คือเรื่องน่าจะเริ่มมาจากตอนที่เราเลิกกับแฟน(ไม่แน่ใจ55)ที่เรารักมากๆ คือเราโดนทิ้งเว้ยแล้วก็แบบทำใจยังไม่ค่อยได้งี้มั้ง เราก็แบบเศร้าบ้างเหงาบ้างยังไม่มีคนคุยใหม่เราจึงมีเวลาว่างเยอะตอนเสาร์อาทิตนะ. ตอนนั้นคือเรียนอยู่ม.ปลาย วันจันทร์-ศุกร์เรามาโรงเรียนเราเจอเพื่อนเยอะเราเลยไม่มีเวลาเหงาเท่าไหร่555
เริ่มเรื่องเวลาวันเสาร์อาทิตเราจะว่างมากกกกกกๆเราจึงแบบมีเวลาคิดเรื่องอะไรเยอะแยะไปหมด คิดถึงเรื่องเก่าๆคิดถึงอนาคต คิดถึงเขา แล้วเราก็เริ่มสร้างสถานการณ์ขึ้นมาในโลกจินตนาการแบบมีเขาอยู่ในนั้น มีคนที่เกี่ยวข้องกับเขา แล้วเราก็คุยกับเขาเสมือนว่าเขาอยู่ตรงหน้าเราพูดแบบไม่มีเสียง หัวเราะบ้าง ร้องไห้บ้างบางครั้งแล้วแต่ว่าเราจะคิดให้สถานการณ์เป็นแบบไหนทั้งที่จริงแล้วเราก็คิดเองเออเองไปหมดอ่ะมันไม่มีความเป็นจริงเลยสักอย่าง.เหมือนเวลาเราอยู่คนเดียวปุ้ป เราทำแบบนี้ทันที แต่เวลาเราอยู่กับคนเยอะๆเราก็ปกตินะหัวเราะ ยิ้ม ขำ เหมือนคนปกติทั่วไปอ่ะ แต่เราไม่เคยเอาเรื่องในจินตนาการกับเรื่องจิงมารวมกันเลยนะคะ.
คือเราอยากรู้ว่าเรามีปัญหาอะไรรึป่าว😂หรือแค่มโนธรรดาๆคนอื่นก็ทำ หรือเราคิดเรื่องเค้ามากไป แต่ผ่านมาประมาณ 2 ปีแล้วเราก็ยังทำอยู่นะและก็ยังมีเขาอยู่ในนั้นเหมือนว่าจะมีเขาอยู่ในทุกๆตอนเลยด้วย
คือปัจจุบันนี้เราคิดว่าเราทำใจได้แล้วเราไม่ได้คิดถึงเขาตลอดเวลา จะเป็นนานๆครั้งตอนที่เราว่างไม่มีอะไรทำ แต่เราไม่อยากเจอเขาทุกครั้งที่เจอใจจะสั่นทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับมาในหัว รวมถึงเวลาที่เพื่อนพูดถึงเขาด้วยเราจะพยายามไม่สนใจแต่ลึกๆคือเราอยากรู้มากๆ แต่เขาไม่เคยสนใจไม่เคยหันกลับมามองเราเลยนะ เขามีแฟนใหม่เขาหมั้นกันแล้วด้วยและเป็นคนใกล้ตัวเราเขามาหากันเราก็เห็นเรารับรัเรื่องเขาทั้งสองคนทุกอย่างจากเพื่อนเหมือนเขาไม่เคยที่จะนึกถึงความรู้สึกเราเลยแต่เราก็เข้าใจเราก็แค่แฟนเก่าแหละ เราพร้อมเปิดใจสำหรับคนใหม่แล้ว ณ ตอนนี้แต่เหมือนลึกๆเราต้องการแค่เค้าอ่ะ เราเคยถามตัวเองมาตลอดถ้าเขากลับมาเราจะกลับไปไหม ลึกๆในใจมันตอบว่าโคตรดีใจแต่ความเป็นจริงมันตอบว่าจะกลับไปทำไม เพื่ออะไร ถ้ารักจริงก็ไม่ทิ้งกันไปตั้งแต่แรกหลอก เหมือนว่าเรามีสติ ปลงกับทุกอย่าง แต่เราก็ยังแอบหวังให้กลับมาแต่ก็คืดไว้ว่าจะไม่กลับไปแล้ว. เพราะแบบนี้รึป่าวเราจึงสร้างสถานการณ์ มโน จินตนาการแล้วคุยกับอากาศ คิดเองเออเอง
อาจพิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่องเรียงข้อความไม่ค่อยถูก. เพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน😅
คุยกับโลกในจินตนาการ?
เริ่มเรื่องเวลาวันเสาร์อาทิตเราจะว่างมากกกกกกๆเราจึงแบบมีเวลาคิดเรื่องอะไรเยอะแยะไปหมด คิดถึงเรื่องเก่าๆคิดถึงอนาคต คิดถึงเขา แล้วเราก็เริ่มสร้างสถานการณ์ขึ้นมาในโลกจินตนาการแบบมีเขาอยู่ในนั้น มีคนที่เกี่ยวข้องกับเขา แล้วเราก็คุยกับเขาเสมือนว่าเขาอยู่ตรงหน้าเราพูดแบบไม่มีเสียง หัวเราะบ้าง ร้องไห้บ้างบางครั้งแล้วแต่ว่าเราจะคิดให้สถานการณ์เป็นแบบไหนทั้งที่จริงแล้วเราก็คิดเองเออเองไปหมดอ่ะมันไม่มีความเป็นจริงเลยสักอย่าง.เหมือนเวลาเราอยู่คนเดียวปุ้ป เราทำแบบนี้ทันที แต่เวลาเราอยู่กับคนเยอะๆเราก็ปกตินะหัวเราะ ยิ้ม ขำ เหมือนคนปกติทั่วไปอ่ะ แต่เราไม่เคยเอาเรื่องในจินตนาการกับเรื่องจิงมารวมกันเลยนะคะ.
คือเราอยากรู้ว่าเรามีปัญหาอะไรรึป่าว😂หรือแค่มโนธรรดาๆคนอื่นก็ทำ หรือเราคิดเรื่องเค้ามากไป แต่ผ่านมาประมาณ 2 ปีแล้วเราก็ยังทำอยู่นะและก็ยังมีเขาอยู่ในนั้นเหมือนว่าจะมีเขาอยู่ในทุกๆตอนเลยด้วย
คือปัจจุบันนี้เราคิดว่าเราทำใจได้แล้วเราไม่ได้คิดถึงเขาตลอดเวลา จะเป็นนานๆครั้งตอนที่เราว่างไม่มีอะไรทำ แต่เราไม่อยากเจอเขาทุกครั้งที่เจอใจจะสั่นทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับมาในหัว รวมถึงเวลาที่เพื่อนพูดถึงเขาด้วยเราจะพยายามไม่สนใจแต่ลึกๆคือเราอยากรู้มากๆ แต่เขาไม่เคยสนใจไม่เคยหันกลับมามองเราเลยนะ เขามีแฟนใหม่เขาหมั้นกันแล้วด้วยและเป็นคนใกล้ตัวเราเขามาหากันเราก็เห็นเรารับรัเรื่องเขาทั้งสองคนทุกอย่างจากเพื่อนเหมือนเขาไม่เคยที่จะนึกถึงความรู้สึกเราเลยแต่เราก็เข้าใจเราก็แค่แฟนเก่าแหละ เราพร้อมเปิดใจสำหรับคนใหม่แล้ว ณ ตอนนี้แต่เหมือนลึกๆเราต้องการแค่เค้าอ่ะ เราเคยถามตัวเองมาตลอดถ้าเขากลับมาเราจะกลับไปไหม ลึกๆในใจมันตอบว่าโคตรดีใจแต่ความเป็นจริงมันตอบว่าจะกลับไปทำไม เพื่ออะไร ถ้ารักจริงก็ไม่ทิ้งกันไปตั้งแต่แรกหลอก เหมือนว่าเรามีสติ ปลงกับทุกอย่าง แต่เราก็ยังแอบหวังให้กลับมาแต่ก็คืดไว้ว่าจะไม่กลับไปแล้ว. เพราะแบบนี้รึป่าวเราจึงสร้างสถานการณ์ มโน จินตนาการแล้วคุยกับอากาศ คิดเองเออเอง
อาจพิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่องเรียงข้อความไม่ค่อยถูก. เพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน😅