*กระทู้แรก*
เราเป็นผู้หญิงขี้อ้อน ชอบอ้อนแฟนมาก อ้อนเป็นลูกแมวเลย ช่วงไหนไม่ได้อ้อนคือเหมือนชีวิตมีบางอย่างขาดหาย ซึ่งแฟนก็ชอบให้เราอ้อนเขาด้วย(อันนี้เขาบอก) ^///^
เราคบกับแฟนมา 6 ปี ช่วง 3 ปีหลัง รู้สึกเหมือนเขาไม่ค่อยสนใจ ไม่ค่อยว่างมาคุย อาจจะด้วยความที่เขาต้องทำงานและต้องอ่านหนังสือหนักเพื่อทำตามความฝันที่ยิ่งใหญ่ของเขา (จริงๆแล้ว เขาทำงาน+อ่านหนังสือหนัก ตั้งแต่คบกับเราแรกๆ แล้ว)
เรากับแฟนพักอยู่คนละที่กันแต่ก็ไม่ไกลกันมาก เจอกันเกือบทุกสัปดาห์ ส่วนใหญ่เราจะไปหาเขา กินข้าว ดูหนัง ช็อปปิ้ง ซึ่งเราก็มีความสุขดี ได้อ้อนเขาปกติ แต่พอถึงเวลาต้องแยกจากกัน เรากลับมาอยู่ห้องคนเดียว ก็รู้สึกเหงา เหมือนอยู่ตัวคนเดียว(ไม่มีแฟน) เขาจะหายไปทั้งวัน คุยกันอีกทีก็ก่อนนอน เมื่อก่อนจะมีโทรเม้าท์ช่วงเที่ยงบ้าง เย็นบ้าง แต่ตอนนี้เหลือแค่ก่อนนอน ซึ่งเราก็เข้าใจว่าเขาก็ต้องทำงาน+อ่านหนังสือหนัก ไม่อยากจะกวน
มีช่วงนึงที่ความเหงาของเรามันพีคมากๆ คือตอนไปทำงาน ตจว. เรากับแฟนห่างกันทั้งระยะทางและความรู้สึก เหมือนเขาไม่ค่อยสนใจเราเลย สัมผัสได้ชัด โทรคุยก่อนนอนนิดนึง คุยนิดหน่อยก็วาง เรายังไม่ทันได้แชร์เรื่องราวอะไรกันเลย เหมือนเขาโทรมาตามหน้าที่อะ ตอนนั้นเราอยากหาคนมาคุย มาเติมเต็มความรู้สึก เลยเล่นแอพหาเพื่อนคุย ปรากฎว่าได้คุยกับคนๆหนึ่งที่อายุน้อยกว่า 7 ปี คุยถูกคอมาก รู้สึกดีมาก เติมเต็มความรู้สึกเรามาก ๆ เหมือนชีวิตกลับมามีแฟนอีกครั้ง ได้อ้อน แล้วเขาชอบให้เราอ้อนใส่ด้วย เคมีลงตัวกันมาก แต่พอคุยนานๆเข้า เราและน้องเค้าก็เผลอเอาใจลงไปเล่นกันซะมากมาย (น้องเค้ารู้ว่าเรามีแฟนแล้ว) แม้ว่าน้องเค้าจะตอบโจทย์ด้านความรู้สึกของเราได้ดีขนาดไหน แต่เรารู้ตัวว่ายังไงเราก็เลือกแฟนอยู่ดี การตัดใจจากน้องคนนั้นทำยากมาก เวลาผ่านไปร่วมปี เราเลือกย้ายมาอยู่ใกล้แฟน เลิกยุ่งกับน้องเขา แต่ยอมรับว่ายังคิดถึงอยู่ และคิดถึงมาก นึกถึงน้องเขาตลอด เพราะเขาไม่เคยปล่อยให้เราต้องรู้สึกโดดเดี่ยวแบบนี้เลย
แม้จะรู้สึกว่าการมีคนอื่นให้คุย ให้อ้อน มันจะเติมเต็มเราได้ แต่เราก็ไม่อยากกลับไปคุยคนอื่นอีก เพราะมันยิ่งเพิ่มความห่างให้เรากับแฟนมากขึ้น แล้วเราก็รู้สึกไม่ศรัทธาในตัวเอง รู้สึกผิดตลอด เหมือนเป็นตราบาปในใจ เราจึงแก้ไขสถานการณ์โดยการบอกแฟนไปตรงๆ ว่าเราเหงา รู้สึกตัวคนเดียวเหมือนไม่มีแฟนเลยอะ (เราไม่เคยบอกเขาแบบนี้มาก่อน) แฟนตอบกลับมาว่า 'เพิ่งเจอกันสัปดาห์ที่แล้วเองนะ' เออ มันก็จริงของเขาแหละ เราพยายามออกไปเจอเพื่อนบ้าง แต่เพื่อนก็ให้ความรู้สึกแบบเพื่อน ซึ่งก็ต่างจากแฟนอยู่ดี พยายามหางานอดิเรกทำเวลาว่าง แต่รู้สึกว่าสิ่งที่ต้องการคือ อยากอ้อนแฟน เวลาเหงามากๆ ก็พูดจาออดอ้อนอยู่คนเดียว บางคืนนอนน้ำตาซึมๆ นอนอ้อนหมอนข้างก็มี ไม่อยากจะรบกวนแฟน เดี๋ยวเขาจะหาว่าไม่มีเวลาส่วนตัว
มีวิธีทำให้เราเลิกเป็นคนขี้อ้อนไหม ??
มีวิธีทำให้เราเลิกเป็นคนขี้อ้อนไหม ??
เรากับแฟนพักอยู่คนละที่กันแต่ก็ไม่ไกลกันมาก เจอกันเกือบทุกสัปดาห์ ส่วนใหญ่เราจะไปหาเขา กินข้าว ดูหนัง ช็อปปิ้ง ซึ่งเราก็มีความสุขดี ได้อ้อนเขาปกติ แต่พอถึงเวลาต้องแยกจากกัน เรากลับมาอยู่ห้องคนเดียว ก็รู้สึกเหงา เหมือนอยู่ตัวคนเดียว(ไม่มีแฟน) เขาจะหายไปทั้งวัน คุยกันอีกทีก็ก่อนนอน เมื่อก่อนจะมีโทรเม้าท์ช่วงเที่ยงบ้าง เย็นบ้าง แต่ตอนนี้เหลือแค่ก่อนนอน ซึ่งเราก็เข้าใจว่าเขาก็ต้องทำงาน+อ่านหนังสือหนัก ไม่อยากจะกวน