ผมเข้ากับครอบครัวไม่ได้ครับ

ตอนเด็กผมอาศัยอยู่กับพี่ชายครับและพ่อครับ จนกระทั่งผมอยู่ป.5พ่อกับแม่ผมแยกทางกัน ผมจึงต้องไปอยู่กับญาติฝั่งแม่ โดยเค้าให้ผมไปอยู่จนกว่าจะจบม.3 แล้วให้ย้ายไปอยู่กับแม่(ส่วนพี่ย้ายไปอยู่กะแม่ครับ เพราะเรียนจบแล้ว)​ ที่นั่นมันไม่เหมือนอยู่กับพ่อครับ เรื่องไหนที่ผมต้องให้พ่อช่วย ผมต้องทำเองหมด โดนด่าโดนดูถูกสารพัด มีแอบร้องไห้บ้าง คิดถึงพ่อมากๆครับ ไม่มีใครมาแทนที่แกได้เลย เรื่องพวกนี้ผมอัดอั้นไว้คนเดียวตลอด ผมอาศัยอยู่กับพวกเค้าจนผมเองยังเห็นความเปลี่ยนแปลงของตัวเองว่าเด็กที่ร่าเริงคนก่อนได้หายไปแล้ว
จนกระทั่งผมจบม.3ผมได้ย้ายมาอยู่กับแม่ ที่นี่ผมกลายเป็นคนไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา เวลาพร้อมหน้าพร้อมตากันผมมักจะหลบอยู่ในมุมของตัวเองตลอด พวกเขาคุยกันสนุกสนาน ผมจะเงียบอยู่คนเดียว ผมรู้สึกแปลกแยกมากครับ ผมไม่ใช่ส่วนนึงในนั้น
ผมเหมือนคนนอกคนนึงที่เค้าส่งเรียน ผมรู้สึกแย่มากครับ ผมกับแม่เราก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์​เหมือนแม่ลูกคู่อื่น คงเป็นเพราะตอนเด็กผมไม่ได้อยู่กับแก ส่วนพี่นี่ตัดออกเลยครับผมเกลียดเข้าไส้ ถ้าตายไปผมคงจะดีใจมาก ส่วนเพื่อนๆก็ไม่มีใครที่ผมสบายใจเวลาอยู่ด้วย เพื่อนสนิทผมก็เรียนต่อ คงจะไม่ค่อยได้เจอกันอีก ผมเลือกที่จะไม่เรียนเพื่อมาหางานทำ ทำให้ตอนนี้ผมรู้สึกเคว้งมากครับ มีแค่ไอดอลเท่านั้นที่ทำให้ผมมีกำลังใจในการใช้ชีวิต