เคยว่างเปล่าหรือเคว้งกันมั้ยคะ

ทุกคนเคยมีความรู้สึก ว่างเปล่า ท้อ เคว้งคว้าง บ้างหรือเปล่าคะ อะแฮะ เราคือหนึ่งในคนที่มีอาการแบบนี้ค่อนข้างบ่อยเลยล่ะค่ะ มันจะเป็นความรู้สึกที่อยู่ๆ ก็ผุดขึ้นมา ผุดแบบไม่ทันได้ตั้งตัว จากตอนแรกที่ก็เฉยๆ ปกติ อยู่ๆ ความรู้สึกก็เปลี่ยนไปเป็นว่างเปล่า เป็นความว่างเปล่าที่ค่อนข้างสับสนค่ะ เราไม่รู้ตัวเอง ว่าเราจะทำอะไร เราจะนอน หรือฟังเพลงดีล่ะ แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้เลือกที่จะทำทั้งสองอย่างนี้ เพราะเราคิดส่ามันน่าเบื่อ น่าเบื่อมากๆ เราไม่อยากทำ แม้กระทั่งนอน เราก็ยังไม่รู้ว่าเราจะนอนดีมั้ย เราโครตจะเคว้ง เราเล่นไอจี เข้าเฟส แต่เราก็ยังอยู่ที่ความรู้สึกเดิมๆ ความรู้สึกที่โครตจะแบบ อธิบายยาก ยากมากๆ เราเบื่อทุกอย่าง เราไม่รู้จะทำอะไร เราค่อนข้างท้อ แต่ไม่รู้เลยค่ะว่าท้อเรื่องอะไร ทั้งๆ ที่อยู่บนเตียงคนเดียวโหวงๆ ความรู้สึกเดียวที่เราอยากทำคือการนอนเฉยๆ ค่ะ นอนนิ่งๆ รอเวลาผ่านไป นอนดูหลอดไฟที่ติดเพดาน นอนฟังเสียงเเอร์เล่นๆ นอนเฉยๆ แต่เราก็ไม่รู้ว่าทำไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมานอกจากความเคว้งคูณสอง
เราแทบไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเราว่างเปล่ามาตลอดเลยหรือเปล่า เราไม่รู้ตัวเอง เราอาจจะเหงา เราก็ไม่ทราบ เราเเค่เบื่อหน่ายชีวิต เราเบื่อตัวเอง เบื่อที่ตัวเองดูเป็นคนไม่มีอะไรเลยค่ะ หรืออาจจะเป็นที่สังคมก็ไม่แน่ชัด ทำให้ชีวิตเราเริ่มว่างเปล่า เหมือนมันเป็นช่วงชีวิตที่ต้องพบเจออะค่ะ ยิ่งโต ยิ่งเคว้ง ยิ่งโต ยิ่งโดดเดี่ยว ตอนเราเป็นเด็กเล็กๆ เรามีทุกคนรอบข้าง เรามีพี่ชาย เรามีเพื่อนบ้าน แต่พอเราโตขึ้นมา ทุกคนรอบข้างเราหายไปหมดเลยลถูค่ะ เราเริ่มรู้สึกว่าเราเริ่มโดดเดี่ยว พอเราขึ้นประถม เพื่อนบ้านเราที่โตกว่าเราเกือบสิบปีเริ่มแยกย้ายไปมีครอบครัว ไปทำงาน บางคนย้ายไปเรียนที่ต่างจังหวัด คนในครอบครัวเราบางคนก็เฟดตัวไปมีครอบครัวของตัว ทุกคนในห้วงชีวิตเราบทบาทเริ่มหายกันไปทีล่ะคนสองคน จนเราอยู่ตัวคนเดียว แต่ก็ไม่ได้คนเดียวขนาดนั้น เราก็ยังอยู่กับพ่อกับแม่ แต่ทั้งสองก็มีงานที่ต้องทำ มีธุระที่ต้องทำ แล้วเราก็ไม่ค่อยสนิทกับพวกท่านด้วย สรุปตอนนี้เราก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียว ลูกพี่ลูกที่เราสนิทเขาก็อยู่มหาลัย นานๆทีก็จะกลับมาบ้าน ถึงกลับมาบ้าน เราก็ต่างคนต่างอยู่ เพราะเริ่มโต เริ่มมีพื้นที่ส่วนตัวจริงไหมคะ นั่นมันคือเหตุผลด้วยหรือเปล่าที่ทำให้เราเริ่มมีความรู้สึกเคว้งคว้าง หรือว่างเปล่า