ปัญหาในชีวิตไม่จบไม่สิ้นเลยจริงๆค่ะ ขอเกริ่นก่อนว่า เราไม่ถูกกะแม่มากๆค่ะ ไม่ลงรอยกันเลย แม่เป็นคนที่คิดว่าตัวเองอยู่จุดศูนย์กลางของโลกคนอื่นเลวหมด เขาดีและเก่งอยู่คนเดียว เขาทนงค์ว่าตัวเองเป็น ผญที่เก่ง และ แกร่ง นิสัยเขาเราไม่ชอบเลยสักข้อค่ะ
แต่ให้พูดไป ใครๆก็ว่ามันก็ธรรมดา ไม่ใช่เรื่องอะไรขนาดนั้นที่เราจะต้องเกลียดแม่!!
แต่จะให้เล่าหมดคงไม่ได้
แม่เราเป็นคนอารมณ์ร้ายมาโดยตลอดตอนเด็ก ไม่พอใจ จะ แหกปากตา แบบอายชาวบ้าน ทุบตี อย่างรุนแรง หยิบไรได้คือซัดใส่หมด พี่เราเลือดตกยางออกหลายครั้งมาก แม่เราชอบแช่งเรา กับพี่ชายด้วยเวลาโมโห ชอบ แช่งให้ไม่เจริญ ให้ชิปหาย เป็นว่าเล่น ดูถูกสารพัด ว่า เรา กระ...บ้าง เวลาโมโหนะคะ จะพูดแต่คำที่ เหมือนคนไม่มีการศึกษา เลยสักนิด ชอบว่าฝั่งพ่อเราด้วย ว่าพ่อเรา เลว เราเข้าใจเขา เขาคงฝั่งใจ ที่พ่อเรามีเมียใหม่ แต่พ่อเราบอกว่า อยู่ไม่ได้กับ ผญ แบบนี้ พ่อกับแม่ตีกันประจำตอนเรากะพี่เด็กๆ + พ่อเราเจ้าชู้ และย่าไม่ชอบแม่ เพราะแม่ไม่มีที่ทาง ไม่รวย แม่มีแค่ปริญญา ตรงนี้ เราก็ไม่ชอบฝั่งพ่อนะ เราไม่ติดต่อสุงสิงกะทางบ้านพ่อเลย เพราะลึกๆ สงสารแม่ แต่ที่เรารู้สึกเกลียดแม่คือ เหมือนเราเป็นศัตรูกันมากกว่า พูดดีไม่ถึงสามคำ ก็ตีกัน พอเราโตขึ้น เราเริ่มมี ปากเสียง เรากล้าขึ้น ไม่กลัวเขาตบตีมากขึ้น ถึงขั้น เขาทำไรขวางหูขวางตาไปหมด และเผลอพลั้ง ด่าหยาบคาย บุพการี เหตุที่มันถึงขั้นนี้ เพราะเราหนีมา อยู่ กทม. ได้สักพัก แม่เรา ตามเรา ไล่ก็ไม่ไป ให้กลับไปอยู่บ้านก็ไม่อยู่ มาหอเรา มาตีสนิท คนที่หอ จนเข้าหอเราได้ เพราะคนที่นี่รู้ว่าเป็นแม่เรา มานอน มาอยู่กะเรา ก็ทะเลาะกันเสียงดัง เราไม่ชอบเขาอยู่ด้วย เขาก็ตามมาอยู่ บอกจะขายบ้านที่ ตจว จะมาอยู่ กทม. มาจอดรถนอนข้างล่างหอเรา ถ้าเราไม่ให้ขึ้นมา มาทำตัวน่าสงสาร ให้ชาวบ้านนินทาเรา ล่าสุดทะเลาะกัน เราไล่ และด่าเขา แบบโมโหมากๆ ว่าทำไมต้องมาอยู่ ให้เราบาปเพิ่ม เราหนีมาแล้ว รับผิดชอบชีวิตตัวเองแล้ว ออกไปจากชีวิตกูสักที เขาถึงขั้นตะโกน ประกาศ ว่าเราเนรคุณ อกตัญญู ไม่มีทางเจริญ และคนเลวๆ ฆ่าลูกตัวเอง ให้ ชาวบ้านรู้ เราเกลียดเขา เราเลยบอกไม่แคร์ ออกไปสิ จนเขาคิดว่าเราเป็นประสาทจะพาไปหาหมอ เราบอก ถ้าไม่อยู่กับแม่ ก็ไม่เป็นประสาท ไปหาเช่าห้องที่อื่นเถอะ อย่าไปมาหาสู่ อย่ามาอยู่ ใจลึกๆ ก็รู้ผิดชอบชั่วดี แต่ทำไมเราได้เกลียดขนาดนี้ เกลียดมากๆ และเราพยายามหนี เรียนจบ ม6 รีบมาใช้ชีวิตยุ กทม ยอมทำงาน สารพัด เพื่อไม่อยู่บ้าน โควิดก็ไม่กลับ แต่ดั้นเป็นเขาที่มายุ่งวุ่นวายกับเราไม่หยุด เราควรทำไงดีคะ? หนี เปลี่ยนที่ยุตอนนี้ ก็โควิดไม่มีตังด้วยหนะสิ เขาก็ ยังมาตามอยู่ มาเคาะห้อง ตลอดเลย จนเราคิดว่าเราเป็นโรคประสาทจริงๆแล้ว เพราะเกลียดแม่ตัวเอง อคติ จริงๆ บางครั้ง เผลอแวบรู้สึกผิดสงสาร อยากขอโทษ แต่พอเจอหน้า หรือเขาง้างปากพูด เกลียด ทิฐิเหมือนเดิม เห้อ ต้องทำไงกับเวรกรรมที่ใหญ่หลวงนี้คะ เราไม่รอดพ้นตายโหง ตายเป็นเปรตแน่นอน เพราะ เราด่าบุพการี อันนี้ทำใจยอมรับไว้แล้ว แต่ตอนมีชีวิตอยู่เราอยากสบายใจ ไม่ใช่ อยู่แบบอึดอัด ทะเลาะแบบนี้ ไปตลอด
เกลียดแม่ตัวเอง เหมือนเราเป็นโรคประสาท ถ้าได้อยู่กะแม่ เราควรทำไงดีคะ
แต่ให้พูดไป ใครๆก็ว่ามันก็ธรรมดา ไม่ใช่เรื่องอะไรขนาดนั้นที่เราจะต้องเกลียดแม่!!
แต่จะให้เล่าหมดคงไม่ได้
แม่เราเป็นคนอารมณ์ร้ายมาโดยตลอดตอนเด็ก ไม่พอใจ จะ แหกปากตา แบบอายชาวบ้าน ทุบตี อย่างรุนแรง หยิบไรได้คือซัดใส่หมด พี่เราเลือดตกยางออกหลายครั้งมาก แม่เราชอบแช่งเรา กับพี่ชายด้วยเวลาโมโห ชอบ แช่งให้ไม่เจริญ ให้ชิปหาย เป็นว่าเล่น ดูถูกสารพัด ว่า เรา กระ...บ้าง เวลาโมโหนะคะ จะพูดแต่คำที่ เหมือนคนไม่มีการศึกษา เลยสักนิด ชอบว่าฝั่งพ่อเราด้วย ว่าพ่อเรา เลว เราเข้าใจเขา เขาคงฝั่งใจ ที่พ่อเรามีเมียใหม่ แต่พ่อเราบอกว่า อยู่ไม่ได้กับ ผญ แบบนี้ พ่อกับแม่ตีกันประจำตอนเรากะพี่เด็กๆ + พ่อเราเจ้าชู้ และย่าไม่ชอบแม่ เพราะแม่ไม่มีที่ทาง ไม่รวย แม่มีแค่ปริญญา ตรงนี้ เราก็ไม่ชอบฝั่งพ่อนะ เราไม่ติดต่อสุงสิงกะทางบ้านพ่อเลย เพราะลึกๆ สงสารแม่ แต่ที่เรารู้สึกเกลียดแม่คือ เหมือนเราเป็นศัตรูกันมากกว่า พูดดีไม่ถึงสามคำ ก็ตีกัน พอเราโตขึ้น เราเริ่มมี ปากเสียง เรากล้าขึ้น ไม่กลัวเขาตบตีมากขึ้น ถึงขั้น เขาทำไรขวางหูขวางตาไปหมด และเผลอพลั้ง ด่าหยาบคาย บุพการี เหตุที่มันถึงขั้นนี้ เพราะเราหนีมา อยู่ กทม. ได้สักพัก แม่เรา ตามเรา ไล่ก็ไม่ไป ให้กลับไปอยู่บ้านก็ไม่อยู่ มาหอเรา มาตีสนิท คนที่หอ จนเข้าหอเราได้ เพราะคนที่นี่รู้ว่าเป็นแม่เรา มานอน มาอยู่กะเรา ก็ทะเลาะกันเสียงดัง เราไม่ชอบเขาอยู่ด้วย เขาก็ตามมาอยู่ บอกจะขายบ้านที่ ตจว จะมาอยู่ กทม. มาจอดรถนอนข้างล่างหอเรา ถ้าเราไม่ให้ขึ้นมา มาทำตัวน่าสงสาร ให้ชาวบ้านนินทาเรา ล่าสุดทะเลาะกัน เราไล่ และด่าเขา แบบโมโหมากๆ ว่าทำไมต้องมาอยู่ ให้เราบาปเพิ่ม เราหนีมาแล้ว รับผิดชอบชีวิตตัวเองแล้ว ออกไปจากชีวิตกูสักที เขาถึงขั้นตะโกน ประกาศ ว่าเราเนรคุณ อกตัญญู ไม่มีทางเจริญ และคนเลวๆ ฆ่าลูกตัวเอง ให้ ชาวบ้านรู้ เราเกลียดเขา เราเลยบอกไม่แคร์ ออกไปสิ จนเขาคิดว่าเราเป็นประสาทจะพาไปหาหมอ เราบอก ถ้าไม่อยู่กับแม่ ก็ไม่เป็นประสาท ไปหาเช่าห้องที่อื่นเถอะ อย่าไปมาหาสู่ อย่ามาอยู่ ใจลึกๆ ก็รู้ผิดชอบชั่วดี แต่ทำไมเราได้เกลียดขนาดนี้ เกลียดมากๆ และเราพยายามหนี เรียนจบ ม6 รีบมาใช้ชีวิตยุ กทม ยอมทำงาน สารพัด เพื่อไม่อยู่บ้าน โควิดก็ไม่กลับ แต่ดั้นเป็นเขาที่มายุ่งวุ่นวายกับเราไม่หยุด เราควรทำไงดีคะ? หนี เปลี่ยนที่ยุตอนนี้ ก็โควิดไม่มีตังด้วยหนะสิ เขาก็ ยังมาตามอยู่ มาเคาะห้อง ตลอดเลย จนเราคิดว่าเราเป็นโรคประสาทจริงๆแล้ว เพราะเกลียดแม่ตัวเอง อคติ จริงๆ บางครั้ง เผลอแวบรู้สึกผิดสงสาร อยากขอโทษ แต่พอเจอหน้า หรือเขาง้างปากพูด เกลียด ทิฐิเหมือนเดิม เห้อ ต้องทำไงกับเวรกรรมที่ใหญ่หลวงนี้คะ เราไม่รอดพ้นตายโหง ตายเป็นเปรตแน่นอน เพราะ เราด่าบุพการี อันนี้ทำใจยอมรับไว้แล้ว แต่ตอนมีชีวิตอยู่เราอยากสบายใจ ไม่ใช่ อยู่แบบอึดอัด ทะเลาะแบบนี้ ไปตลอด