เป็นโรคซึมเศร้า อยากบอกคนที่บ้าน

คือตอนนี้เราพึ่งรู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เหนื่อยมากเลยค่ะช่วงนี้ตอนเเรกคิดว่ามันไม่ได้เป็นหนักอะไรเเต่ตอนนี้จากที่ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายเลยในหัวกลับมีความรู้สึกที่ว่าถ้าเป็นเเบบนั้นเราจะสบายไหมจะหายเหนื่อยไหม ตอนเเรกที่เป็นเราหาสาเหตุไม่ได้เลยว่าทำไมถึงเศร้าทำไมถึงเป็นเเบบนี้ ตอนกลางคืนเรามักมีเรื่องเข้ามาในหัวบ่อยเรื่องในอดีตเยอะเยะไปหมดทุกเรื่องมันตีกันจนเราไม่รู้ว่าเราเศร้าเรื่องไหนกันเเน่ จนเมื่อวานนี้เราเห็นสตอรี่ลูกพี่ลูกน้องเขาถ่ายกันกับคนในครอบครัวฝั่งเเม่มีป้ามียายมีน้าเขามากินข้าวกัน ตอนนั้นเราเศร้ามากค่ะอยากร้องไห้เลยเเล้วเราก็รู้สึกว่า"เราเป็นคนเดียวในครอบครัวที่รู้สึกว่าไม่มีครอบครัว" คือครอบครัวเราไม่ได้สมบูรณ์พ่อเเม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเเม่เราทำงานหาเงินคนเดียวเราเลยไม่ได้อยู่กับเเม่ เเต่พี่น้องอยู่ฝั่งเเม่หมดคืออยู่กับยายส่วนเราต้องอยู่ฝั่งพ่อเพราะพ่อป่วย[อันนี้ไม่ขอลงลายละเอียดเยอะนะคะ] เเล้วฝั่งพ่อคือไม่มีญาติพี่น้องเลยเท่ากับว่าเราอยู่กับพ่อสองคน… ถึงตรงนี้ไม่รู้ว่าจะงงกันไหม เเต่นั้นเหละค่ะชีวิตเราเหมือนตัวคนเดียวเลยทั้งที่เราก็อยู่กับพ่อ ส่วนเเม่ก็ติดต่อกันตลอดเเละเเม่เราดีมากเลยนะคะ เเต่พอเห็นเเบบนั้นเเล้วมันดูไกลอะค่ะไกลกันมากเหมือนเราไม่มีครอบครัวจริงๆ เเล้วเราก็คิดอะไรหลายอย่างมากลูกพี่ลูกน้องคนที่ลงสตอรี่พ่อเเม่เขาก็เลิกกันค่ะเเต่รอบๆตัวเขามีคนในครอบครัวฝั่งเเม่เราอยู่ด้วยดูมีความสุขมากเลยค่ะ เเต่เรากลับไม่มีไครเป็นความรู้สึกเเบบนั้นเหละค่ะ พอเรารู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้าเราอยากบอกเเม่ค่ะอยากคุยกับเเม่เเต่มันไม่มีเเรงที่จะพูดเลยค่ะเหมือนยังไม่พร้อมหรือยังไงเราก็ไม่รู้ตัวเองเเต่มันเเบบไม่อยากพูดไม่อยากอ้าปากเลยมันอาจจะฟังดูเวอร์เเต่เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆทำไมเราถึงเป็นเเบบนี้คะ? ทั้งที่เรารู้นะว่าเเม่เราต้องเข้าใจเราเเน่เพราะเเม่เป็นเเม่ที่ดีเเละดีมาตลอด เราสับสนมากตอนนี้คิดอะไรไม่ออกสับสนไปหมดสมองเราเเบบตึ้บมากว่าตอนนี้เราควรทำยังไงดี จะเริ่มยังไงจะพูดเเบบไหน คิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ ความรู้สึกของเรามันเหมือนกับเพลง To my youth ของ Bolbbalgan4 เลยค่ะเราฟังเพลงนี้เราร้องไห้หนักมากน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเลยค่ะเหมือนมันอัดอั้นมานาน เราอยากรู้ว่าคนที่เป็นโรคซึมบอกครอบครัวกันไหม เเละเริ่มบอกกันยังไง พวกเขารับได้ไหม