กำลังเสียใจ เราเป็นฝ่ายบอกลา เลิกกันเพราะความเป็นจริง ที่เราคิดว่าจริง คบกัน ห่างกัน ไกลกัน คนละจังหวัด อาจจะมีคนบอกว่าไกลแค่ไหน ก็ใกล้แค่หู แต่สำหรับเรามันไม่พอ เราอาจจะได้เจอกันน้อย ปีนึงนับครั้งได้ การเจอกันแต่ละครั้งต้องวางแผน เหมือนจะมีความสุข แต่มันไม่ใช่
เราก็ยังคงเหงา มีชีวิตคนเดียว เดินห้าง กินข้าว ดูหนังคนเดียว จนเราชิน และลืมไปว่ามีแฟน
แต่ความจริงที่เป็นประเด็นแห่งการตัดสินใจ คือ เค้ามีอาชีพทำ ฟาร์มแกะ มี บรรดาสิงสาราสัตว์ นับรวมแล้ว เกือบ 500 ได้มั้ง ทั้ง ม้า แกะ แพะ วัว ซึ่ง แรกๆเราก็มีความสุขสนุกสนานไปตามประสา สิ่งใหม่ที่ไม่เคยพบเจอ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราเห็นภาพตัวเองในอนาคตว่าเราใส่ชุดคลุมแขน ปิดหน้า แบกต้นถั่ว เหมือนที่เค้าทำ แล้วมันไม่ใช่อ่ะ เราอาจจะเป็นมนุษย์เงินเดือน ทำงานออฟฟิต เช้าทำงาน เย็นกลับบ้าน เลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้ แต่ถ้าไปทำอย่างนั้น เราทำไม่ได้แน่ ชีวิตเราลำบากมาตั้งแต่เด็ก เรากลัวความลำบาก เราเรียนมาเพื่อให้ชีวิตและได้ใช้ความรู้เพื่อตัวเองสบาย แต่กลับมาต้องมาลำบาก มันจะมีความสุขจริงๆเหรอ คิดแบบไม่หลอกตัวเอง ยังไงก็ไม่อ่ะ หวังให้เค้ามีคนงาน เรารอเค้ามา 2 ปี สำหรับคนงานเค้า ก็ยังไม่มี และ ถ้าเราแต่งงานไป ใครจะดูแล แม่และพ่อ เค้ามีเราคนเดียว ณ ตอนนี้ แม่เราป่วย ใช้ชีวิตแบบเดิมที่เคยเป็นไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เค้ายังต้องพึ่งเรา ทั้งรายจ่ายของครอบครัว การใช้ชีวิต ถึงแม้จะมีเหตุผลว่าแต่งกันไปก็แยกกันอยู่ แล้วไงต่อ เราทำงาน เค้าทำงาน แต่แต่งงาน กลับเหงาเท่าเดิม ทำไมเรามองไม่เห็นประโยชน์
ตอนเราคบกัน เราตกลงกันว่า จะเก็บเงินด้วยกัน ในทุกๆเดือน อย่างน้อยเลิกกันไป ก็ยังมีเงินเก็บบ้าง หรือถ้าไม่เลิกกัน ก็คงเป็นเงินสำหรับงานแต่งงาน แต่เราคุยกันเรื่องแต่งงานไม่ได้ เราวางแผนอนาคตกันไม่ได้ มันไม่มีคำพูด และคำตอบ ออกจากเค้า มันไม่มี 1-2-3-4
ถามว่าเรามีคนอื่นหรือเปล่า คำตอบคือไม่
เค้าเป็นคนดีนะค่ะ เรามั่นใจอย่างนึงคือ เค้ารักเรา แต่ความเป็นจริง มันไม่ได้อยู่กันที่ความรักเพียงอย่างเดียว
ความห่างกัน มันเริ่มมีความเฉยชา มาแทนที่ เราเริ่มเฉยชา เวลาเค้าโทรมา เริ่มรู้สึกว่า คุยก็ได้ ไม่คุยก็ได้
เริ่มรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้รอคอยนับวันเจอกันอีก เวลาเจอกันก็เฉยๆ ในหัวใจไม่ได้พองโตอะไร จนเรามาคุยกับตัวเองว่า เรายังรักเค้าอยู่รึเปล่า
คำตอบคือ ไม่ แล้วที่เป็นอยู่คือความผูกพันธ์ล้วนๆ เมื่อได้คำตอบ ก็พอเถอะ อย่าหลอกตัวเองอีกเลย มีหรือไม่มี ก็เหงาเท่าเดิม ......
เราคิดว่าแก่ตัวไป มีชีวิตสงบๆอยู่นอกเมือง ก็คงจะดี //มันก็จริง ถ้าชีวิตในวัยทำงาน เก็บเงินเพียงพอ สำหรับเกษียร นะ เรา้คิดว่าเงินก็ยังเป็นปัจจัยสำคัญในการดำรงค์ชีวิต อยู่ดี
เราก็ไม่ได้หน้าเงินขนาดที่ จะเอามาเป็นประเด็นทุกอย่างในชีวิต แต่ก็แค่ไม่อยากกลับไปลำบาก หรือไม่อยากเหนื่อยไปมากกว่านี้แล้ว
แค่มาเวิ่นเว้อค่ะ เรารู้สึกว่า มันต้องดีเด่ะ แต่ไม่เข้าใจ ทำไมน้ำตาไม่หยุดไหล สักที T T
จบแล้ว ไม่มีอนาคต ไม่มีงานวิวาห์ เหลือเพียงแต่คัวเอง//
เราก็ยังคงเหงา มีชีวิตคนเดียว เดินห้าง กินข้าว ดูหนังคนเดียว จนเราชิน และลืมไปว่ามีแฟน
แต่ความจริงที่เป็นประเด็นแห่งการตัดสินใจ คือ เค้ามีอาชีพทำ ฟาร์มแกะ มี บรรดาสิงสาราสัตว์ นับรวมแล้ว เกือบ 500 ได้มั้ง ทั้ง ม้า แกะ แพะ วัว ซึ่ง แรกๆเราก็มีความสุขสนุกสนานไปตามประสา สิ่งใหม่ที่ไม่เคยพบเจอ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราเห็นภาพตัวเองในอนาคตว่าเราใส่ชุดคลุมแขน ปิดหน้า แบกต้นถั่ว เหมือนที่เค้าทำ แล้วมันไม่ใช่อ่ะ เราอาจจะเป็นมนุษย์เงินเดือน ทำงานออฟฟิต เช้าทำงาน เย็นกลับบ้าน เลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้ แต่ถ้าไปทำอย่างนั้น เราทำไม่ได้แน่ ชีวิตเราลำบากมาตั้งแต่เด็ก เรากลัวความลำบาก เราเรียนมาเพื่อให้ชีวิตและได้ใช้ความรู้เพื่อตัวเองสบาย แต่กลับมาต้องมาลำบาก มันจะมีความสุขจริงๆเหรอ คิดแบบไม่หลอกตัวเอง ยังไงก็ไม่อ่ะ หวังให้เค้ามีคนงาน เรารอเค้ามา 2 ปี สำหรับคนงานเค้า ก็ยังไม่มี และ ถ้าเราแต่งงานไป ใครจะดูแล แม่และพ่อ เค้ามีเราคนเดียว ณ ตอนนี้ แม่เราป่วย ใช้ชีวิตแบบเดิมที่เคยเป็นไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เค้ายังต้องพึ่งเรา ทั้งรายจ่ายของครอบครัว การใช้ชีวิต ถึงแม้จะมีเหตุผลว่าแต่งกันไปก็แยกกันอยู่ แล้วไงต่อ เราทำงาน เค้าทำงาน แต่แต่งงาน กลับเหงาเท่าเดิม ทำไมเรามองไม่เห็นประโยชน์
ตอนเราคบกัน เราตกลงกันว่า จะเก็บเงินด้วยกัน ในทุกๆเดือน อย่างน้อยเลิกกันไป ก็ยังมีเงินเก็บบ้าง หรือถ้าไม่เลิกกัน ก็คงเป็นเงินสำหรับงานแต่งงาน แต่เราคุยกันเรื่องแต่งงานไม่ได้ เราวางแผนอนาคตกันไม่ได้ มันไม่มีคำพูด และคำตอบ ออกจากเค้า มันไม่มี 1-2-3-4
ถามว่าเรามีคนอื่นหรือเปล่า คำตอบคือไม่
เค้าเป็นคนดีนะค่ะ เรามั่นใจอย่างนึงคือ เค้ารักเรา แต่ความเป็นจริง มันไม่ได้อยู่กันที่ความรักเพียงอย่างเดียว
ความห่างกัน มันเริ่มมีความเฉยชา มาแทนที่ เราเริ่มเฉยชา เวลาเค้าโทรมา เริ่มรู้สึกว่า คุยก็ได้ ไม่คุยก็ได้
เริ่มรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้รอคอยนับวันเจอกันอีก เวลาเจอกันก็เฉยๆ ในหัวใจไม่ได้พองโตอะไร จนเรามาคุยกับตัวเองว่า เรายังรักเค้าอยู่รึเปล่า
คำตอบคือ ไม่ แล้วที่เป็นอยู่คือความผูกพันธ์ล้วนๆ เมื่อได้คำตอบ ก็พอเถอะ อย่าหลอกตัวเองอีกเลย มีหรือไม่มี ก็เหงาเท่าเดิม ......
เราคิดว่าแก่ตัวไป มีชีวิตสงบๆอยู่นอกเมือง ก็คงจะดี //มันก็จริง ถ้าชีวิตในวัยทำงาน เก็บเงินเพียงพอ สำหรับเกษียร นะ เรา้คิดว่าเงินก็ยังเป็นปัจจัยสำคัญในการดำรงค์ชีวิต อยู่ดี
เราก็ไม่ได้หน้าเงินขนาดที่ จะเอามาเป็นประเด็นทุกอย่างในชีวิต แต่ก็แค่ไม่อยากกลับไปลำบาก หรือไม่อยากเหนื่อยไปมากกว่านี้แล้ว
แค่มาเวิ่นเว้อค่ะ เรารู้สึกว่า มันต้องดีเด่ะ แต่ไม่เข้าใจ ทำไมน้ำตาไม่หยุดไหล สักที T T