เราเริ่มไม่แน่ใจแล้วค่ะ ว่าเราสามารถอยู่คนเดียวได้จริงๆ

เราเคยคิดนะ ว่าในอนาคตถ้าไม่ได้แต่งงานหรือมีลูก  เราก็คงใช้ชีวิตอยู่คนเดียวได้มั้ง (อันนี้เราหมายถึงพ่อแม่จากเราไปแล้วนะคะ ) เพราะเราคิดว่าถ้าเราจะต้องแต่งงานกับใครสักคน เราก็อยากเลือกคนที่เรารัก และเค้าก็รักเรา ไม่อยากแต่งงานกับใครสักคนแบบฝืนๆ ต้องแต่งไปเพราะแก่ตัวไปจะไม่มีใครดูแล    แต่ในชีวิตเราที่ผ่านมา ชีวิตเราสวนทางมาตลอดเลยค่ะ  ชีวิตจริงมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด หรือเราเลือกมากไป แต่ก็ไม่น่าใช่นะ  คือชีวิตรักเรามันไม่เคยสมบูรณ์เลย พอเราเจอคนที่เรารัก มันก็จะมีอุปสรรคมาเสมอ ไม่ว่าจะทางไหนสักทาง มันก็จะมีเหตุให้เป็นไป คือสุดท้ายไม่ได้จับมือกันไปจนถึงวิวาห์ พอเจอคนที่ดีพร้อมทุกอย่าง คนที่พร้อมจะสามารถสร้างอนาคตไปกับเรา ก็มักจะเป็นคนที่เราไม่ได้รัก อาจจะเป็นเพราะเค้าเป็นคนที่ดี เป็นคนที่พร้อม เป็นคนที่เหมาะสมที่จะแต่งงานด้วยแค่นั้น  แต่ปราศจากความรักโดยสิ้นเชิง  พอเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา มันเป็นวันหยุด เราทำงานหยุดเสารอาทิตย์ค่ะ เราเหงามากก เหงาขนาดจะนั่งคุยกับต้นไม้ได้แล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่ผ่านไปแบบไร้จุดหมายมากค่ะ  เราถามตัวเองเราสามารถอยู่แบบนี้ได้จริงๆหรอ คืออายุแบบเราควรมีคู่ชีวิตหรือใครสักคนที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆหรือมีลูกที่น่ารัก หรืออายุเราในตอนนี้ควรจะเป็นโมเมนต์ควรจะกำลังสอนหนังสือลูกอยู่หรือเปล่า  หรือความเหงา ความอ้างว้างมาทำให้เราคิดมากไปคะ  แต่เราก็ไม่ได้เหงาถึงขนาดจะดึงใครเข้ามาตอนนี้หรอกนะคะ เอาจริงๆมันก็เป็นแค่ความคิดแว๊บเข้ามา ในเวลาที่เรารู้สึกโดดเดี่ยว เราพยายามแล้วนะคะ  พยายามหาความสุขได้ด้วยตัวเอง โดยที่ไม่ต้องพึ่งใคร แต่ก็มาถามตัวเอง ว่าชีวิตของเราจะสามารถอยู่ได้โดยลำพังจริงๆหรอ