คุยกันมา 10 กว่าปีแล้วว่าเวียดนามจะส่งออกข้าวแซงไทย ในที่สุดก็เป็นจริงเอาจนได้ในปี 63 นี้เอง

เคยแซงมาแล้วรอบนึง ช่วง ยุคจำนำข้าว ข้าวเน่าล้นโกดัง ไม่มีใครซื้อ พอหลังจากนั้นไทยก็กลับมาแซงคืน ยืนที่ 2 ของโลก มาจนปีนี้

ส่วนปีนี้ แล้งจัด ผลผลิตลดลง + ค่าเงินแข็ง + ข้าวแพงกว่า เลยแพ้ไป

เวียดนามแม้ว่าพื้นที่ปลูกข้าวจะน้อยกว่าไทย แต่ก็เป็นพื้นที่ๆมีคุณภาพมากกว่า  ในความอุดมสมบูณร์ของดิน พื้นที่แถบสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแดงกับแม่น้ำโขง เป็นดินดำน้ำท่วมถึงอย่างดี ไม่ใช่ ดินร่วนปนทรายแข็งกระด้างไร้สารอาหารไปซะครึ่งแผ่นดินแบบไทย ซึ่งก็ทำให้ต้นทุนด้านปุ๋ยเราสูงกว่าเวียดนาม เพราะดินเราห่วยกว่า ด้านปริมาณน้ำฝนรายปีก็มากกว่าไทย ทำให้ทำนาได้ปีละหลายครั้ง เพราะติดทะเลขนาบชายฝั่ง พายุมรสุมเอาน้ำเข้ามาเติมตลอดเวลา ผิดกับของไทย พื้นที่ปลูกข้าวส่วนใหญ่อยู่ลึกเข้ามาจากทะเลค่อนข้างมาก ทำให้ได้รับอิทธิพลลมมรสุมแค่ปลายๆหาง บางครั้งก็มาไม่ถึง เพราะโดนภูเขาเทือกเขากั้นเอาไว้ จึงมีปัญหาขาดแคลนน้ำสำหรับเพาะปลูกบ่อยครั้ง

และยังไม่นับว่า เวียดนาม พยายามบิดเบือนค่าเงินตัวเอง เพื่อให้ส่งออกได้เปรียบ คือ เศรษฐกิจเติบโต ส่งออกเงินทุนไหลเข้าประเทศขนาดนี้ แต่ค่าเงินกลับอ่อนลงเรื่อยๆ ซึ่งอเมริกาก็รู้ดี ว่าประเทศตนขาดดุลกับเวียดนามมหาศาล เพราะเวียดนามปั่นค่าเงินเหมือนกับที่จีนทำ แต่ก็ทำเป็นปิดตาข้างนึง แล้วมาลงกับไทยแทน ทั้งนี้ก็เพื่อให้เวียดนามแข็งแกร่งขึ้นพอที่จะปิดล้อมจีนได้ ตามยุทธศาสตร์ ภูมิศาสตร์ทางการเมืองของอเมริกา ที่เน้นการกดจีนไม่ให้เติบโตมากจนเกินไป โดยใข้ประเทศที่อยู่รอบๆจีน ประกอบกับเวียดนามก็ไม่ชอบจีนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ซึ่งอเมริกาเห็นศักยภาพตรงนี้ของเวียดนามในการใช้ก่อกวนจีน

สรุป บางครั้งการที่เราแพ้เขา ไม่ใช่เพราะเราห่วยเอง แต่อาจเป็นเพราะเขาได้เปรียบกว่าเราตั้งแต่ต้น เอาแค่เรื่องค่าเงินที่ไทยปล่อยให้ลอยตัว แต่ฝั่งนู้นเขามีรัฐบาลควบคุมให้ตายตัว แค่นี้ก็ไม่แปลกใจว่าทำไมไทยแพ้ส่งออกเวียดนาม ไหนจะเรื่องสิทธิพิเศษทางการค้าที่เขาได้แต่เราไม่ได้