ทำไมสังคมเด็กเรียนปานกลางถึงแย่ในต่างจังหวัดกับกรุงเทพถึงต่างกันครับ(เท่าที่ผมเคยพบเคยเห็นนะครับ)

อันนี้เป็นแค่มุมมองและประสบการณ์ที่ผมเห็นมานะครับ อาจจะไม่ถูกต้อง 100% นัก แต่ก็ขอเล่าและถามในสิ่งที่ผมได้พบเจอนะครับ

คือผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่สอบเข้าโรงเรียนในกรุงเทพได้ และพอย้ายมาอยู่ ก็ไม่ค่อยคุ้นชินกับสภาพสังคมเท่าไหร่ แม้จะไม่ได้ต่างกันมาก แต่ก็พอสัมผัสได้บ้าง

เด็กที่เรียนปานกลางจนถึงห่วยในต่างจังหวัด ถ้าไม่ใช่คนใฝ่ดีก็จะไม่สนใจการเรียนเลย ความสามารถด้านอื่น ๆ ก็ไม่สน เรียนได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น ถ้าหนักหน่อยก็สูบบุหรี่กินเหล้าขับรถแว้น

ด้วยความที่ผมเคยได้การเรียนปานกลางเกือบท้าย ๆ ของห้องในต่างจังหวัด พอมาอยู่กรุงเทพก็อยู่ระดับปานกลางครึ่งห้อง จึงทำให้ผมพยายามรักษาระดับการเรียนไม่ให้ตกลงไป แม้จะได้เกรด 3 กว่า ๆ แต่ผมก็ภูมิใจที่การเรียนยังคงเว้นคงวา

แต่ทว่า ผมกลับรู้สึกเหมือนผมไม่ใช่คนปกติอีกต่อไป เพราะผมแทบไม่ได้สนใจอะไรลึก ๆ เลย สนใจแค่ผิวเผิน แถมเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ชอบก็ไม่สนใจ จนทำให้ผมเริ่มรู้สึกห่างไกลกับเด็กกรุงเทพที่การเรียนพอ ๆ หรือต่ำกว่าผม แต่กลับมีความรู้รอบตัวมากมาย วิเคราะห์สถานการณ์ได้ดี ท่องเที่ยวเองเป็นตั้งแต่เด็ก ๆ แถมยังตามข่าวสารได้รวดเร็วจนผมต้องอึ้ง และยิ่งอยู่กรุงเทพนานเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกห่างไกลมากขึ้นเท่านั้น ถ้าจะมาวิ่งตามให้ทันเด็กกรุงเทพ ผมคงไปไม่ทันในจุดที่พวกเขายืนแน่ และด้วยสิ่งที่ผมพบเจอ ทำให้ผมรู้สึกตกต่ำจนมาตั้งกระทู้มากมายอย่างที่ทุกคนเห็น

ผมจึงอยากถามทุกคนว่า ทำไมสังคมเด็กเรียนปานกลางถึงแย่ในต่างจังหวัดกับกรุงเทพถึงต่างกัน ทั้ง ๆ ที่วัฒนธรรมและความเป็นอยู่ก็ไม่ได้ต่างกันมาก แต่ผมกลับสัมผัสได้ และรู้สึกว่ากรุงเทพใช่ที่ ๆ ของผมแน่หรือ

ขอขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านกระทู้ผมนะครับ