ต้องพยายามมากกว่านี้อีกหรอ

ทำไมคนรักมากและซื่อสัตย์ต้องเป็นคนที่คิดมากต้องเป็นคนที่นอนร้องไห้คนเดียว ทำไมตอนที่เขาไม่มีใครเค้าหันมาผมอยู่ข้างเขาเสมอแต่พอถึงคราวผมถึงไม่มีเขาเลย เขาเริ่มไม่สนใจผม ผมควรเริ่มทำใจไว้เลยใช่ไหม ทั้งๆที่ผมจะทำอะไรผมคิดถึงเขาเป็นที่หนึ่ง แต่เขาดูเหมือนไม่ต้องมีผมก็ได้ดูเหมือนผมไม่สำคัญสำหรับเขา ทั้งๆที่ให้ทุกอย่างให้จนผมไม่เหลืออะไร แต่ผมก็ต้องเป็นคนร้องไห้คนเดียวตลอด เขาไม่เคยปลอบผมตอนผมร้องไห้ เขาไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ ต่อหน้าเขาผมทำได้แต่ยิ้มให้ดูเหมือนผมไม่คิดอะไรเพราะผมกลัวเขาคิดมากกลัวเขากังวล ผมยอมร้องไห้คนเดียวยังจะดีกว่า แต่ก็อย่างให้เขาแคร์ผมบ้างสนใจผมบ้าง ผมยังทำไม่พอหรอ ผมต้องพยายามมากกว่านี้หรอ