เราแบบนี้ผิดหรอค่ะ ไม่เห็นมีใครเข้าใจเด็กคนนี้เลย

เรามีเรื่องมาเล่าให้ฟังค่ะ

ตอนนี้เราอายุ15ปี ก่อนหน้านั้นแม่เราให้เราไปช่วยขายของที่ตลาดตอนนั้นเราอยู่ป.6 ตอนช่วยแม่เริ่มแรกมันสนุกมากนะค่ะ แต่พอเริ่มขายของไปนานๆแม่ก็กดดันเรา แม่และครอบครัวทำเหมือนเราเป็นแค่ลูกจ้าง เลิกเรียนพ่อก็ไปรับมาขายของที่ตลาด แม่ให้ค่าจ้างเราวันละ100. แต่แลกกับการที่เราต้องหาซื้อข้าวกินเอง หาซื้อของใช้และอุปกรณ์การเรียนเองทั้งหมด เราอึดอัดมากเลยตอนนั้นพอขึ้นม.2 ก็มีพี่ของแม่เขากลับมาอยู่บ้านถาวร(ก่อนหน้านั้นเขายุกรุงเทพ) *พี่ของแม่เราขอเรียกว่าป้าน่ะ*

ป้ากลับมาอยู่บ้านมาดูแลยาย (ยายก็คือแม่ของแม่เรา) ป้ามาขอให้เราไปอยู่ด้วยที่บ้านเขา พ่อแม่เราก็โอเคร เราก็ต้องมาอยู่กับป้า มาอยู่กับป้าเริ่มแรกป้าก็ดีกับเรานะค่ะ ป้าเขารับฟังเราแนะนำเราเกี่ยวกับเรื่องที่บ้านด้วย     แต่พอเริ่มนานเข้า ป้าก็เริ่มที่จะเห็นแก่ตัว ป้าเราเปิดร้านขายของชำ ตอนเรามาอยู่ทีแรกป้าเขาก็ให้เราเฝ้าร้านแต่ถ้าลูกค้ามาเขาก็จะมารับลูกค้าเอง พอเราเริ่มปิดเทอมป้าเขาก็บอกให้เราขายไอติม ซึ่งเราออกความคิดเห็นอะไรไม่ให้เลยค่ะ เพราะเราก็ต้องตอบแทนเขาที่เขาให้เรากินข้าวและใช้ไฟใช้น้ำแหละเนาะ ขายไอติมที่แรกก็ดีค่ะ มีความสุขดี.      แต่ถึงตอนนี้หรอค่ะ ป้าเขาโยนภาระมาให้เราหมดเรยค่ะ ร้านขายของเขาก็ให้เราดูแล ไอติมเขาก็ให้แต่เราตักขายให้ลูกค้า จากแต่แรกที่เคยช่วยเหลือกัน2ป้าหลาน ตอนนี้มันเป็นภาระของเราคนเดียวเลยคะ  

แม้แต่เวลาจะอาบน้ำถ้าลูกค้ามาเราก็ต้องไปขายของทั้งที่ป้านั่งยุหน้าร้าน ถ้าเราไม่ออกไป ยายก็บ่นก็ด่า ก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่บอกพ่อแม่เรา

เราขอเวลาแค่1-2ชั่วโมงในการการอาบและมีเวลาเป็นของตัวเองเนี้ย มันผิดมากหรอคะ

แม้กระทั่งตอนเราป่วยป้ากับยายยังให้เราออกมารับลูกค้าเลยค่ะ เราแค่ขอมีเวลาเป็นของตัวเองก็ผิดหรอคะ  

ทั้งที่ตอนแรกป้าเป็นคนให้เรามาอยู่กับเขาเองเนี้ย  เราผิดมากหรอคะ   

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ป.ล. บางคนอาจไม่เข้าจัยเรา แต่ถ้ามาลองเจอแบบเราตอนนี้มันก็ไม่โอเคเหมือนกันนะคะ 55555