หนูตั้งกระทู้ครั้งแรก ถ้าพิมผิดขออภัยด้วยนะคะ
หนูเป็นลูกคนเล็กค่ะ มีพี่ๆอยู่สองคน คนแรกเป็นพี่ชาย คนที่สองเป็นพี่สาว หนูห่างกันพี่ๆ 5-6 ปีค่ะ จึงทำให้ไม่ได้สนิทกับพี่ๆมากเท่าไหร เพราะตอนเด็กก็เล่นคนเดียวไม่ก็กับแม่บ้านค่ะ พี่ชายไปเรียนตจวตั้งแต่จำความได้ ส่วนพี่สาวอายุห่างกันมาก พ่อแม่หนูก็ส่งหนูเรียนตอนเช้า บ่าย-เย็นก็เรียนพิเศษ กว่าจะมีเวลาจริงๆก็ 1-2 ทุ่ม ตอนเด็กจะมีเวลาพักและเล่นจริงๆคือวันอาทิตย์ค่ะ
จนขึ้นม.ต้น หนูต้องย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำ ทำให้ห่างจากครอบครัว ตอนแรกก็ร้องไห้อยู่ 2-3 เดือน เพราะติดที่บ้านมาก พออยู่ไปเรื่อยๆมันก็ชินจนทำให้เราชอบอยู่ตัวคนเดียวถึงทุกวันนี้ค่ะ ตั้งแต่พี่ชายเข้ามหาลัย พ่อกับพี่ชายจะสนิทกันมาก คุยกันแทบทุกวัน ส่วนพี่สาวแม่ก็ดูแล ไม่ว่าพี่สาวจะทำอะไรที่ทำให้พ่อดุก็จะแก้ตัวให้พี่สาวเสมอเหมือนเป็นลูกรักคนนึงของแม่เลยค่ะ พอโตขึ้น พี่ๆเริ่มทำงาน พี่ชายก็มีชีวิตทำงานของเขา พ่อก็คอยช่วยเหลือ คุย แนะนำกันเสมอๆ ส่วนพี่สาวก็ทำงานกับแม่ แม่ก็คอยสปอยพี่อยู่เรื่อยๆมา ซื้อของให้ ให้สร้อยทอง แหวนเพรชต่างๆนาๆ
จนถึงตอนนี้หนูเรียนจบแล้ว หนูก็ยังรู้สึกไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่เท่าที่พี่ๆได้รับ อาจจะเป็นเพราะหนูเกิดในวันที่พ่อแม่มั่นคงแล้ว แล้วพี่ๆก็อยู่ตอนช่วงพี่พ่อแม่กำลังสร้างเนื้อสร้างตัวอยู่ และเป็นเพราะหนูอยู่รร.ประจำแต่เด็ก แล้วไม่ได้พูดคุยกับพ่อแม่บ่อย ไม่เคยปรึกษาอะไรเลย นอกจากเรื่องเรียน ไม่เคยรับรู้ว่าหนูคบอยู่กับใครจนตอนนี้หนูก็จบมหาลัยแล้วค่ะ จนบางครั้งหนูรู้สึกเป็นส่วนเกินในครอบครัว ถึงพ่อแม่จะพูดว่ารักลูกเท่ากัน แต่คนที่เป็นลูกก็รู้สึกได้ถึงความต่างในที่นี้ได้ค่ะ
อยากจะถามว่าควรจัดการกับความรู้สึกยังไงดีคะ หนูรู้สึกแย่มากที่คิดแบบนี้กับพ่อแม่ มันรู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ
พ่อแม่รักพี่มากกว่า
หนูเป็นลูกคนเล็กค่ะ มีพี่ๆอยู่สองคน คนแรกเป็นพี่ชาย คนที่สองเป็นพี่สาว หนูห่างกันพี่ๆ 5-6 ปีค่ะ จึงทำให้ไม่ได้สนิทกับพี่ๆมากเท่าไหร เพราะตอนเด็กก็เล่นคนเดียวไม่ก็กับแม่บ้านค่ะ พี่ชายไปเรียนตจวตั้งแต่จำความได้ ส่วนพี่สาวอายุห่างกันมาก พ่อแม่หนูก็ส่งหนูเรียนตอนเช้า บ่าย-เย็นก็เรียนพิเศษ กว่าจะมีเวลาจริงๆก็ 1-2 ทุ่ม ตอนเด็กจะมีเวลาพักและเล่นจริงๆคือวันอาทิตย์ค่ะ
จนขึ้นม.ต้น หนูต้องย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำ ทำให้ห่างจากครอบครัว ตอนแรกก็ร้องไห้อยู่ 2-3 เดือน เพราะติดที่บ้านมาก พออยู่ไปเรื่อยๆมันก็ชินจนทำให้เราชอบอยู่ตัวคนเดียวถึงทุกวันนี้ค่ะ ตั้งแต่พี่ชายเข้ามหาลัย พ่อกับพี่ชายจะสนิทกันมาก คุยกันแทบทุกวัน ส่วนพี่สาวแม่ก็ดูแล ไม่ว่าพี่สาวจะทำอะไรที่ทำให้พ่อดุก็จะแก้ตัวให้พี่สาวเสมอเหมือนเป็นลูกรักคนนึงของแม่เลยค่ะ พอโตขึ้น พี่ๆเริ่มทำงาน พี่ชายก็มีชีวิตทำงานของเขา พ่อก็คอยช่วยเหลือ คุย แนะนำกันเสมอๆ ส่วนพี่สาวก็ทำงานกับแม่ แม่ก็คอยสปอยพี่อยู่เรื่อยๆมา ซื้อของให้ ให้สร้อยทอง แหวนเพรชต่างๆนาๆ
จนถึงตอนนี้หนูเรียนจบแล้ว หนูก็ยังรู้สึกไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่เท่าที่พี่ๆได้รับ อาจจะเป็นเพราะหนูเกิดในวันที่พ่อแม่มั่นคงแล้ว แล้วพี่ๆก็อยู่ตอนช่วงพี่พ่อแม่กำลังสร้างเนื้อสร้างตัวอยู่ และเป็นเพราะหนูอยู่รร.ประจำแต่เด็ก แล้วไม่ได้พูดคุยกับพ่อแม่บ่อย ไม่เคยปรึกษาอะไรเลย นอกจากเรื่องเรียน ไม่เคยรับรู้ว่าหนูคบอยู่กับใครจนตอนนี้หนูก็จบมหาลัยแล้วค่ะ จนบางครั้งหนูรู้สึกเป็นส่วนเกินในครอบครัว ถึงพ่อแม่จะพูดว่ารักลูกเท่ากัน แต่คนที่เป็นลูกก็รู้สึกได้ถึงความต่างในที่นี้ได้ค่ะ
อยากจะถามว่าควรจัดการกับความรู้สึกยังไงดีคะ หนูรู้สึกแย่มากที่คิดแบบนี้กับพ่อแม่ มันรู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ