คำเตือน....นิยายเรื่องนี้ ผมเจตนาเอามาลงใน PANTIP แค่ 5 EP จากทั้งหมด 13 EP จบ
ตั้งแต่ EP ที่ 6 ไป ต้องไปติดตามอ่านที่...
https://www.tunwalai.com/story/450114/%e0%b8%95%e0%b8%b6%e0%b8%81%e0%b9%81%e0%b8%96%e0%b8%a7%e0%b8%a7%e0%b8%b4%e0%b8%8d%e0%b8%8d%e0%b8%b2%e0%b8%93%e0%b8%ab%e0%b8%a5%e0%b8%ad%e0%b8%99
สำหรับเพื่อนๆที่ไม่สะดวก...ไม่ควรเริ่มอ่านนะครับ เพราะอาจจะทำให้ค้างได้
สำหรับเพื่อนๆที่สะดวกไปสนับสนุนต่อ ขอสัญญาว่าจะตั้งใจเขียนให้สุดฝืมือจนจบ ไม่ทำให้ผิดหวังครับ
EP1 เจ้าที่นางรำ
นี่เป็นเรื่องเล่าที่มาจากประสบการณ์จริงของผู้แต่ง ตัวละครและสถานที่เป็นนามสมมุติ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ผมเป็นหมอ เรื่องผี ผมไม่เชื่อ ผมไม่คิดว่าผีมีจริง คนที่เห็นผี ผมคิดว่าคืออาการเห็นภาพหลอนของสมองที่คิดไปเอง ผมเชื่อแต่สิ่งที่พิสูจน์ได้ตามหลักวิทยาศาสตร์เท่านั้น แต่...ความเชื่อนี้ถูกตั้งข้อสงสัยภายหลังจากที่เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้น
เรื่องก็มีอยู่ว่า...ผมไปซื้อตึกแถวที่นึง ที่เก่ามากๆ ตั้งใจว่าจะเอามาใช้เปิดคลินิก หลังจากผมซื้อแล้ว ผมก็พาช่างไปรื้อ ไปทุบตึก ตอนที่เดินขึ้นไปบนดาดฟ้า ก็พบศาลพระภูมิเก่ามาก พร้อมกับมีรังผึ้งหลวงขนาดใหญ่เกาะอยู่ข้างๆ ตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ( มารู้ภายหลังว่าศาลพระภูมิไหนมีสัตว์จำพวกจอมปลวกหรือผึ้งหลวงมาทำรัง แสดงว่าเฮี้ยนจริง )
ตอนนั้นผมไม่ได้ไหว้ หรือทำอะไรกับศาลพระภูมิเพราะกลัวผึ้งต่อย ผมลงมาจากดาดฟ้าและสั่งให้ช่างรื้อและทุบตึกเพื่อทำการตกแต่งต่อเติมตามแผนที่วางไว้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมก็กลับไปนอนที่บ้านพักแพทย์ในโรงพยาบาล
คืนนั้นเอง ในบ้านพักที่โรงพยาบาล หลังจากผมหลับไป ผมตื่นขึ้นกลางดึกในสภาพอัมพาตกินตั้งแต่คอลงไป คือขยับอะไรไม่ได้เลย แต่พูดได้ ขยับหัวได้ วินาทีนั้นนึกถึงองค์ความรู้ทางด้านระบบประสาทที่เรียนมา เข้าใจว่าเส้นเลือดสมองแตกอะไรสักอย่าง ไม่ได้โยงอาการนี้ไปเกี่ยวกับเรื่องเหนือธรรมชาติเลยสักนิดจนกระทั่ง...ผมได้ยินเสียงของประตูตู้เสื้อผ้าปลายเตียงที่เปิดออกอย่างช้าๆ
ผมผงกหัวขึ้นดู ในความมืดนั้น ร่างของสิ่งนึงค่อยๆปรากฏตัวขึ้น
มัน ...เป็นผู้หญิง หน้าขาวว่อก ดวงตาโต ใบหน้าคล้ายแขกจากประเทศอินเดีย ผมยาว เธออยู่ในชุดนางรำ และแน่นอน ...เราไม่เคยเจอกันมาก่อน
ผมช็อกกับสิ่งที่ปรากฏ ตกใจซะจนร้องไม่ออก เพิ่งสำเหนียกได้ในวินาทีนั้นเองว่า ไอ้อาการอัมพาตที่เกิดขึ้น มันไม่มีอะไรที่ต้องปรึกษาพวกหมอระบบประสาทเลยสักกะนิด
ร่างนั้น...เข้ามาใกล้ผมอย่างช้าๆๆ
ขอให้นึกภาพตาม
ในห้องนอนของผม ผมนอนปิดไฟอยู่บนเตียง แสงสว่างในห้องมีเพียงไฟจากนอกหน้าต่างเล็ดลอดเข้ามา ใกล้ๆกับเตียงที่ผมนอนอยู่ นางรำแขกยืนก้มหน้ามองผมลงมา ตาประสานตา ผมพูดไม่อะไรไม่ออก คนพอตกใจสุดขีดมันจะทำอะไรไม่ถูก
เราจ้องกันอยู่แบบนั้น แบบไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น แต่ จากแววตาที่เธอมองลงมา ผมสัมผัสได้ถึงความอาฆาตแค้น ความไม่พอใจอย่างแรงกล้าที่มี
เวลานั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งผมขยับตัวได้และเธอหายไป
ตอนนั้นผมตาสว่าง นอนต่อไม่หลับ ทุกอย่างมันกระจ่างชัด แบบสุดแสนจะสมจริง ผมเคยนอนฝันร้าย แต่สิ่งนี้มันแตกต่าง มันชัดกว่า มันจริงกว่า แม้กระนั้นผมก็บอกกับตัวเองว่า กูคงฝันไป กูฝันแหงๆ กูต้องฝันไปน่ะแหละ
เหตุการณ์นี้ผ่านไป 2-3 วัน จนกระทั่งมีวันนึงระหว่างที่ผมกำลังดูช่างรื้อตึกแถวอยู่ บังเอิญป้าเจ้าของบ้านเดิมผ่านมา เลยเข้ามาทักทายกับผม เราก็คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเรื่อย
อยู่ๆป้าแกก็เอ่ยถามผมขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า...
" หมอเจอท่านรึยัง? "
" เจอท่านไหนครับ?"
" ก็ท่านเจ้าที่ของบ้านนี้ไง เด๋วก็ได้เจอ บ้านป้าเจอกันทุกคน "
" ป้าก็เคยเจอเหรอครับ " ผมถาม ตอนนั้นผมยังไม่เชื่อ และยังไม่โยงเข้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อ 2-3 วันก่อนด้วยซ้ำ จนเมื่อแกพูดประโยคต่อไป
" ใช่สิ โอ้ย เจอกันหมดแหละ ไม่ใช่เฉพาะคนในบ้านป้านะ พวกเพื่อนบ้านแถวๆนี้เจอกันหมดแล้ว ท่านเป็นผู้หญิงแขก ใส่ชุดนางรำ ตาโต ผมยาว"
พอป้า เล่าเท่านั้นแหละขนแขนผมลุกซู่ขึ้นมาทันที
มันจะบังเอิญขนาดนี้ได้อย่างไร?
คือถ้าป้าเล่าก่อน แล้วผมไปเจอ ผมจะคิดว่า เพราะผมเก็บเอาเรื่องที่ป้าเล่าไปฝันร้ายเอาเอง
แต่นี่มัน ... ผมเจอก่อน แล้วป้าค่อยมาเล่า แล้วรูปร่างหน้าตาของสิ่งทีผมเจอกับสิ่งที่ป้าเล่ามันตรงกันเปี้ยบ....มันบังเอิญกันแบบนี้กันได้อย่างไร
ใช่ครับ ในตอนนั้น ผมยังใช้คำว่า"บังเอิญ"มาตอบคำถามที่ผมสงสัย ว่าผีหรือเจ้าที่ มีจริงหรือไม่ ไปอย่างอ้อมแอ้ม
พูดง่ายๆว่าตอนนั้นผมยังไม่เชื่อ ผมไม่รู้ว่าหลังจากนั้นจะมีเรื่องราวน่ากลัวเกี่ยวกับตึกแถวนี้ตามมาอีกมากมาย
ตึกแถววิญญาณหลอน ( จบแล้ว )
ตั้งแต่ EP ที่ 6 ไป ต้องไปติดตามอ่านที่...
https://www.tunwalai.com/story/450114/%e0%b8%95%e0%b8%b6%e0%b8%81%e0%b9%81%e0%b8%96%e0%b8%a7%e0%b8%a7%e0%b8%b4%e0%b8%8d%e0%b8%8d%e0%b8%b2%e0%b8%93%e0%b8%ab%e0%b8%a5%e0%b8%ad%e0%b8%99
สำหรับเพื่อนๆที่ไม่สะดวก...ไม่ควรเริ่มอ่านนะครับ เพราะอาจจะทำให้ค้างได้
สำหรับเพื่อนๆที่สะดวกไปสนับสนุนต่อ ขอสัญญาว่าจะตั้งใจเขียนให้สุดฝืมือจนจบ ไม่ทำให้ผิดหวังครับ
EP1 เจ้าที่นางรำ
นี่เป็นเรื่องเล่าที่มาจากประสบการณ์จริงของผู้แต่ง ตัวละครและสถานที่เป็นนามสมมุติ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ผมเป็นหมอ เรื่องผี ผมไม่เชื่อ ผมไม่คิดว่าผีมีจริง คนที่เห็นผี ผมคิดว่าคืออาการเห็นภาพหลอนของสมองที่คิดไปเอง ผมเชื่อแต่สิ่งที่พิสูจน์ได้ตามหลักวิทยาศาสตร์เท่านั้น แต่...ความเชื่อนี้ถูกตั้งข้อสงสัยภายหลังจากที่เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้น
เรื่องก็มีอยู่ว่า...ผมไปซื้อตึกแถวที่นึง ที่เก่ามากๆ ตั้งใจว่าจะเอามาใช้เปิดคลินิก หลังจากผมซื้อแล้ว ผมก็พาช่างไปรื้อ ไปทุบตึก ตอนที่เดินขึ้นไปบนดาดฟ้า ก็พบศาลพระภูมิเก่ามาก พร้อมกับมีรังผึ้งหลวงขนาดใหญ่เกาะอยู่ข้างๆ ตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ( มารู้ภายหลังว่าศาลพระภูมิไหนมีสัตว์จำพวกจอมปลวกหรือผึ้งหลวงมาทำรัง แสดงว่าเฮี้ยนจริง )
ตอนนั้นผมไม่ได้ไหว้ หรือทำอะไรกับศาลพระภูมิเพราะกลัวผึ้งต่อย ผมลงมาจากดาดฟ้าและสั่งให้ช่างรื้อและทุบตึกเพื่อทำการตกแต่งต่อเติมตามแผนที่วางไว้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมก็กลับไปนอนที่บ้านพักแพทย์ในโรงพยาบาล
คืนนั้นเอง ในบ้านพักที่โรงพยาบาล หลังจากผมหลับไป ผมตื่นขึ้นกลางดึกในสภาพอัมพาตกินตั้งแต่คอลงไป คือขยับอะไรไม่ได้เลย แต่พูดได้ ขยับหัวได้ วินาทีนั้นนึกถึงองค์ความรู้ทางด้านระบบประสาทที่เรียนมา เข้าใจว่าเส้นเลือดสมองแตกอะไรสักอย่าง ไม่ได้โยงอาการนี้ไปเกี่ยวกับเรื่องเหนือธรรมชาติเลยสักนิดจนกระทั่ง...ผมได้ยินเสียงของประตูตู้เสื้อผ้าปลายเตียงที่เปิดออกอย่างช้าๆ
ผมผงกหัวขึ้นดู ในความมืดนั้น ร่างของสิ่งนึงค่อยๆปรากฏตัวขึ้น
มัน ...เป็นผู้หญิง หน้าขาวว่อก ดวงตาโต ใบหน้าคล้ายแขกจากประเทศอินเดีย ผมยาว เธออยู่ในชุดนางรำ และแน่นอน ...เราไม่เคยเจอกันมาก่อน
ผมช็อกกับสิ่งที่ปรากฏ ตกใจซะจนร้องไม่ออก เพิ่งสำเหนียกได้ในวินาทีนั้นเองว่า ไอ้อาการอัมพาตที่เกิดขึ้น มันไม่มีอะไรที่ต้องปรึกษาพวกหมอระบบประสาทเลยสักกะนิด
ร่างนั้น...เข้ามาใกล้ผมอย่างช้าๆๆ
ขอให้นึกภาพตาม
ในห้องนอนของผม ผมนอนปิดไฟอยู่บนเตียง แสงสว่างในห้องมีเพียงไฟจากนอกหน้าต่างเล็ดลอดเข้ามา ใกล้ๆกับเตียงที่ผมนอนอยู่ นางรำแขกยืนก้มหน้ามองผมลงมา ตาประสานตา ผมพูดไม่อะไรไม่ออก คนพอตกใจสุดขีดมันจะทำอะไรไม่ถูก
เราจ้องกันอยู่แบบนั้น แบบไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น แต่ จากแววตาที่เธอมองลงมา ผมสัมผัสได้ถึงความอาฆาตแค้น ความไม่พอใจอย่างแรงกล้าที่มี
เวลานั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งผมขยับตัวได้และเธอหายไป
ตอนนั้นผมตาสว่าง นอนต่อไม่หลับ ทุกอย่างมันกระจ่างชัด แบบสุดแสนจะสมจริง ผมเคยนอนฝันร้าย แต่สิ่งนี้มันแตกต่าง มันชัดกว่า มันจริงกว่า แม้กระนั้นผมก็บอกกับตัวเองว่า กูคงฝันไป กูฝันแหงๆ กูต้องฝันไปน่ะแหละ
เหตุการณ์นี้ผ่านไป 2-3 วัน จนกระทั่งมีวันนึงระหว่างที่ผมกำลังดูช่างรื้อตึกแถวอยู่ บังเอิญป้าเจ้าของบ้านเดิมผ่านมา เลยเข้ามาทักทายกับผม เราก็คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเรื่อย
อยู่ๆป้าแกก็เอ่ยถามผมขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า...
" หมอเจอท่านรึยัง? "
" เจอท่านไหนครับ?"
" ก็ท่านเจ้าที่ของบ้านนี้ไง เด๋วก็ได้เจอ บ้านป้าเจอกันทุกคน "
" ป้าก็เคยเจอเหรอครับ " ผมถาม ตอนนั้นผมยังไม่เชื่อ และยังไม่โยงเข้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อ 2-3 วันก่อนด้วยซ้ำ จนเมื่อแกพูดประโยคต่อไป
" ใช่สิ โอ้ย เจอกันหมดแหละ ไม่ใช่เฉพาะคนในบ้านป้านะ พวกเพื่อนบ้านแถวๆนี้เจอกันหมดแล้ว ท่านเป็นผู้หญิงแขก ใส่ชุดนางรำ ตาโต ผมยาว"
พอป้า เล่าเท่านั้นแหละขนแขนผมลุกซู่ขึ้นมาทันที
มันจะบังเอิญขนาดนี้ได้อย่างไร?
คือถ้าป้าเล่าก่อน แล้วผมไปเจอ ผมจะคิดว่า เพราะผมเก็บเอาเรื่องที่ป้าเล่าไปฝันร้ายเอาเอง
แต่นี่มัน ... ผมเจอก่อน แล้วป้าค่อยมาเล่า แล้วรูปร่างหน้าตาของสิ่งทีผมเจอกับสิ่งที่ป้าเล่ามันตรงกันเปี้ยบ....มันบังเอิญกันแบบนี้กันได้อย่างไร
ใช่ครับ ในตอนนั้น ผมยังใช้คำว่า"บังเอิญ"มาตอบคำถามที่ผมสงสัย ว่าผีหรือเจ้าที่ มีจริงหรือไม่ ไปอย่างอ้อมแอ้ม
พูดง่ายๆว่าตอนนั้นผมยังไม่เชื่อ ผมไม่รู้ว่าหลังจากนั้นจะมีเรื่องราวน่ากลัวเกี่ยวกับตึกแถวนี้ตามมาอีกมากมาย