เกลียดจิ้งจกมาก

โอเครมาเข้าเรื่องกันเลยนะคะคือย้อนไปตอนเด็กๆเลยนะ คือตอนนั้นเราเป็นคนไม่กลัวจิ้งจกเลยเราเล่นกับมันด้วยซ้ำแบบเล่นตลอด แต่เมื่อมาประมาณเราอยู่ ป.3ค่ะ ตอนนั้นเรานั่งมอไซค์ไป รร. กับแม่แม่เราเป็นพาไปส่งแล้วมีจิ้งจกตัวนึงขนาดเล็กไม่มากนะเอาง่ายๆคือกลางๆค่ะแล้วมันมาเกาะที่ขาเราเกาะที่เนื้อนะไม่ใช่ตรงผ้าแล้วเราตกใจค่ะมันแบบจิ้งจกตาแดงอ่ะทุกคนตกใจมากตอน ป.3 อ่ะเรายังไม่กลัวเพราะตอนนั้นแต่ตกใจค่ะ แต่มันก็มีเหตุการณ์จิ้งจกเข้ามาอีก ในช่วงที่เรา ป.4-5 ได้นี่ล่ะค่ะ คือเราเข้าไปในห้องนอนแล้วเผอิญมันเกาะอยู่บนผนังบนประตูอ่ะเท่านั้นแหละพอเราเปิดประตูปุ๊บมันก็ดันตกใส่หัวเรา มันเลยทำให้เรากลัวแบบสุดๆเลยพวกที่ตัวคล้ายๆจิ้งจกเรากลัวมากเลยค่ะ แล้วเมื่อเราอยู่ ม. 1 ประมาณเดือนกันยายนได้มั้งคะ ถ้าจำไม่ผิดนะ มันมีจิ้งจกตัวนึงดำมากตัวอย่างใหญ่มาก คือตัวเล็กว่ากลัวแล้วตัวใหญ่จะไปเหลือหรอเนี่ย เรากลับมาจาก รร. แล้วมาเจอมันค่ะ เราก็บอกแม่เราให้มาช่วยเอามันออกไปแล้วแม่เราก็จะกำจัดเลยค่ะด้วยไม้กวาดเพราะถ้าไล่มันอาจจะกลับมาอีกไง แงง...แล้วมันวิ่งเร็วมาก(ก.ล้านตัวค่ะ55)มันวิ่งขึ้นไปหลบตรงรูแอร์เออคราวนี้เราก็ทำไรไม่ได้แล้วไงก็เลยปล่อยมัน แต่ตอนนั้นแบบผวามาก แล้วสงสัยว่าด้วยความที่มันตกใจมันเลยอยุ่ตรงแอร์นั้นประมาณหลายเดือนเลยนะประมาณ 5-6 เดือนเลยมันไม่ออกมาเลยไม่ส่งเสียงด้วยเราก้นึกว่ามันอาจจะตายแล้วก็ได้แต่พอมาเดือนเมษา รร. ปิดเทอม เอาแล้วว มันช่วงหน้าร้อนด้วยไงมันเลยแบบส่งเสียงอะไรไม่รู้เสียงจุ๊ๆๆ แล้วก็เสียงเหมือนคนกัดฟันอ่ะไม่รู้เหมือนกันว่าอะไร อ่ะแล้วเรื่องกลางดึกค่ะตอนนั้นเลาประมาณเที่ยงคืนได้เราเปิดไฟไงยังไม่นอนมันออกมาค่ะแล้วเข้าใจมั้ยเราไม่อยากรบกวนพ่อ-แม่ไงเลยไม่เรียกแต่ด้วยความที่กลัวเราร้องไห้เลยค่ะจริงๆพยายามไล่มันไม่ไปแบบเกือบเป็นลมอ่ะจริงๆแต่เหมือนมันเหนื่อยมั้งมันเลยจะกลับเข้าไปตรงแอร์เหมือนเดิมอ่ะค่ะแล้วก็มาอีกเดือนมันก็โผล่หัวมากอีกแต่อันนี้แค่ปรบมือก็จะกลัวแล้ว พอมาวันนี้เมื่อ บ่าย2จะบ่าย3มันไม่รู้ตกใจอะไรมันดีดค่ะมันเลยขึ้นไปบนฝ้าแล้วเราเลยบอกแ่เราให้กำจัดมันทีเพราะบางทีเวลาเรานอนอยู่มันส่งเสียงไงเราตกใจไม่ได้นอนเลยขึ้ก็เรี่ยราด อ่ะโอเคเราบอกแม่เราให้กำจัดมันคราวนี้แทนที่มันจะหายไปกลับอยู่ต่อค่ะคราวนี้จากเดิมอยู่ที่แแอร์สูงกับกลายเป็นว่าตอนนี้อยู่ที่เตียงแล้วหาไม่เจอแล้วด้วย คือจบอ่ะ กลัวมากร้องไห้ไปทีนึง คือแม่เรามักจะบอกว่า กลัวมันทำไมมันไม่กัด บ้า ส่วนพ่อเรามันถือปืนหรอ อ่ะโอเค มันไม่กัดมันไม่ได้ถือปืนแต่เข้าใจมั้ย มันเคยมีเหตุการณ์ฝังใจเราไงเราเลยกลัวมันขนาดนี้ ไม่มีใครเข้าใจเราเท่ากับตัวเราเองหรอกค่ะ มันเหนื่อยนะที่ต้องอยู่กับสิ่งที่เรากลัวแล้วเป็นสิ่งมีชีวิตด้วย คือท้อมาก คืนนี้เราไม่กล้านอนห้องนั้นแล้วจริงๆนะไม่รู้ตกดึกมันจะคลานมาหารึป่าวเป็นไปได้หมดแหละค่ะ