สวัสดีค่ะ เราไม่มั่นใจว่าเราเป็นโรคกลัวผู้ชายจริงๆหรือเปล่าเราอยากปรึกษาคนที่พอจะรู้เลยตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาค่ะ
อย่างแรกเลยเราอายุ 16 ค่ะ ตอนมัธยมต้นเราเรียนโรงเรียนหญิงล้วนแต่พอเราจบจากที่นั่นเราก็ไปเรียนต่อสายอาชีพแล้วเรารู้สึกว่าเราไม่ค่อยชอบเวลาที่ต้องอยู่ใกล้ผู้ชายเลยเราจะรู้สึกอึดอัดและใจสั่นมากๆเราไม่ได้เขินนะคะแต่เป็นอาการหวาดกลัวอาจจะเป็นเพราะว่าเราเรียนหญิงล้วนมานานพอออกมาเจอโลกภายนอกที่มีผู้ชายร่วมอยู่ด้วยเราเลย panic ไปเองไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบผู้ชายนะเราก็ชอบผู้ชายเหมือนกันผู้ชายหล่อๆอะไรประมาณนี้เราติ่งเกาหลีเราบ้าผู้ชายมากแต่ในชีวิตจริงเราจะค่อนข้างกลัวผู้ชายเวลามีผู้ชายมาจีบหรือว่าเรามีคนคุยเป็นผู้ชายเราก็รู้สึกไม่ค่อยโอเคอะค่ะช่วงแรกๆเราก็พอคุยด้วยได้นะแต่พอหลังๆมาเราเริ่มจะไม่ค่อยชอบและเฟดตัวออกห่างเลยเราไม่ค่อยอยากมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยค่ะแค่คิดเราก็กลัวแล้วเราไม่แน่ใจว่าที่เรากลัวผู้ชายเพราะว่าเราถูกคุกคามทางเพศแล้วฝังลึกลงไปในใจเลยหรือเปล่าเพราะตอนม.ต้นเราเป็นนักดนตรีค่ะแล้วเราต้องซ้อมดนตรีเลิกเย็นแทบทุกวันบางวันก็จะเลิกดึกหน่อยวันนั้นเรานั่งรถเมล์มาจอดตรงป้ายที่ใกล้บ้านที่สุดแล้วเราต้องเดินไปตามทางอีก1กิโลกว่าจะถึงบ้านเราตอนนั้นน่าจะทุ่มกว่าๆได้ระหว่างที่เราเดินกลับบ้านเราก็รู้สึกว่ามีคนขับรถจักรยานยนต์ตามหลังเราค่ะตอนแรกเราไม่เอะใจแต่พอมาซักพักผู้ชายที่ขับจักรยานยนต์ตามหลังเราก็มาจอดข้างๆเราแล้วก็แกล้งถามทางเราเราก็อธิบายบอกผู้ชายคนนั้นไปแล้วก็เดินต่อไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดว่าผู้ชายคนนั้นเขาหลงทางแต่พอเราเดินได้แค่ไม่กี่ก้าวผู้ชายคนนั้นก็มาจอดข้างเราอีกแล้วก็ทำเป็นแกล้งไม่เข้าใจที่เราอธิบายค่ะจึงทำเป็นแกล้งถามเราอีกรอบเราก็อธิบายให้ฟังอีกรอบครั้งนี้เราเริ่มรู้สึกตัวแล้วค่ะเรารีบเดินมากสับตีนรัวๆเลยแต่ผู้ชายคนนั้นเขาก็ตามเรามาอีกค่ะเราถูก sexual harassment จากผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาคำพูดและถ้อยคำที่เชิงคุกคามทางเพศเขาชวนเราไปค่ะเขาถามเราเรื่อง sex ตอนนั้นเรากลัวมากตัวสั่นพูดไรไม่ถูกเลยผู้ชายคนนั้นพยายามจะชวนเราขึ้นรถไปด้วยแต่เราไม่ไปค่ะเราตอบ ไม่ แล้ววิ่ง4×100เลย ระหว่างที่เราวิ่งหนีเราก็ร้องไห้ไปด้วยเรากลัวมากๆกลัวเขาตามเรามาแต่เขาไม่ตามแล้วค่ะหลังจากนั้นเราก็จำเรื่องนี้ฝังใจเลยค่ะเวลากลับบ้านคนเดียวตอนดึกๆเราก็จะระแวงใจเต้นเร็วผิดปกติอันนี้คือประสบการณ์ที่เราถูกคุกคามทางเพศนะคะไม่แน่ใจว่าจะเกี่ยวไหมแต่เราจำเรื่องนี้ฝังใจเลยนะคะเรากลัวผู้ชายก็จริงแต่เราไม่ได้ถึงขั้นกลัวคนใกล้ตัวกับตาลุงพี่ชายเพื่อนผู้ชายที่สนิทเราไม่ได้รู้สึกกลัวเลยค่ะแต่เราจะกลัวคนแปลกหน้าคนที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนหรือคนที่รู้จักแต่ไม่สนิทกันแบบนี้อะค่ะเราถึงจะกลัวแล้วเราก็ไม่ค่อยชอบสายตาที่ผู้ชายมองมาหาเราด้วยเมื่อเรารู้สึกตัวว่าเรากำลังโดนผู้ชายจ้องอยู่เราจะหลบตาและก้มหน้าทำคอเหมือนเต่าเลยค่ะแล้วก็อีกอย่างคือเราเป็น Bi sexuality ค่ะ เราชอบทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายแต่ส่วนมากเราจะรู้สึกสบายใจกับผู้หญิงมากกว่าสรุปแล้วอาการเหล่านี้ใช่อาการกลัวผู้ชายไหมคะหรือเราคิดไปเองคือเราก็สบสันเหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรเราอาจจะอธิบายไม่ค่อยรู้เรื่องวกไปวนมาเพราะปกติเราก็เป็นคนที่พูดไม่ค่อยรู้เรื่องอยู่แล้วได้โปรดทำความเข้าใจด้วยนะคะใครพอจะรู้เรื่องพวกนี้ช่วยให้ความรู้เราหน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ
โรคกลัวผู้ชาย androphobai
อย่างแรกเลยเราอายุ 16 ค่ะ ตอนมัธยมต้นเราเรียนโรงเรียนหญิงล้วนแต่พอเราจบจากที่นั่นเราก็ไปเรียนต่อสายอาชีพแล้วเรารู้สึกว่าเราไม่ค่อยชอบเวลาที่ต้องอยู่ใกล้ผู้ชายเลยเราจะรู้สึกอึดอัดและใจสั่นมากๆเราไม่ได้เขินนะคะแต่เป็นอาการหวาดกลัวอาจจะเป็นเพราะว่าเราเรียนหญิงล้วนมานานพอออกมาเจอโลกภายนอกที่มีผู้ชายร่วมอยู่ด้วยเราเลย panic ไปเองไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบผู้ชายนะเราก็ชอบผู้ชายเหมือนกันผู้ชายหล่อๆอะไรประมาณนี้เราติ่งเกาหลีเราบ้าผู้ชายมากแต่ในชีวิตจริงเราจะค่อนข้างกลัวผู้ชายเวลามีผู้ชายมาจีบหรือว่าเรามีคนคุยเป็นผู้ชายเราก็รู้สึกไม่ค่อยโอเคอะค่ะช่วงแรกๆเราก็พอคุยด้วยได้นะแต่พอหลังๆมาเราเริ่มจะไม่ค่อยชอบและเฟดตัวออกห่างเลยเราไม่ค่อยอยากมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยค่ะแค่คิดเราก็กลัวแล้วเราไม่แน่ใจว่าที่เรากลัวผู้ชายเพราะว่าเราถูกคุกคามทางเพศแล้วฝังลึกลงไปในใจเลยหรือเปล่าเพราะตอนม.ต้นเราเป็นนักดนตรีค่ะแล้วเราต้องซ้อมดนตรีเลิกเย็นแทบทุกวันบางวันก็จะเลิกดึกหน่อยวันนั้นเรานั่งรถเมล์มาจอดตรงป้ายที่ใกล้บ้านที่สุดแล้วเราต้องเดินไปตามทางอีก1กิโลกว่าจะถึงบ้านเราตอนนั้นน่าจะทุ่มกว่าๆได้ระหว่างที่เราเดินกลับบ้านเราก็รู้สึกว่ามีคนขับรถจักรยานยนต์ตามหลังเราค่ะตอนแรกเราไม่เอะใจแต่พอมาซักพักผู้ชายที่ขับจักรยานยนต์ตามหลังเราก็มาจอดข้างๆเราแล้วก็แกล้งถามทางเราเราก็อธิบายบอกผู้ชายคนนั้นไปแล้วก็เดินต่อไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดว่าผู้ชายคนนั้นเขาหลงทางแต่พอเราเดินได้แค่ไม่กี่ก้าวผู้ชายคนนั้นก็มาจอดข้างเราอีกแล้วก็ทำเป็นแกล้งไม่เข้าใจที่เราอธิบายค่ะจึงทำเป็นแกล้งถามเราอีกรอบเราก็อธิบายให้ฟังอีกรอบครั้งนี้เราเริ่มรู้สึกตัวแล้วค่ะเรารีบเดินมากสับตีนรัวๆเลยแต่ผู้ชายคนนั้นเขาก็ตามเรามาอีกค่ะเราถูก sexual harassment จากผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาคำพูดและถ้อยคำที่เชิงคุกคามทางเพศเขาชวนเราไปค่ะเขาถามเราเรื่อง sex ตอนนั้นเรากลัวมากตัวสั่นพูดไรไม่ถูกเลยผู้ชายคนนั้นพยายามจะชวนเราขึ้นรถไปด้วยแต่เราไม่ไปค่ะเราตอบ ไม่ แล้ววิ่ง4×100เลย ระหว่างที่เราวิ่งหนีเราก็ร้องไห้ไปด้วยเรากลัวมากๆกลัวเขาตามเรามาแต่เขาไม่ตามแล้วค่ะหลังจากนั้นเราก็จำเรื่องนี้ฝังใจเลยค่ะเวลากลับบ้านคนเดียวตอนดึกๆเราก็จะระแวงใจเต้นเร็วผิดปกติอันนี้คือประสบการณ์ที่เราถูกคุกคามทางเพศนะคะไม่แน่ใจว่าจะเกี่ยวไหมแต่เราจำเรื่องนี้ฝังใจเลยนะคะเรากลัวผู้ชายก็จริงแต่เราไม่ได้ถึงขั้นกลัวคนใกล้ตัวกับตาลุงพี่ชายเพื่อนผู้ชายที่สนิทเราไม่ได้รู้สึกกลัวเลยค่ะแต่เราจะกลัวคนแปลกหน้าคนที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนหรือคนที่รู้จักแต่ไม่สนิทกันแบบนี้อะค่ะเราถึงจะกลัวแล้วเราก็ไม่ค่อยชอบสายตาที่ผู้ชายมองมาหาเราด้วยเมื่อเรารู้สึกตัวว่าเรากำลังโดนผู้ชายจ้องอยู่เราจะหลบตาและก้มหน้าทำคอเหมือนเต่าเลยค่ะแล้วก็อีกอย่างคือเราเป็น Bi sexuality ค่ะ เราชอบทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายแต่ส่วนมากเราจะรู้สึกสบายใจกับผู้หญิงมากกว่าสรุปแล้วอาการเหล่านี้ใช่อาการกลัวผู้ชายไหมคะหรือเราคิดไปเองคือเราก็สบสันเหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรเราอาจจะอธิบายไม่ค่อยรู้เรื่องวกไปวนมาเพราะปกติเราก็เป็นคนที่พูดไม่ค่อยรู้เรื่องอยู่แล้วได้โปรดทำความเข้าใจด้วยนะคะใครพอจะรู้เรื่องพวกนี้ช่วยให้ความรู้เราหน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ