ผมเลิกกับแฟนมาได้สักระยะครับ คบกันมาร่วมสี่ปี จริงๆผมก็ยังไม่ค่อยมั่นใจในเหตุผลที่เราเลิกกัน
มันน่าจะเริ่มจากตอนที่ผมเรียนจบ แล้วเราเริ่มห่างกัน มาจบกันจริงๆก็หลังจากผมปลดจากเกณฑ์ทหาร เหมือนว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมเลย
ในความรู้สึกผมตอนนั้น
ผมรู้สึกเหมือนเธออยู่คนเดียวได้แล้ว
เหมือนผมกลายเป็นอะไรที่น่ารำคาญ เราเริ่มคุยกันน้อยลง ใส่ใจกันน้อยลง สุดท้ายเราก็เลิกกัน

ช่วงสองอาทิตย์แรกแย่มากครับ นอนแทบไม่หลับเลย มันเหมือนสมองมันคอยรันความทรงจำดีๆ
วนไปวนมาเวลาที่หลับตา พยามใช้ชีวิตเป็นปกติ
จนได้สักสองเดือน ในช่วงนั้นก็มีถามไถ่สุขทุกข์ กันบ้างประปราย (ย้อนไปอ่านดูก็ผมแหละพยามทักไป) พอเข้าเดือนที่สาม ผมก็พยามทำความรู้จักกับคนใหม่ๆบ้าง พยามไม่ทักหาแฟนเก่า แต่แปลกครับ
พยามคุยยังไงมันไม่รู้สึกใจสั่น หรือแบบสปาร์คเลย ความสัมพันธ์ก็ไม่คืบหน้าไปไหน

ในช่วงเวลาเดียวกันผมก็ยังเลิกส่องไม่ได้สักที
ผมยังเห็นความเคลื่อนไหวในโซเชี่ยลของเธอเรื่อยมา จนวันนึงเธอมาปรึกเรื่องว่าเธอไปชอบผู้ชายคนนึง ใช่ผมบอกเธอเองแหละว่าถ้ามีอะไรก็พร้อมให้คำปรึกษาเสมอ(ไม่นึกว่าจะเจอของจริง55) มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเลยครับ พิมพ์ตอบไปก็น้ำตาหยดไปด้วยเหมือน
"ทั้งยินดี ทั้งเป็นห่วง ทั้งเสียใจลึกๆไปพร้อมกัน"

เวลาก็ผ่านมาจนถึงตอนนี้ ผมก็ได้รู้ว่าเค้าเป็นแฟนกันแล้วครับ แต่เท่าที้รู้มาแฟนใหม่ของเธอเป็นคนโมโหร้าย(เรื่องนี้ไม่สามารถยืนยันได้ว่าจริง100%)
ผมควรทำยังไงครับ ควรต้องจัดการยังไงกับความห่วงใยกินเหตุพวกนี้