เริ่มเลยนะครับ คือตั้งแต่จำความได้ผมไม่เคยมีความทรงจำดีๆเกี่ยวกับพ่อเลย ผมเป็นลูก2บ้าน พ่อมีเมีย2คน กับเมียคนแรกมีลูกด้วยกัน3คนหญิงล้วน ส่วนผมเป็นลูกอีกเมียนึง ซึ่งผมมีพี่สาว ใช่ครับลูกผช.คนเดียว พ่อเคยบอกผมว่า "แม่เองนี่โชคดีนะ ถ้าเกิดเองไม่ใช่ผู้ชายพ่อจะมีเมียอีก1คน" ตอนนั้นไม่เท่าไหร่หรอกครับ เข้าใจคำว่าผู้ชายคนเดียวมั้ยครับ? ทั้งโดนกดดัน ตั้งความหวัง ต้องทำให้ได้ทำให้เหมือนที่เค้าเป็นคนออกคำสั่ง ชี้ทางให้เหมือนจูงควายเดินว่าผมต้องเรียนอะไร เป็นอะไร ทำงานอะไร ซึ่งตรงข้าม ผมจะเป็นคนรักอิสระ ชอบคิดนอกกรอบ จะทำแค่ในสิ่งที่ตัวเองทำ แต่ผมไม่ได้ทำแบบที่ผมพิมพ์บอกไปในข้างต้น นั่นแหละครับ ผมจึงเคยกลายเป็นเด็กเก็บกด โมโหร้าย บางทีมีความคิดอยากจะฆ่าพ่อตัวเองด้วยนะ ตอนนี้ผมหายแล้วผมพยายามไม่ยุ่งไม่พูดไม่คุยไม่ใกล้ชิดกับเค้า จุดเปลี่ยนอยู่ที่แม่ผมครับ มีครั้งนึงผมอาละวาดจนแม่ผมร้องไห้ ผมเห็นน้ำตาแม่สติผมกลับมาเลย แม่เป็นคนเดียวที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผม เป็นคนที่รับผลกระทบทั้งหมด ซึ่งพ่อไม่เคยแม้แต่ถาม ปัจจุบันผมก็ยังไม่มีความรู้สึกดีๆแบบที่ผมรู้สึกกับแม่ให้เค้าเลยผมผิดมั้ย?
ผมควรทำยังไง เมื่อผมไม่เคยรู้สึกแม้กระทั่งรักพ่อตัวเองเลย?