กระทู้นี้สร้างขึ้นมาเพื่อ เราอยากรู้มุมมองของคนที่มีครอบครัวที่อบอุ่น ...
ตอนนี้เราอายุ 15 ปี กำลังจะขึ้นม 4 เรายังไม่กล้าบอกเพื่อนใหม่ที่โรงเรียนว่าครอบครัวเราพ่อแม่เลิกกัน ซึ่งเราอยากบอกแต่ไม่รู้จะบอกยังไง เขาจะคิดยังไงกับเรา อยากรู้ว่าคนส่วนมากเขามองครอบครัวที่พ่อแม่เลิกกันกันยังไงหรอ คือพ่อกับแม่เราเลิกกันตั้งแต่เราอยู่ป 1 จากนั้นเราไม่เคยได้ติดต่อกับพ่ออีกเลย อยู่กับแม่มาโดยตลอด ที่บ้านก็มีคุณตาคุณยายอยู่ด้วย แต่ทุกคนที่บ้านรู้สึกเหมือนจะเกลียดพ่อไปเลย เพราะก่อนเลิกกันเราทะเลาะกับแม่ด้วยแรงมากและทะเลาะกันบ่อย ตอนนั้นเรารู้เรื่องแล้วนะเราสงสารแม่มาก จนบางทีเราก็คิดว่าแม่ทำถูกแล้ว ดีแล้วที่เลิกกันไป แต่พอโตขึ้นเรารู้สึกชีวิตเหมือนขาดอะไร เราไม่ใช่เด็กมีปัญหาหรือเด็กเกเรนะ เราเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนเก่งในระดับหนึ่ง เรียนอยู่ห้องพิเศษวิทย์คณิตตั้งแต่ม. ต้น เรารู้สึกอยากทำให้คนรอบข้างผมใจ รู้สึกอยากเป็นที่หนึ่งในตระกูล ซึ่งตอนนี้มันก็ค่อนข้างเป็นแบบนั้น แต่ชีวิตตอนนี้มันดูไม่ค่อยมีความสุข เรากับแม่ทะเลาะกันเกือบทุกวัน บางวันเราก็คิดอยากตาย แต่วันไหนที่คุยกันกับแม่ดีๆเราโคตรมีความสุขเลย แต่มันคงจะน้อยมาก เวลาที่เรามีความสุขเวลามันมักผ่านไปเร็ว แต่ไม่ค่อยตามใจฉัน แม่ไม่เคยพูดดีๆด้วย บ่อยครั้งที่ฉันคิดว่าทำไมฉันไม่มีชีวิตที่สบายเหมือนเพื่อนบ้าง เราต้องตื่น 05:00 นทุกวันเพื่อมาทำงานบ้าน ตื่นสายแค่นิดเดียวก็โดนแม่กับยายด่า มันโคตรไม่มีความสุขแล้วโคตรอยากตายเลยรู้ไหม บ่อยครั้งที่เราอิจฉาชีวิตของเพื่อนๆ เราไม่เคยได้เรียนพิเศษเหมือนเพื่อนเลย ไม่เคยได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อน และไม่เคยได้ไปไหนมาไหนหรือไปเที่ยวกับครอบครัวเลย
พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เรายังเด็ก
กระทู้นี้สร้างขึ้นมาเพื่อ เราอยากรู้มุมมองของคนที่มีครอบครัวที่อบอุ่น ...ตอนนี้เราอายุ 15 ปี กำลังจะขึ้นม 4 เรายังไม่กล้าบอกเพื่อนใหม่ที่โรงเรียนว่าครอบครัวเราพ่อแม่เลิกกัน ซึ่งเราอยากบอกแต่ไม่รู้จะบอกยังไง เขาจะคิดยังไงกับเรา อยากรู้ว่าคนส่วนมากเขามองครอบครัวที่พ่อแม่เลิกกันกันยังไงหรอ คือพ่อกับแม่เราเลิกกันตั้งแต่เราอยู่ป 1 จากนั้นเราไม่เคยได้ติดต่อกับพ่ออีกเลย อยู่กับแม่มาโดยตลอด ที่บ้านก็มีคุณตาคุณยายอยู่ด้วย แต่ทุกคนที่บ้านรู้สึกเหมือนจะเกลียดพ่อไปเลย เพราะก่อนเลิกกันเราทะเลาะกับแม่ด้วยแรงมากและทะเลาะกันบ่อย ตอนนั้นเรารู้เรื่องแล้วนะเราสงสารแม่มาก จนบางทีเราก็คิดว่าแม่ทำถูกแล้ว ดีแล้วที่เลิกกันไป แต่พอโตขึ้นเรารู้สึกชีวิตเหมือนขาดอะไร เราไม่ใช่เด็กมีปัญหาหรือเด็กเกเรนะ เราเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนเก่งในระดับหนึ่ง เรียนอยู่ห้องพิเศษวิทย์คณิตตั้งแต่ม. ต้น เรารู้สึกอยากทำให้คนรอบข้างผมใจ รู้สึกอยากเป็นที่หนึ่งในตระกูล ซึ่งตอนนี้มันก็ค่อนข้างเป็นแบบนั้น แต่ชีวิตตอนนี้มันดูไม่ค่อยมีความสุข เรากับแม่ทะเลาะกันเกือบทุกวัน บางวันเราก็คิดอยากตาย แต่วันไหนที่คุยกันกับแม่ดีๆเราโคตรมีความสุขเลย แต่มันคงจะน้อยมาก เวลาที่เรามีความสุขเวลามันมักผ่านไปเร็ว แต่ไม่ค่อยตามใจฉัน แม่ไม่เคยพูดดีๆด้วย บ่อยครั้งที่ฉันคิดว่าทำไมฉันไม่มีชีวิตที่สบายเหมือนเพื่อนบ้าง เราต้องตื่น 05:00 นทุกวันเพื่อมาทำงานบ้าน ตื่นสายแค่นิดเดียวก็โดนแม่กับยายด่า มันโคตรไม่มีความสุขแล้วโคตรอยากตายเลยรู้ไหม บ่อยครั้งที่เราอิจฉาชีวิตของเพื่อนๆ เราไม่เคยได้เรียนพิเศษเหมือนเพื่อนเลย ไม่เคยได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อน และไม่เคยได้ไปไหนมาไหนหรือไปเที่ยวกับครอบครัวเลย