ใครผ่านมาเห็นกระทู้นี้แวะเวียนมาให้กำลังใจหนูได้นะคะ

สวัสดีค่ะ ชาวพันทิปทุกๆคน ปีนี้หนูอายุย่าง17ปีแล้วโตๆมากๆ หนูเรียนกศน.ค่ะ 55555 คุณแม่ไม่มีกำลังส่ง เขาอยากให้หนูทำงานส่งตัวเองเรียน ตลอดเวลาที่ผ่านมามันทำให้หนูได้เจอเหตุการต่างๆมากหมาย หนูได้ไปทำงานเป็นพนักงานเสริฟอาหารร้านอาหารญี่ปุ่น ช่วงแรกๆก็ไปเป็นได้ด้วยดี ทุกๆครั้งที่มีลูกค้าที่เป็นนักเรียนนักศึกษามาทานอาหาร หนูก็ทำได้เพียงแค่มองพวหเขา ยิ้ม หัวเราะ ทานอาหารพร้อมกับคุยกับเพื่อนๆ ชุดนักเรียนสีขาวที่น่ารัก จุกจนพูดไม่ออกยอมรับว่าแอบร้องไห้ในห้องน้ำหลายๆครั้งเลยค่ะ คนที่มีพ่อแม่ส่งแต่ไม่ตั้งใจเรียนต้องมาเจอแบบหนูเลยรับรองจะตั้งใจเรียนกันแน่ๆ555 พักหลังการทำงานหนูถูกใช้งานมากขึ้น ทั้งทำครัวร้อน ชงน้ำที่บาร์ เสริฟ ใช่ค่ะหนูทำคนเดียวที้งหมดมันอาจดูเวอร์แต่หนูทำคนเดียวจริงๆเพราะคนอื่นเขาไปเรียนแต่หนูที่เรียนแค่วันอาทิตย์จึงเป็นพนักงานประจำ เหนื่อยมากเลยค่ะ ท้อ ขับรถเครื่องกลับบ้านตอนเที่ยงคืนคนเดียวก็ร้องไห้ตลอดทางเลยค่ะ หนูอ่อนไหวมากจริงๆ เงินเดือนหนูได้ประมาณ 7000 ตกวันละ250 ทำ12ชั่วโมงค่ะ 09.00-21.30 ไม่มีวันหยุดเลยค่ะ หนูขอไปเรียนวันอาทิตย์ก็โดนหักเงินรายชั่วโมงแต่หนูก็เก็บร้านจนถึงเที่ยงคืนตลอดหนูกลับบ้านเองไม่มีพ่อแม่มารับ กลัวมากค่ะแต่เพราะคงร้องไห้เสียใจมันเลยลืมความกลัว555 พอหนูทำไปได้สามสี่เดือนเงินเดือนหนูเริ่มไม่คบ ขาด หาเรื่องมาหักเงิน จนได้เดือนละ5000 หนูพูดไม่ได้ค่ะ อายุยังไม่ถึง18 เจ้าของเขาเมตตากรุณารับหนูเข้าทำงานก็บุญหัวแล้ว ช่วงโควิดที่ผ่านมาร้านก็ปิดตัวค่ะ จนตอนนี้เขาก็ยังไม่เปิดเลย แม่ก็บ่นหาว่าหนูขี้เกียจไม่อยากไปทำงานอยู่บ้านประชดที่ไม่ได้เรียนต่อ คำพูดของแม่ทิ่มแทงหัวใจสุดๆเลยค่ะ ถ้าหนูเป็นโรคซึมเศร้าก็คงจะไม่ได้มาจากใครที่ไหน เพื่อนๆสมัยมัธยมต้นเขาได่เรียนต่อเขามาเยี่ยมหนูอีกทั้งยังอวดชุดนักเรียนโรงเรียนใหม่ น่ารักมากค่ะ หนูก็ยินดีกลับเขาแต่เจ้าบ่อน้ำตามันก็ไหลไม่หยุด55555 เสียใจมากเลยค่ะ ความฝันที่จะเป็นวิศวะกรคงจะต้องพับไป ตอนนี้หนูไม่มีทั้งงาน และกำลังทุนที่จะต่อมหาลัย หางานที่ไหนเขาก็ค่อนข้างปฎิเสธทั้งๆที่หนูก็จะ18แล้วแท้ๆ ไม่โกรธเลยค่ะ เพียงแค่เจ็บใจ เสียใจ ใครที่ผ่านมาเห็นกระทู้นี้แวะมาให้กำลังใจหนูได้นะคะ แอบยืมไอดีคุณป้ามา ได้ระบายแล้ว ขอบคุณค่ะ