เคยมั้ยกับการตั้งคำถามเวลาดูละคร ที่ในฉากมีครอบครัวอบอุ่น
แล้วนึกสงสัยว่าชีวิตจริงมีแบบนี้ด้วยหรอ ?
เราเติบโตมากับญาติ เนื่องมาจากพ่อกับแม่แยกทางกันตอนเด็กๆ ไม่กี่ปีต่อจากนั้นพ่อก็เสีย
เราก็เลยได้มาอยู่กับอา (น้องสาวพ่อ) และปู่ ไม่กี่ปีต่อมาอาเราก็เสียโดยที่เราไม่มีโอกาสได้ลา เพราะเราอยู่โรงเรียนประจำ
และไม่มีใครบอกเหตุการณ์เลยว่าอาเราเป็นหนักมากแค่ไหน จำได้ว่าตอนนั้นไม่กินไม่นอนไปหลายวัน
หลังจากนั้นปู่เราก็เสียประมาณ 3 ปีหลังจากนั้น เราอยู่กับลุงและครอบครัวมาตลอด
จนขึ้นมหาลัยมาเรียนกทม. จึงได้มาอยู่หอที่กทมต่อเรียกได้ว่าชีวิตเป็นเด็กหอซะส่วนใหญ่
ชีวิตในช่วงมหาลัยทำให้เรารู้ซึ้งถึงความจริงที่โดดเดี่ยวของชีวิตมากขึ้น เพราะมัธยมเรามีเพื่อนที่ดี เพื่อนที่พร้อมรับฟัง เพื่อนที่อยู่ด้วยกันตลอด
แต่พอมามหาลัยเพื่อนก็มีชีวิตของตัวเอง เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ในช่วงมหาลัยนี้เราสงสัยมาตลอด
ว่าถ้าเราตายไป ก็คงไม่มีใครรู้ว่าเราตาย (ตอนนี้ก็ยังคิดแบบนั้น) เพราะเราแทบไม่เคยได้ติดต่อกับลุงและครอบครัวเลย
ตลอดเวลาหลายปีที่เค้าเลี้ยงเรามา ญาติคนอื่นๆมักพูดเสมอว่าเราโชคดีแค่ไหนที่มีลุงที่ดี เเละป้าสะใภ้ที่ดี เราควรเกรงใจเค้ามากๆ
เราอยู่กับความรู้สึกเกรงใจและเป็นหนี้บุญคุณมาตลอด เราไม่รู้ว่าเรามีสิทธิ์เรียกร้อง หรือรู้สึกอะไรได้บ้าง
จนช่วงมหาลัยนี้ความรู้สึกพวกนี้มันกดทับเราลงไปมากขึ้น ทั้งๆที่มหาลัยเราอยู่ใกล้ที่ทำงานลุงในกทม แต่ลุงไม่เคยมาหาเราเลย
แทบไม่เคยคุยกันเลยตลอดหลายปี เรารู้สึกเจ็บปวดเเละเศร้าจนร้องไห้ทุกครั้ง ที่ครอบครัวลุงเราแสดงความรักความอบอุ่นให้แก่กันผ่านโลกออนไลน์
มันเป็นเรื่องน่ายินดีที่ทุดกรอบครัวควรเป็น แต่เรากลับรู้สึกอิจฉาและอยากได้รับสิ่งเหล่านั้นบ้าง แต่เราไม่สามารถเรียกร้องได้ด้วยไม่แน่ใจว่าเรามีสิทธิ์จะทำหรือไม่ และครอบครัวเขาก็ไม่ได้แสดงออกว่าเรามีสิทธิ์หรืออยากให้เรามีส่วนร่วมกับกิจกรรมเหล่านั้น น้องชายเรา (ลูกลุงเรียนไกลอยู่ต่างจังหวัด) แต่เค้ากลับสามารถไปเยี่ยมกันได้บ่อยๆทั้งที่ระยะทางมันไกลกว่าเรามาก เรารู้สึกแย่ที่อิจฉาและอยากได้รับความรักเหล่านั้น เราอยากรู้สึกปลอดภัย
แต่ในความเป็นจริงคือเราไม่เคยรู้สึกปลอดภัยหรือมั่นใจเลยว่าถ้าเราล้ม จะมีคนรับ ถ้าเรามีปัญหาจะมีคนช่วย เพราะเราเคยเเสดงออกไปบ้างแล้วแต่ผลตอบรับคือความว่างเปล่า ปัญหาของเราดูไร้น้ำหนัก จนเรารู้สึกว่าตัวเราช่างไร้ค่า หากขาดเราไปทุกคนก็จะมีชีวิตอยู่ได้ เพราะชีวิตทุกคนไม่เคยมีเรา
มีแต่ชีวิตเราที่ต้องพึ่งพาเค้าตลอดไม่มากก็น้อย เรารู้สึกแย่มากที่เวลามีปัญหาเราไม่รู้จะพูดกับใครที่จะช่วยเราได้ เราไม่รู้เลย
มันเป็นความสับสนปนรู้สึกแย่จนเราอยากตายให้พ้นๆ อยู่ที่หอก็รู้สึกว่าชั้นที่ตัวเองอยู่มันสูงพอมั้ย กลัวตกไปแล้วไม่ตาย
บางคนอาจจะอ่านแล้ว อยากจะตอบกลับเรามาว่าเราโชคดี เราต้องสู้ เรายังมีตัวเอง แต่เรารู้สึกเหนื่อยมากจริงๆที่ต้องคอยปลอบใจตัวเองว่ายังมีตัวเองอยู่นะ เราสู้มาด้วยตัวเองเวลาเจอปัญหาต่างๆตัวคนเดียวมาตลอด ปัญหาหนักอกต่างๆที่เด็กทั่วไปจะบ่นหรือระบายกับพ่อแม่ตลอด (อ้างอิงจากเพื่อนใกล้ตัวที่คุยโทรศัพท์กับแม่บ่อย เล่าหรือระบายในเรื่องที่เรามองว่าปัญหาเล็กน้อยมาก จนเราสงสัยว่าอันนี้ชีวิตคนปกติหรอ หรือเราที่แปลกที่แบกมันไว้คนเดียวตลอด) เราอยากวางมันลงแล้วพอสักที เราเหนื่อยจะสงสัยว่าเราไม่มีสิทธิที่จะมีคนแบ่งเบาเรื่องราวในใจบ้างหรอ เราไม่มีสิทธิจะมีความรักความอบอุ่นบ้างหรอ เราโหยหามันเรียกร้องมันไม่ได้หรอ เราไม่มีสิทธิจะมีความสุขโดยที่ไม่ต้องบอกตัวเองให้มองข้าม หลอกตัวเองว่าไม่ต้องการ
ลุงเราเป็นคนใจดี แกมักจะเอาน้ำเทใส่ถ้วยไปวางหน้าบ้านให้นกบินมากิน แกไม่ตัดกิ่งไม้ที่มีรังนกอยู่ แกบอกแกไว้ตัดตอนที่ลูกนกฟักออกมาแล้วบินได้ แกมักเอาอาหารที่กินเหลือไปวางไว้ให้หมาจรจัดกิน บ่อยครั้งเราก็อดเทียบตัวเองกับหมาจรจัดพวกนั้นไม่ได้
หมาที่มีลุงใจดีคอยแบ่งข้าให้มันกิน โดยที่ไม่มีทางรู้เลยว่าวันไหนมันเดินกลับมาที่เดิมละจะไม่มีอะไรให้กิน หมาที่ไม่รู้ว่าจะอดตายเมื่อไหร่ หมาที่เลี้ยงให้ตายยังไงก็ไม่เอาไปเลี้ยง หมาข้างถนนที่ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องเพียงเพราะ "มันดีเท่าไหร่แล้วที่...."
ความโดดเดียวนี่น่ากลัว เมื่อฉันอยากตายแทบทุกวัน
แล้วนึกสงสัยว่าชีวิตจริงมีแบบนี้ด้วยหรอ ?
เราเติบโตมากับญาติ เนื่องมาจากพ่อกับแม่แยกทางกันตอนเด็กๆ ไม่กี่ปีต่อจากนั้นพ่อก็เสีย
เราก็เลยได้มาอยู่กับอา (น้องสาวพ่อ) และปู่ ไม่กี่ปีต่อมาอาเราก็เสียโดยที่เราไม่มีโอกาสได้ลา เพราะเราอยู่โรงเรียนประจำ
และไม่มีใครบอกเหตุการณ์เลยว่าอาเราเป็นหนักมากแค่ไหน จำได้ว่าตอนนั้นไม่กินไม่นอนไปหลายวัน
หลังจากนั้นปู่เราก็เสียประมาณ 3 ปีหลังจากนั้น เราอยู่กับลุงและครอบครัวมาตลอด
จนขึ้นมหาลัยมาเรียนกทม. จึงได้มาอยู่หอที่กทมต่อเรียกได้ว่าชีวิตเป็นเด็กหอซะส่วนใหญ่
ชีวิตในช่วงมหาลัยทำให้เรารู้ซึ้งถึงความจริงที่โดดเดี่ยวของชีวิตมากขึ้น เพราะมัธยมเรามีเพื่อนที่ดี เพื่อนที่พร้อมรับฟัง เพื่อนที่อยู่ด้วยกันตลอด
แต่พอมามหาลัยเพื่อนก็มีชีวิตของตัวเอง เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ในช่วงมหาลัยนี้เราสงสัยมาตลอด
ว่าถ้าเราตายไป ก็คงไม่มีใครรู้ว่าเราตาย (ตอนนี้ก็ยังคิดแบบนั้น) เพราะเราแทบไม่เคยได้ติดต่อกับลุงและครอบครัวเลย
ตลอดเวลาหลายปีที่เค้าเลี้ยงเรามา ญาติคนอื่นๆมักพูดเสมอว่าเราโชคดีแค่ไหนที่มีลุงที่ดี เเละป้าสะใภ้ที่ดี เราควรเกรงใจเค้ามากๆ
เราอยู่กับความรู้สึกเกรงใจและเป็นหนี้บุญคุณมาตลอด เราไม่รู้ว่าเรามีสิทธิ์เรียกร้อง หรือรู้สึกอะไรได้บ้าง
จนช่วงมหาลัยนี้ความรู้สึกพวกนี้มันกดทับเราลงไปมากขึ้น ทั้งๆที่มหาลัยเราอยู่ใกล้ที่ทำงานลุงในกทม แต่ลุงไม่เคยมาหาเราเลย
แทบไม่เคยคุยกันเลยตลอดหลายปี เรารู้สึกเจ็บปวดเเละเศร้าจนร้องไห้ทุกครั้ง ที่ครอบครัวลุงเราแสดงความรักความอบอุ่นให้แก่กันผ่านโลกออนไลน์
มันเป็นเรื่องน่ายินดีที่ทุดกรอบครัวควรเป็น แต่เรากลับรู้สึกอิจฉาและอยากได้รับสิ่งเหล่านั้นบ้าง แต่เราไม่สามารถเรียกร้องได้ด้วยไม่แน่ใจว่าเรามีสิทธิ์จะทำหรือไม่ และครอบครัวเขาก็ไม่ได้แสดงออกว่าเรามีสิทธิ์หรืออยากให้เรามีส่วนร่วมกับกิจกรรมเหล่านั้น น้องชายเรา (ลูกลุงเรียนไกลอยู่ต่างจังหวัด) แต่เค้ากลับสามารถไปเยี่ยมกันได้บ่อยๆทั้งที่ระยะทางมันไกลกว่าเรามาก เรารู้สึกแย่ที่อิจฉาและอยากได้รับความรักเหล่านั้น เราอยากรู้สึกปลอดภัย
แต่ในความเป็นจริงคือเราไม่เคยรู้สึกปลอดภัยหรือมั่นใจเลยว่าถ้าเราล้ม จะมีคนรับ ถ้าเรามีปัญหาจะมีคนช่วย เพราะเราเคยเเสดงออกไปบ้างแล้วแต่ผลตอบรับคือความว่างเปล่า ปัญหาของเราดูไร้น้ำหนัก จนเรารู้สึกว่าตัวเราช่างไร้ค่า หากขาดเราไปทุกคนก็จะมีชีวิตอยู่ได้ เพราะชีวิตทุกคนไม่เคยมีเรา
มีแต่ชีวิตเราที่ต้องพึ่งพาเค้าตลอดไม่มากก็น้อย เรารู้สึกแย่มากที่เวลามีปัญหาเราไม่รู้จะพูดกับใครที่จะช่วยเราได้ เราไม่รู้เลย
มันเป็นความสับสนปนรู้สึกแย่จนเราอยากตายให้พ้นๆ อยู่ที่หอก็รู้สึกว่าชั้นที่ตัวเองอยู่มันสูงพอมั้ย กลัวตกไปแล้วไม่ตาย
บางคนอาจจะอ่านแล้ว อยากจะตอบกลับเรามาว่าเราโชคดี เราต้องสู้ เรายังมีตัวเอง แต่เรารู้สึกเหนื่อยมากจริงๆที่ต้องคอยปลอบใจตัวเองว่ายังมีตัวเองอยู่นะ เราสู้มาด้วยตัวเองเวลาเจอปัญหาต่างๆตัวคนเดียวมาตลอด ปัญหาหนักอกต่างๆที่เด็กทั่วไปจะบ่นหรือระบายกับพ่อแม่ตลอด (อ้างอิงจากเพื่อนใกล้ตัวที่คุยโทรศัพท์กับแม่บ่อย เล่าหรือระบายในเรื่องที่เรามองว่าปัญหาเล็กน้อยมาก จนเราสงสัยว่าอันนี้ชีวิตคนปกติหรอ หรือเราที่แปลกที่แบกมันไว้คนเดียวตลอด) เราอยากวางมันลงแล้วพอสักที เราเหนื่อยจะสงสัยว่าเราไม่มีสิทธิที่จะมีคนแบ่งเบาเรื่องราวในใจบ้างหรอ เราไม่มีสิทธิจะมีความรักความอบอุ่นบ้างหรอ เราโหยหามันเรียกร้องมันไม่ได้หรอ เราไม่มีสิทธิจะมีความสุขโดยที่ไม่ต้องบอกตัวเองให้มองข้าม หลอกตัวเองว่าไม่ต้องการ
ลุงเราเป็นคนใจดี แกมักจะเอาน้ำเทใส่ถ้วยไปวางหน้าบ้านให้นกบินมากิน แกไม่ตัดกิ่งไม้ที่มีรังนกอยู่ แกบอกแกไว้ตัดตอนที่ลูกนกฟักออกมาแล้วบินได้ แกมักเอาอาหารที่กินเหลือไปวางไว้ให้หมาจรจัดกิน บ่อยครั้งเราก็อดเทียบตัวเองกับหมาจรจัดพวกนั้นไม่ได้
หมาที่มีลุงใจดีคอยแบ่งข้าให้มันกิน โดยที่ไม่มีทางรู้เลยว่าวันไหนมันเดินกลับมาที่เดิมละจะไม่มีอะไรให้กิน หมาที่ไม่รู้ว่าจะอดตายเมื่อไหร่ หมาที่เลี้ยงให้ตายยังไงก็ไม่เอาไปเลี้ยง หมาข้างถนนที่ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องเพียงเพราะ "มันดีเท่าไหร่แล้วที่...."