บางครั้งเราก็อยากร้องไห้หรือพูดสิ่งที่อยู่ในใจได้เหมือนคนอื่นๆบ้าง...

สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่เท่าไหร่ของเราก็ไม่รู้ แต่เราแค่อยากระบายมันออกมาบ้าง เราไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆกับมันนะคะ แต่ถ้ามันมากเกินพอเราก็ร้องออกมาเหมือนที่คนอื่นทำ แต่มันจะถึงลิมิตตอนไหนก็แค่นั้น
ทุกคนเคยเป็นไหม การที่ทำงานเป็นผู้นำต้องมีภาระงานทุกอย่างตามมา เราบอกทุกคนตรงนี้เลยเราเป็นนายกสโมสรนักศึกษาในม.รัฐแห่งหนึ่ง
เราก็รู้ละว่าการมาทำงานตรงนี้ต้องเจอกับอะไรบ้าง ต้องแก้ยังไง ต้องผ่านมันไปยังไง เรารู้ แต่บางครั้งเราแค่อยากพูดสิ่งที่มันอยู่ในใจเราออกมาบ้าง
จะพูดกับเพื่อนมันก็บอกได้ไม่หมด จะพูดกับรุ่นพี่ที่คอยให้คำแนะนำตลอดก็เหมือนกันอีกละ ยิ่งถ้าพูดถึงครอบครัวเราไม่กล้าที่จะบอกพวกท่านด้วยซ้ำ เราไม่สามารถร้องไห้ต่อหน้าท่านได้ หรือพูดกับพี่ชายแท้ๆ เรายังหวั่นใจเลย เรามีเพื่อนสนิทหรือคนอื่นๆที่เราสนิท แต่มันพูดออกไปได้ไม่หมด เราอยากร้องไห้แต่เราก็ทำไม่ได้ ถ้าเราร้องไห้จะยิ่งทำให้ทุกคนเสียสูญกับทุกสิ่งที่เราพยายามทำมา เหมือนกับว่าเราร้องไห้แล้วรุ่นน้องจะเพิ่งใครที่ไหนได้อีกแล้ว บางวันต้องกลับมาที่ห้องแล้วแอบร้องไห้คนเดียวไม่ให้ใครเห็น มันอึดอัด เสียใจและทุกๆอย่างรวมกันหนักมาก เราอยากทหเหมือนคนอื่นๆบ้าง เรารู้นะว่าการร้องไห้ไม่ใช่ทาออกของทุกๆอย่าง แต่มันรู้สึกว่ามันผ่อนคลายหรือโล่งกับการพูดที่อยากจะพูดแต่พูดไม่ได้ ทุกๆวันเราจะหาเพื่อนหรือคนที่สนิทคุยเพื่อให้ตัวเองไม่คิดมากกับปัญหา เรารู้ละว่าบางครั้งมันไม่ใช่ทางออก แต่เราแค่อยากคุยเพื่อไม่ให้เราคิดมากไปกว่านี้ ไม่งั้นเราจะไม่ไหวกับมัน 
กระทู้นี้ของเราไม่ได้มีอะไรมากกว่าการที่เราหาที่ระบายน้ำตาและความคิดในใจเพราะเราไม่สามารถพูดกับใครและร้องไห้กับมันได้ ถ้าเรากล้าพอคนแรกที่เราจะพูดด้วยและร้องไห้คงไม่พ้นพี่ชายของเราแน่ๆ