ครอบครัววัยรุ่น

สวัสดีคะตอนนี้ฉันอายุ 21 ปี พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่ฉันอยู่ในท้องแม่ เมื่อยังเด็อายุประมาณ 5 ขวบฉันได้เจอหน้าพ่อครั้งแรกและครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอแต่ก็พอได้ข่าวเป็นระยะ ตั้งแต่เด็กจนโตฉันถูกเลี้ยงดูด้วยตายายมาตลอด ฉันไม่เคยขาดความรักจนกระทั้งฉันอายุ 15-16 ปีแม่ได้แต่งงานใหม่ โดยมีการจัดงานแต่งงานที่บ้าน ตอนนั้นฉันคิดว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ แม่พาฉันไปไหว้ครอบครัวของแฟนแม่ แต่ฉันยอมรับเลยว่าฉันรับไม่ได้จนฉันต้องหนีออกจากบ้านในวันนั้นไปอยู่บ้านญาติ รอจนพิธีงานจบคนกละบไปหมดฉันถึงกลับบ้าน แต่แม่ฉันก็ใส่ใจฉันไม่ขาด ช่วงม.6 เป็นช่วงที่จะต่อมหาวิทยาลัย เป็นช่วงที่ฉันอึดอัดกับพ่อเลี้ยงเพราะชอบบงการชีวิตฉันว่าไปนู้นไปนี่สิ เรียนนั้นนี่สิ ทั้งที่ในใจฉันบอกว่าคุณเป็นใคร ทนไม่ไว้เลยต้องบอกแม่แต่แม่ก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย แต่สุดท้ายฉันต้องดื้อเอาในสิ่งที่ฉันจะเลือก สุดท้ายมันก็ได้ จนฉันจบม.6 แม่ฉันท้อง ฉันบอกความรู้สึกตอนฉันอายุ19ไม่ออกเลยว่าทำไมฉันไม่เคยดีใจเลยที่มีน้องโผล่มา ไม่เคยมีความผูกพใดๆทั้งสิ้น ฉันไม่โอเคแต่ฉันต้องทำตัวโอเคมาตลอด ตั้งแต่มีน้องคนแรกแส่และพ่อเลี้ยงของฉันพูดมาตลอดว่าต้องดูแลน้อง เลี้ยงน้องตอนโตนะ ซึ่งในใจฉันรู้ดีมาตลอดว่าฉันไม่เคยมีความเป็นพี่อยู่เลย เจอหน้าฉันแค่ทักทาย ฉันไม่อยากยุ่ง จนวันนึงแม่บอกว่าอยากมีน้องอีกคน ฉันจะพูดอะไรได้ในเมื่อครอบครัวเขา เขาอยากมีฉันจะทำอะไรได้ สุดท้ายก็มีจริงๆ น้องที่อายุห่างจากฉัน 20 ปี ฉันกลายเป็นคนไม่เหลือใคร แม่ไม่สนใจฉันเหมือนแต่ก่อน ฉันน้อยใจจนไม่อยากกลับบ้าน กลับบ้านฉันต้องเจอน้องซึ่งฉันทำใจไม่ได้ น้แงคนที่2ฉันได้เจอแค่ครั้งเดียวตั้งแต่น้องเกิดมา เพราะฉันเลี่ยงที่จะเจอตลอด ตอนนี้เหมือนฉันตัวคนเดียว พ่อกับแม่แท้ๆของฉันทั้ง 2 ท่านต่างก็แต่งงานใหม่ในปีเดียวกันและมีลูกเช่นกัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วทุกวันนี้ฉันนึกถึงว่าอยากกลับบ้านแบบมีความสุข อยากมีเหมือนเมื่อก่อน แต่พอนึกว่ากลับไปฉันต้องเจอทุกคนฉันก็ร้องไห้ออกมาตลอด ฉันไม่กล้ากลับบ้านถึงแม้ฉันจะทำใจมาตลอด ฉันเห็นเฟสบุ๊คแม่ลงรูปน้องทุกวัน ฉันอยากจะเลื่อนออกไปไว้ๆ บางทีก็ไม่อยากรับรู้ ฉันเหนื่อย ฉันท้อ ฉันไม่มีกำลังใจเลย😔 ใครที่ผ่านเหตุการณ์แบบนี้ทำอย่างไรบ้างคะ