นี่เป็นกระทู้แรกนะคะ 😅
**** ถ้าต้องการอ่านแบบเนื้อๆข้ามไปเริ่มอ่านที่ย่อหน้าที่ 2 ได้เลย
เราอายุ22 ปีเพิ่งจะเรียนจบปริญญาตรีและกำลังจะได้รับปริญญาในเดือนสิงหาคมที่จะถึงนี้เราเป็นลูกคนเดียวเป็นหลานคนเดียวของครอบครัวตอนเด็กเราก็เป็นเด็กเกเรพอสมควรแต่เกเรในที่นี้คือเราติดเพื่อนเพื่อนที่เป็นผู้ชายเราชอบชวนกันไปเล่นเกมเพื่อนผู้หญิงจะไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่เพราะคุยเรื่องเกมกันไม่รู้เรื่องนั่นแหละสิ่งที่เราเกเรที่สุดเราทำตามกฎของที่บ้านมาตลอดกลับบ้านไม่เคยเกินเวลาพอโตขึ้นมาอีกหน่อยเริ่มเป็นสาวทางบ้านหวงเพราะเป็นลูกหลานคนเดียวเลยห้ามเราว่าห้ามมีแฟนนะเราก็โอเคตอนนั้นก็มีคนคุยมีคนจับเราก็ไม่ค่อยสนใจถามคำเราตอบคำเราไม่ได้ซีเรียสมากนะกับกฎข้อนี้เพราะแถวบ้านเราจะชอบมีมนุษย์ป้าที่ชอบจับกลุ่มนินทาประมาณว่าถ้ามีแฟนนี่คือพูดไปแล้วว่าผัวขนาดที่เราไปช่วยงานอาจารย์ที่วิทยาลัยเป็นการประกวดสิ่งประดิษฐ์เราต้องทำรูปเล่มให้รุ่นพี่ช่วงนั้นกลับบ้านตี2-3 ทุกวันเราบอกครอบครัวแล้วครูก็คุยกับทางบ้านให้แล้วก็ยังไม่วายที่จะนินทาบอกว่าเราไปหาผู้ชายไม่มีอาจารย์คนไหนให้ทำงานจนดึกดื่นขนาดนี้หรอกทั้งๆที่เรายังไม่มีแฟนเลยพอเราอยู่ปวส.2 เราได้ไปฝึกงานแล้วไปเจอรุ่นพี่คนนึงที่อยู่แผนกเดียวกันพี่เขาเพิ่งเรียนจบแล้วก็ยังไม่มีแฟนด้วยแรงเชียร์จากเพื่อนและด้วยตัวพี่เขาเองที่ทำเหมือนจะชอบเราก็เลยทำให้เราได้เป็นแฟนกันเราคบกันได้2 เดือนเราก็ได้ไปฝึกงานที่กรุงเทพ4 เดือนพอฝึกจบเราก็เริ่มพาแฟนมาให้ที่บ้านรู้จักตอนนั้นไม่มีใครว่าอะไรเราเลยเราดีใจมากไม่สนด้วยว่าคนอื่นจะนินทาอะไรเพราะทางบ้านเรารู้เรื่องแล้วตอนนี้เราก็คบกันมาได้เกือบจะ3 ปีละแฟนเป็นฝ่ายมาหาเราที่บ้านตลอดบ้านแฟนเราห่างจากบ้านเรา30 กว่ากิโลมาจนกลายเป็นลูกหลานที่รักแทนเราไปแล้ว
แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนนี้แฟนเราทำงานอยู่ต่างอำเภอห่างกัน40 กว่ากิโลพี่เขาไม่มีรถขับมีแต่จักรยานแล้วเราได้พูดกับพี่เขาว่าโอเคเดี๋ยวเราขับมอเตอร์ไซค์ไปหาเองเราก็คุยกันไว้ว่าจะซื้อชาบูไปนะไปทำกินที่บริษัทพี่(เพราะพี่เขาเคยบอกว่าบอสใจดีก็คิดว่าจะเอาไปกินด้วยกัน) เรื่องนี้เราก็ยังไม่ได้บอกแม่ว่าเราจะไปหาพี่เขาเรารอใกล้วันก่อนค่อยบอกพอใกล้วันเราก็บอกเลยว่าเราจะไปหาพี่เขาแม่ห้ามเสียงแข็งเลยจะไปทำไมให้เขามาหาเราสิจะขับรถไปเองทำไมมันอันตรายเราก็บอกไปอีกว่างั้นนั่งรถตู้ก็ได้เราไม่ได้ขับเองก็ไม่ให้ไปอีก
เราเลยมาคิดดูว่าเฮ้ยเราอายุ22 แล้วนะเรารู้ว่าเขาห่วงแต่เราก็เคยไปใช้ชีวิตที่กรุงเทพแล้วกรุงเทพน่ากลัวกว่าการขับรถไปต่างอำเภอเราลืมบอกไปว่าช่วงที่เราฝึกงานตอนปริญญาตรีเราได้สมัครขับรถส่งอาหารของค่ายนึงไว้เราฝึกงานไปด้วยทำงานเสริมไปด้วยตลอดช่วงก่อนโควิดเรายังเคยขับจนถึงตี3 เลยทางบ้านก็ไม่เห็นว่าอะไรแต่นี่แค่จะไปหาแฟนขับรถไปแต่เช้าช่วงเย็นก็กลับเราดันโดนห้ามไม่ให้ไปซะอย่างงั้น ตอนนี้เราอยากได้คำตอบจากทุกคนเลย ว่าคิดยังไงกับการที่ครอบครัวรักเรามากเกินไป เกินจนตอนนี้เรารู้สึกอึดอัด เราเครียดมากตอนนี้ยังหาคำตอบมาปลอบตัวเองไม่ได้
รักมากเกินไป
**** ถ้าต้องการอ่านแบบเนื้อๆข้ามไปเริ่มอ่านที่ย่อหน้าที่ 2 ได้เลย
เราอายุ22 ปีเพิ่งจะเรียนจบปริญญาตรีและกำลังจะได้รับปริญญาในเดือนสิงหาคมที่จะถึงนี้เราเป็นลูกคนเดียวเป็นหลานคนเดียวของครอบครัวตอนเด็กเราก็เป็นเด็กเกเรพอสมควรแต่เกเรในที่นี้คือเราติดเพื่อนเพื่อนที่เป็นผู้ชายเราชอบชวนกันไปเล่นเกมเพื่อนผู้หญิงจะไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่เพราะคุยเรื่องเกมกันไม่รู้เรื่องนั่นแหละสิ่งที่เราเกเรที่สุดเราทำตามกฎของที่บ้านมาตลอดกลับบ้านไม่เคยเกินเวลาพอโตขึ้นมาอีกหน่อยเริ่มเป็นสาวทางบ้านหวงเพราะเป็นลูกหลานคนเดียวเลยห้ามเราว่าห้ามมีแฟนนะเราก็โอเคตอนนั้นก็มีคนคุยมีคนจับเราก็ไม่ค่อยสนใจถามคำเราตอบคำเราไม่ได้ซีเรียสมากนะกับกฎข้อนี้เพราะแถวบ้านเราจะชอบมีมนุษย์ป้าที่ชอบจับกลุ่มนินทาประมาณว่าถ้ามีแฟนนี่คือพูดไปแล้วว่าผัวขนาดที่เราไปช่วยงานอาจารย์ที่วิทยาลัยเป็นการประกวดสิ่งประดิษฐ์เราต้องทำรูปเล่มให้รุ่นพี่ช่วงนั้นกลับบ้านตี2-3 ทุกวันเราบอกครอบครัวแล้วครูก็คุยกับทางบ้านให้แล้วก็ยังไม่วายที่จะนินทาบอกว่าเราไปหาผู้ชายไม่มีอาจารย์คนไหนให้ทำงานจนดึกดื่นขนาดนี้หรอกทั้งๆที่เรายังไม่มีแฟนเลยพอเราอยู่ปวส.2 เราได้ไปฝึกงานแล้วไปเจอรุ่นพี่คนนึงที่อยู่แผนกเดียวกันพี่เขาเพิ่งเรียนจบแล้วก็ยังไม่มีแฟนด้วยแรงเชียร์จากเพื่อนและด้วยตัวพี่เขาเองที่ทำเหมือนจะชอบเราก็เลยทำให้เราได้เป็นแฟนกันเราคบกันได้2 เดือนเราก็ได้ไปฝึกงานที่กรุงเทพ4 เดือนพอฝึกจบเราก็เริ่มพาแฟนมาให้ที่บ้านรู้จักตอนนั้นไม่มีใครว่าอะไรเราเลยเราดีใจมากไม่สนด้วยว่าคนอื่นจะนินทาอะไรเพราะทางบ้านเรารู้เรื่องแล้วตอนนี้เราก็คบกันมาได้เกือบจะ3 ปีละแฟนเป็นฝ่ายมาหาเราที่บ้านตลอดบ้านแฟนเราห่างจากบ้านเรา30 กว่ากิโลมาจนกลายเป็นลูกหลานที่รักแทนเราไปแล้ว
แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนนี้แฟนเราทำงานอยู่ต่างอำเภอห่างกัน40 กว่ากิโลพี่เขาไม่มีรถขับมีแต่จักรยานแล้วเราได้พูดกับพี่เขาว่าโอเคเดี๋ยวเราขับมอเตอร์ไซค์ไปหาเองเราก็คุยกันไว้ว่าจะซื้อชาบูไปนะไปทำกินที่บริษัทพี่(เพราะพี่เขาเคยบอกว่าบอสใจดีก็คิดว่าจะเอาไปกินด้วยกัน) เรื่องนี้เราก็ยังไม่ได้บอกแม่ว่าเราจะไปหาพี่เขาเรารอใกล้วันก่อนค่อยบอกพอใกล้วันเราก็บอกเลยว่าเราจะไปหาพี่เขาแม่ห้ามเสียงแข็งเลยจะไปทำไมให้เขามาหาเราสิจะขับรถไปเองทำไมมันอันตรายเราก็บอกไปอีกว่างั้นนั่งรถตู้ก็ได้เราไม่ได้ขับเองก็ไม่ให้ไปอีก
เราเลยมาคิดดูว่าเฮ้ยเราอายุ22 แล้วนะเรารู้ว่าเขาห่วงแต่เราก็เคยไปใช้ชีวิตที่กรุงเทพแล้วกรุงเทพน่ากลัวกว่าการขับรถไปต่างอำเภอเราลืมบอกไปว่าช่วงที่เราฝึกงานตอนปริญญาตรีเราได้สมัครขับรถส่งอาหารของค่ายนึงไว้เราฝึกงานไปด้วยทำงานเสริมไปด้วยตลอดช่วงก่อนโควิดเรายังเคยขับจนถึงตี3 เลยทางบ้านก็ไม่เห็นว่าอะไรแต่นี่แค่จะไปหาแฟนขับรถไปแต่เช้าช่วงเย็นก็กลับเราดันโดนห้ามไม่ให้ไปซะอย่างงั้น ตอนนี้เราอยากได้คำตอบจากทุกคนเลย ว่าคิดยังไงกับการที่ครอบครัวรักเรามากเกินไป เกินจนตอนนี้เรารู้สึกอึดอัด เราเครียดมากตอนนี้ยังหาคำตอบมาปลอบตัวเองไม่ได้