เราเหมือนคนหมดไฟที่พยายามจะลุกไปทำงานในแต่ละวัน งานของเราเป็นงานพาร์ทไทม์ค่ะ เหลืออีกแค่ 11 สัปดาห์ เราก็จะได้จบงานแล้ว เรารู้อยู่แก่ใจค่ะ ว่าสักวันหนึ่งมันก็ต้องจบแต่เรารู้สึกว่าหนทางมันยาวไกลมาก เราไม่มีแรงที่จะลุกไปทำงานในแต่ละวันเราจะบอกว่าเราไม่ได้เกลียดงานค่ะงานเป็นงานที่สบายมากเป็นงานแพ็คของวันหนึ่งก็ทำแค่ไม่เกิน 10 ออเดอร์เช็คสต๊อกว่าครบหรือเปล่าแล้วก็ส่งของให้คนที่มารับของ เรารู้ว่ามันเป็นที่ตัวเราเองแต่ที่เราไม่รู้ว่าเรามีปัญหาอะไรกันแน่ทำไมเราถึงไม่มีไฟที่จะลุกไปทำงานในแต่ละวันเลย แล้วเราก็กล้าพูดนะคะว่าเราไม่ได้ขี้เกียจ ไม่รู้ว่าเพราะเราเป็น พวก introverted หรือเปล่า เราถึงไม่ชอบสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ไม่อยากพบปะผู้คน วันไหนที่เราได้ทำงานคนเดียว เรารู้สึกเรามีความสุขค่ะแต่แทบจะไม่มีวันนั้นเลยนานๆทีจริงๆค่ะ เอาจริงๆเราทรมานกับปัญหานี้ของเรามานานมาก รู้สึกว่าเราเป็นคนมีปัญหาที่ไม่ได้รับการแก้ไขสักทีเรามองเห็นปัญหาของคนอื่นว่าใหญ่กว่าเรามากๆเลย บางคนออกไปทำงานหนักๆได้เงินก็ไม่เท่าไหร่เขาก็ทำได้บางคนต้องเจอเจ้านายแย่ๆเจอลูกค้าแย่ๆเสียสุขภาพจิตเสียสุขภาพกายเขาก็ยังทำได้แต่มันก็ไม่ได้ช่วยทำให้เรารู้สึกดีขึ้น มันเหมือนเป็นปัญหาในใจเราค่ะ หลายๆคนก็ตอบเหมือนจะ ต่อว่าเรา มีคำพูดที่เหมือนเราผิดแต่มันเป็นปัญหาที่จิตใจอ่ะค่ะ ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากเป็นแบบนี้เหมือนกัน เราทรมานมาก หรือเพราะมันเป็นงานที่เราไม่ชอบก็ไม่รู้ค่ะเราเหมือนเราชอบงานอะไรที่ใช้ความคิดสร้างสรรค์งานอาร์ตต้องทำเบื้องหลังทำฉากทำบทละครกับเพื่อนๆที่ดีเรารู้สึกว่าแบบนี้แล้วมีความสุขค่ะแต่ก็คงไม่มีงานแบบนี้ให้เราทำถ้าเราไม่ได้จบมาทางนี้เราเป็นแค่เด็กม 6 ที่กำลังจะขึ้นปี 1 เท่านั้นเรามีเรื่องเรียนมีเรื่องขอทุนที่ต้องเคลียร์ อีกมาก เราจะไม่ไหวแล้วค่ะ
ตอนนี้ทำงานมา2อาทิตย์เหลืออีก 11สัปดาห์ แต่เราไม่อยากไปทำงานไม่มีกะจิตกะใจจะไป ทำไงดีคะ