ท่านชอบตำหนิติเตียนลูกหลานอยู่เสมอ ไม่เคยชมเลยว่าที่ลูกหลานทำดี และเมื่อยามที่ท่านทำผิดท่านก็ไม่พูดคำว่า ขอโทษ หรือ ขอบคุณ เลยค่ะ เรารู้นะคะว่าท่านเป็นผู้มีพระคุณเพราะมีท่านเราถึงได้เรียนจบและมีเงินใช้เป็นประจำ
แต่สิ่งที่เราโหยหาจากท่านมากที่สุดไม่ใช่เงินตราเลยนะคะ แต่มันคือ ความรักใคร่เอ็นดูและความเข้าใจ แบบจริงๆค่ะ ไม่ใช่ให้เงินส่งๆ พอลูกหลานไปหาก็พร้อมที่จะตะเบ็งเสียง ด่าทอ บังคับกีดกันไม่ให้คนนู้นทำอย่างนู้นอย่างนี้ หรือพูดจาหยาบคายกับลูกหลานได้ทุกเมื่อ พอลูกหลานทำไม่ดีต่อท่าน ท่านก็มักจะอ้างเสมอว่า "ทำคุณบูชาโทษ" ทั้งๆที่ตัวท่านเองนั่นแหละทำให้คนอื่นไม่อยากเข้าใกล้ท่าน พักหลังมานี้เราไม่ค่อยไปหาท่านเลยค่ะเนื่องจากมีภาระงานที่ต้องทำ ท่านก็บ่นๆกับคุณน้าอยู่เหมือนกันว่า หลานทำไมไม่หาเลย เราได้ยินแบบนั้นเราก็รู้สึกผิดนะคะ แต่เราก็ยังทำใจไปเจอสภาพแบบนั้นไม่ได้อยู่ดีค่ะ เรากลัวเราเสียสุขภาพจิตและทุกครั้งที่เราไปหาท่านเราไม่เคยที่จะยิ้มร่าเริงเวลาไปพบท่านเลยค่ะ เราจะหน้าตึงๆอยู่เสมอ
เราจะทำยังไงดีคะ เราอยากแก้ไขปัญหานี้
ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากไปหา ไปเยี่ยมเยียน ถามสารทุกข์สุขดิบท่านนะคะ
แต่ทุกครั้งที่ท่านตะโกนหรือร้องด่าขึ้นมา ใจเรามันสั่นไหว หัวเริ่มร้อน มันแทบอยากจะวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้นจริงๆค่ะ
**ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้และขอบคุณทุกคำแนะนำด้วยนะคะ**
เราอกตัญญูไหมคะถ้าไม่อยากไปพบคนในครอบครัว?
ซึ่งเป็นคุณยายของเราเองค่ะ คุณยายมีอารมณ์โมโหร้ายตลอดเวลา เวลาท่านไม่ได้ดั่งใจอะไรบางครั้งก็ปาข้าวของ หรือด่ากราดใส่คนอื่น
แต่คุณยายก็ไม่ได้ด่าเราหรือปาข้าวของใส่เราโดยตรงหรอกนะคะ (แต่ในบางครั้งก็มีบางค่ะที่ชอบพูดจาไม่ดีใส่หรือชอบตำหนิ)
เพียงแต่ว่าเราไม่ชอบบรรยากาศหรือสภาพแวดล้อมแบบนั้นค่ะ
และก็ไม่ชอบนิสัยของคุณยายด้วย ท่านชอบตำหนิติเตียนลูกหลานอยู่เสมอ ไม่เคยชมเลยว่าที่ลูกหลานทำดี และเมื่อยามที่ท่านทำผิดท่านก็ไม่พูดคำว่า ขอโทษ หรือ ขอบคุณ เลยค่ะ เรารู้นะคะว่าท่านเป็นผู้มีพระคุณเพราะมีท่านเราถึงได้เรียนจบและมีเงินใช้เป็นประจำ
แต่สิ่งที่เราโหยหาจากท่านมากที่สุดไม่ใช่เงินตราเลยนะคะ แต่มันคือ ความรักใคร่เอ็นดูและความเข้าใจ แบบจริงๆค่ะ ไม่ใช่ให้เงินส่งๆ พอลูกหลานไปหาก็พร้อมที่จะตะเบ็งเสียง ด่าทอ บังคับกีดกันไม่ให้คนนู้นทำอย่างนู้นอย่างนี้ หรือพูดจาหยาบคายกับลูกหลานได้ทุกเมื่อ พอลูกหลานทำไม่ดีต่อท่าน ท่านก็มักจะอ้างเสมอว่า "ทำคุณบูชาโทษ" ทั้งๆที่ตัวท่านเองนั่นแหละทำให้คนอื่นไม่อยากเข้าใกล้ท่าน พักหลังมานี้เราไม่ค่อยไปหาท่านเลยค่ะเนื่องจากมีภาระงานที่ต้องทำ ท่านก็บ่นๆกับคุณน้าอยู่เหมือนกันว่า หลานทำไมไม่หาเลย เราได้ยินแบบนั้นเราก็รู้สึกผิดนะคะ แต่เราก็ยังทำใจไปเจอสภาพแบบนั้นไม่ได้อยู่ดีค่ะ เรากลัวเราเสียสุขภาพจิตและทุกครั้งที่เราไปหาท่านเราไม่เคยที่จะยิ้มร่าเริงเวลาไปพบท่านเลยค่ะ เราจะหน้าตึงๆอยู่เสมอ
เราจะทำยังไงดีคะ เราอยากแก้ไขปัญหานี้
ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากไปหา ไปเยี่ยมเยียน ถามสารทุกข์สุขดิบท่านนะคะ
แต่ทุกครั้งที่ท่านตะโกนหรือร้องด่าขึ้นมา ใจเรามันสั่นไหว หัวเริ่มร้อน มันแทบอยากจะวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้นจริงๆค่ะ
**ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้และขอบคุณทุกคำแนะนำด้วยนะคะ**