สวัสดีครับ เนื่องจากช่วงนี้รู้สึกแย่หน่อยๆจึงขอใช้พื้นที่ในพันทิปนี้เป็นที่ระบายและให้เพื่อนๆช่วยแนะนำหรือแบ่งปันประสบการณ์หน่อย
.
เข้าเรื่องเลยคือ ผมเพิ่งเรียนจบปริญญาโท จากมหาวิทยาลัยค่อนข้างมีชื่อแห่งหนึ่ง คณะวิศวะ สาขาที่ไม่ค่อยเป็นที่นิยมซักเท่าไหร่ แต่ด้วยใจรัก ชอบในวิชาที่เรียน บวกกับได้ทุนจ้างเรียนของคณะ จึงตัดสินใจเรียนโทต่อทันทีที่จบตรี
การเรียนเป็นไปได้ด้วยดี มีงานรอรับหลังเรียนจบ แต่เมื่อช่วงต้นปีที่ผ่านมา พิษของไวรัสโควิด ส่งผลให้อุตสาหกรรมในประเทศไทยค่อนข้างแย่ บริษัทที่สัญญาจะรับเข้าทำงาน ก็เทกันดื้อๆ(ซึ่งผมก็เข้าใจเขา ณ เวลาแบบนี้ แค่คงสภาพบริษัทให้อยู่ได้ก็ท้าทายเต็มทีแล้ว) ด้วยสาเหตุต่างๆเหล่านี้ ช่วงเดือนพฤษภาคม ผมเรียนจบ ก็เลยกลับมาอยู่บ้านและเริ่มสมัครงานตามเว็บไซต์ต่างๆตามปกติ
.
แรกๆก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่พออยู่ได้ครึ่งเดือน ก็เริ่มโดนคนในบ้าน บ่น เยาะเย้ย ถากถาง ว่านั่งหายใจทิ้ง ไม่มีคุณค่า
ผมรู้สึกแย่ขึ้นมาทันที อันดับแรกคือ เพิ่งเริ่มส่งใบสมัครงานตามเว็บไป 2 สัปดาห์ เป็นเรื่องปกติมาก(ในความเข้าใจของผม) ที่จะยังไม่มีบ.ไหนเรียกสัมฯ ไหนจะสถานการณ์โควิดแบบนี้อีก
.
ผมอยู่แบบทนๆไป ชีวิตในบ้านผมแย่มาก ในแง่ของจิตใจ อยู่แบบหวาดระแวงว่า จะโดนด่าตอนไหน โดนด่าเรื่องอะไร เพราะไม่ว่าผมจะทำอะไร ผมมีสิทธิ์โดนระเบิดลงเสมอ เปิดตู้เย็นดื่มน้ำยังโดนด่าว่าเปลืองไฟ มันเป็นชีวิตที่เครียด ขาดพื้นที่ส่วนตัว และความเห็นอกเห็นใจกัน
.
จนเมื่อต้นเดือนนี้ เป็นจุดที่ผมฟิวส์ขาด ตอนเช้าผมนั่งกินข้าวตามปกติ(และโดนบ่นไปเรื่อยเปื่อยตามปกติ) การบ่นมันเริ่มเกินจุด มีการดูถูกว่า "อีกปีนึงก็ไม่ได้งาน" (ตอนที่โดนด่าคำนี้ เพิ่งสมัครงานไปครบ 1เดือนพอดี) "อยู่ไปอยู่มาคงมาหวังจะเอาสมบัติในบ้าน แย่งน้องตัวเอง"...............คำนี้แหละที่ผมฟิวส์ขาดสุดๆ ผมรักครอบครัวผมมาก โดยเฉพาะน้องผม และไอเรื่องหวังฮุบสมบัติในบ้านไม่เคยแม้แต่จะแวบเข้ามาในหัวแม้แต่ครั้งเดียว มันเป็นการดูถูกที่ไม่ยุติธรรมมากๆ
.
จุดที่ทำให้ผมไม่พอใจ และผมเชื่อว่าผมมีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจอย่างเต็มที่เพราะ สิ่งที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ เส้นทางที่ผมเดินอยู่ตอนนี้ เป็นสิ่งที่คนที่ด่าผม กำหนดมาให้ผมทั้งหมด อันที่จริงผมเองนั้น ทางคณะมีทุนจ้างเรียนปริญญาเอกเสนอมาอยู่ และผมก็อยากเรียน ผมอยากเป็นอาจารย์หรือทำงานในสายวิชาการ แต่ที่บ้านเป็นคนคัดค้านเรื่องนี้ เพียงเพราะเปรียบเทียบเพื่อนรุ่นเดียวกับผมแล้วพวกนั้นมีเงินเดือนมากกว่า เขาต้องการให้ผมกลับมาอยู่บ้าน ทำงานใกล้ๆบ้าน แบบที่ลูกของคนรู้จักเขาเป็นอยู่
ซึ่งผมก็โอเค เข้าใจว่าเรียนเอก มันก็มีดีและเสีย ผมอยากให้เค้าสบายใจ อยากให้เค้าภูมิใจในตัวผม ผมยอมตัดใจ ปฏิเสธทุน ปฏิเสธตัวตนที่ผมอยากเป็น แล้วออกมาสมัครงานในจังหวัดบ้านเกิดของผม ตามที่เค้าต้องการ แล้วทำไมทำกับผมแบบนี้
.
ที่ผมฟิวส์ขาดวันนั้น ผมไม่ได้เถียง ทะเลาะใหญ่โตอะไร ผมออกมาจากจุดนั้น อยู่ในมุมบ้านของผม ผมไม่มองหน้าเขาเลย ไม่พูดด้วยถ้าไม่จำเป็น อยู่แบบเงียบๆไป
ซึ่งไม่รู้ว่าเหมือนไปยิ่งจุดไฟอะไรให้อีก อย่างวันนี้เอง ผมแอบได้ยิน เค้านั่งด่าผมให้น้องผมฟัง ขุดทุกเรื่องในอดีตออกมาพูด
.
"ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ไม่มีสิทธิ์มาเถียง"
.
คำที่เค้าใช้กับผมมาตลอด
วาทะกรรมนี้มันถูกต้องที่จะใช้กับคนใกล้ชิดหรอ
การที่ผมพยายามอธิบายว่าช่วงโควิดนั้นหางานยาก มันเป็นการเถียงหรอ
เลือกทางเดินชีวิตให้ผมแล้วทำแบบนี้มันเหมาะสมหรอ
.
ผมคงผิดเอง ที่ไม่เข้มแข็งในเส้นทางชีวิตที่ผมเชื่อมั่นมากพอ
ผมคงผิดเอง ที่ปฏิบัติตัวเพื่อแสดงความกตัญญูในลักษณะที่ผิดไป
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นขยะสด ทั้งๆที่ตลอดเวลา 6 ปี ที่ผมใช้ในกรุงเทพตอนเรียนมหาลัย ผมมีความมั่นใจและประสบความสำเร็จมาตลอด
.
ขอระบายเพียงเท่านี้แล้วกันครับ พอได้พิมพ์ความในใจออกมาเป็นตัวหนังสือ มันก็รู้สึกดีขึ้นหน่อยๆ ขอบคุณครับ
[ระบาย]เรียนจบช่วงโควิดและปัญหากับคนที่บ้าน
.
เข้าเรื่องเลยคือ ผมเพิ่งเรียนจบปริญญาโท จากมหาวิทยาลัยค่อนข้างมีชื่อแห่งหนึ่ง คณะวิศวะ สาขาที่ไม่ค่อยเป็นที่นิยมซักเท่าไหร่ แต่ด้วยใจรัก ชอบในวิชาที่เรียน บวกกับได้ทุนจ้างเรียนของคณะ จึงตัดสินใจเรียนโทต่อทันทีที่จบตรี
การเรียนเป็นไปได้ด้วยดี มีงานรอรับหลังเรียนจบ แต่เมื่อช่วงต้นปีที่ผ่านมา พิษของไวรัสโควิด ส่งผลให้อุตสาหกรรมในประเทศไทยค่อนข้างแย่ บริษัทที่สัญญาจะรับเข้าทำงาน ก็เทกันดื้อๆ(ซึ่งผมก็เข้าใจเขา ณ เวลาแบบนี้ แค่คงสภาพบริษัทให้อยู่ได้ก็ท้าทายเต็มทีแล้ว) ด้วยสาเหตุต่างๆเหล่านี้ ช่วงเดือนพฤษภาคม ผมเรียนจบ ก็เลยกลับมาอยู่บ้านและเริ่มสมัครงานตามเว็บไซต์ต่างๆตามปกติ
.
แรกๆก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่พออยู่ได้ครึ่งเดือน ก็เริ่มโดนคนในบ้าน บ่น เยาะเย้ย ถากถาง ว่านั่งหายใจทิ้ง ไม่มีคุณค่า
ผมรู้สึกแย่ขึ้นมาทันที อันดับแรกคือ เพิ่งเริ่มส่งใบสมัครงานตามเว็บไป 2 สัปดาห์ เป็นเรื่องปกติมาก(ในความเข้าใจของผม) ที่จะยังไม่มีบ.ไหนเรียกสัมฯ ไหนจะสถานการณ์โควิดแบบนี้อีก
.
ผมอยู่แบบทนๆไป ชีวิตในบ้านผมแย่มาก ในแง่ของจิตใจ อยู่แบบหวาดระแวงว่า จะโดนด่าตอนไหน โดนด่าเรื่องอะไร เพราะไม่ว่าผมจะทำอะไร ผมมีสิทธิ์โดนระเบิดลงเสมอ เปิดตู้เย็นดื่มน้ำยังโดนด่าว่าเปลืองไฟ มันเป็นชีวิตที่เครียด ขาดพื้นที่ส่วนตัว และความเห็นอกเห็นใจกัน
.
จนเมื่อต้นเดือนนี้ เป็นจุดที่ผมฟิวส์ขาด ตอนเช้าผมนั่งกินข้าวตามปกติ(และโดนบ่นไปเรื่อยเปื่อยตามปกติ) การบ่นมันเริ่มเกินจุด มีการดูถูกว่า "อีกปีนึงก็ไม่ได้งาน" (ตอนที่โดนด่าคำนี้ เพิ่งสมัครงานไปครบ 1เดือนพอดี) "อยู่ไปอยู่มาคงมาหวังจะเอาสมบัติในบ้าน แย่งน้องตัวเอง"...............คำนี้แหละที่ผมฟิวส์ขาดสุดๆ ผมรักครอบครัวผมมาก โดยเฉพาะน้องผม และไอเรื่องหวังฮุบสมบัติในบ้านไม่เคยแม้แต่จะแวบเข้ามาในหัวแม้แต่ครั้งเดียว มันเป็นการดูถูกที่ไม่ยุติธรรมมากๆ
.
จุดที่ทำให้ผมไม่พอใจ และผมเชื่อว่าผมมีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจอย่างเต็มที่เพราะ สิ่งที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ เส้นทางที่ผมเดินอยู่ตอนนี้ เป็นสิ่งที่คนที่ด่าผม กำหนดมาให้ผมทั้งหมด อันที่จริงผมเองนั้น ทางคณะมีทุนจ้างเรียนปริญญาเอกเสนอมาอยู่ และผมก็อยากเรียน ผมอยากเป็นอาจารย์หรือทำงานในสายวิชาการ แต่ที่บ้านเป็นคนคัดค้านเรื่องนี้ เพียงเพราะเปรียบเทียบเพื่อนรุ่นเดียวกับผมแล้วพวกนั้นมีเงินเดือนมากกว่า เขาต้องการให้ผมกลับมาอยู่บ้าน ทำงานใกล้ๆบ้าน แบบที่ลูกของคนรู้จักเขาเป็นอยู่
ซึ่งผมก็โอเค เข้าใจว่าเรียนเอก มันก็มีดีและเสีย ผมอยากให้เค้าสบายใจ อยากให้เค้าภูมิใจในตัวผม ผมยอมตัดใจ ปฏิเสธทุน ปฏิเสธตัวตนที่ผมอยากเป็น แล้วออกมาสมัครงานในจังหวัดบ้านเกิดของผม ตามที่เค้าต้องการ แล้วทำไมทำกับผมแบบนี้
.
ที่ผมฟิวส์ขาดวันนั้น ผมไม่ได้เถียง ทะเลาะใหญ่โตอะไร ผมออกมาจากจุดนั้น อยู่ในมุมบ้านของผม ผมไม่มองหน้าเขาเลย ไม่พูดด้วยถ้าไม่จำเป็น อยู่แบบเงียบๆไป
ซึ่งไม่รู้ว่าเหมือนไปยิ่งจุดไฟอะไรให้อีก อย่างวันนี้เอง ผมแอบได้ยิน เค้านั่งด่าผมให้น้องผมฟัง ขุดทุกเรื่องในอดีตออกมาพูด
.
"ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ไม่มีสิทธิ์มาเถียง"
.
คำที่เค้าใช้กับผมมาตลอด
วาทะกรรมนี้มันถูกต้องที่จะใช้กับคนใกล้ชิดหรอ
การที่ผมพยายามอธิบายว่าช่วงโควิดนั้นหางานยาก มันเป็นการเถียงหรอ
เลือกทางเดินชีวิตให้ผมแล้วทำแบบนี้มันเหมาะสมหรอ
.
ผมคงผิดเอง ที่ไม่เข้มแข็งในเส้นทางชีวิตที่ผมเชื่อมั่นมากพอ
ผมคงผิดเอง ที่ปฏิบัติตัวเพื่อแสดงความกตัญญูในลักษณะที่ผิดไป
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นขยะสด ทั้งๆที่ตลอดเวลา 6 ปี ที่ผมใช้ในกรุงเทพตอนเรียนมหาลัย ผมมีความมั่นใจและประสบความสำเร็จมาตลอด
.
ขอระบายเพียงเท่านี้แล้วกันครับ พอได้พิมพ์ความในใจออกมาเป็นตัวหนังสือ มันก็รู้สึกดีขึ้นหน่อยๆ ขอบคุณครับ