สวัสดีค่ะ..เรากาวนะ เรื่องราวของเรามันค่อนข้างเศร้าค่ะ ไม่ค่อยเป็นสุข เล่าแต่ต้นเลยนะคะ เราเป็คนเกาหลีนะคะ แท้ๆเลย เราเรียนที่ไทย ตอนนี้อายุ11 เรียนไทยมาจะ11ปีแล้วค่ะ คือช่วงนี้น่ะ มันช่วงโควิดใช่มั้ยคะ คือตอนแรกๆก็พออยู่ได้ค่ะ แต่ไปๆมาๆ เงินเริ่มหมดค่ะ มีความคิดที่จะไปเกาหลีครั้งนึง แต่ก็เลิกไป คือขอบอกก่อนนะคะ พ่อแม่เราคนเกาหลี ไม่ได้เรียนไทย พูดไทยได้ไม่คล่องค่ะ เลยทำงานครูสอนดำน้ำต่างชาติ เงือนเดือนก็ดีเรื่อยๆค่ะ คือ เมื่อวันนี้ตอนเที่ยง หลังจากกินข้าวเสร็จ พ่อได้พูดขึ้นว่า " พ่อว่าเราไปเกาหลีกันนะ พ่อแม่ไม่มีเงินแล้ว พ่อแม่ลาออกงานแล้ว เราจะไปอยู่กับตายาย ดร็อปเรียนสัก8เดือน แล้วเขาโรงเรียนเกาหลี พ่อแม่ทำงานที่นี่ไม่ได้ และที่อื่นด้วย พ่อแม่ฟังภาษาไทยไม่ได้ "คือช็อคมาก ตามที่บอกไปว่าเงินเดือนดีอ่ะค่ะ ทำไมหมด เพราะก่อนหน้านี้ แม่เราเช่ามาทำร้านอาหารเกาหลีค่ะ แต่เลิกไป ยังไม่มีใครซื้อต่อ เลยต้องขายเรื่อยๆค่ะ ยิ่งนานก็ต้องยิ่งจ่ายตังค่าเช่า สิ่งที่ปวดร้าวมากที่สุด สัตว์เลี้ยงค่ะ เรามี2ตัว เจ้าพวกนี้ไม่รู้ด้วยเซ้า ว่าจะเห็นเราอีกเมื่อไหร่ คือร้องไปพิมพ์ไปค่ะ เศร้าค่ะ เรามีแม่บุญธรรมค่ะ เค้าอาจจะช่วยเราได้บ้าง แต่ไม่เยอะ เราทรมาน แม่ของแมวเราตัวนึง ครอบครัวมันเสียหมดแล้ว แล้วตัวสีขาว มันยังเด็ก คือก่อนหน้านี้ 2ปีก่อน เรามีหมาค่ะ แต่มัยไม่เชื่องเลย เราเลยต้องไปให้ที่โรงพยาบาลสัตว์ รอคนรับเลี้ยง เราเศร้าค่ะ ไม่อยากให้มีอีก ... เราต้องไปภายในเดือนนี้เท่านั้นค่ะ พ่อแม่จะไปทำงานที่เกาหลี เราก็..จะพยายามไม่ลืมภาษาไทย ถึงเราจะต้องเข้าเรียนที่นู้น เราทำใจไม่ได้ พวกคุณไม่เข้าใจเรา ว่ามันเศร้า เศร้าทุกครั้งที่เห็นสัตว์เลี้ยง ถ้ามาด้วยกันคงดี แต่ไม่ได้ โควิด ทำให้เรารู้ว่า ชีวิตเรา เวลามันสำคัญขนาดไหน ความใส่ใจ มันสำคัญขนาดไหน .... เราพอแล้วค่ะ เจ็บมามากพอแล้ว เราอยากจะแชร์ แต่ก็ทำไม่ได้ ...ขอโทษนะคะ ถ้ามันเขียนติดเกินไป ..แล้วก็ อย่ามาว่าเราเลยนะคะ เจ็บมามากพอแล้ว เราไม่เอาแล้ว โควิด เป็นสิ่งที่ทำให้เราเสียคนรัก ไม่ว่าจะเป็นคนไหนก็ตาม รักษาตัวเองด้วยนะคะ เราก็...หวังว่า ถ้าโควิดหายไป จะมาอยู่กันแบบเดิมอีก ...
เสียใจ ไม่อยาก..ไป