อย่างแรกเราเป็นโรคซึมเศร้านะ แต่เรากินยามา2ปีกว่าทำไมเรายังไม่ดีขึ้นอีกนะ เรามีความคิดที่อยากจะตายอยู่บ่อยๆ แต่ส่วนมากจะเกิดจากคนรอบข้างที่มากระตุ้น
เรากลัวเราจะไม่ไหวอยู่สักวันเรา เราเคยดิ่งมากๆจากคำพูดของคนไม่ว่าจะครูเพื่อนหรือญาติ ยกเว้นคนในครอบครัวเพราะเรายังกล้าพอจะพูดออกไปได้
เราเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเราชอบเก็บคำพูดไม่ดีของคนมาคิดถึงรู้ว่ามันไม่ดีแต่มันก็คิดไปแล้ว รู้สึกแย่ไปแล้ว มันเลยทำให้เราเป็นคนชอบเก็บตัว
เราไม่ชอบการเข้าสังคม เราไม่ชอบการออกไปเจอเพื่อน การเรียนเราอยู่ในระดับดีเรามีความรับผิดชอบต่อหน้าที่พอ แต่การเข้าสังคมเราห่วยมาก เราเหมือนมีหน้าที่ไปแค่เรียนให้มันจบๆไม่ได้อยากไปเล่นไปพูดคุยกับใคร อยากรีบกลับแต่บ้าน
เรามักจะเฟดตัวออกจากคนรอบข้างเรารู้สึกอึดอัด มันเลยทำให้เพื่อนเห็นเราเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด เรารู้เพื่อนก็คงอึดอัดที่เล่นกับเรา เพราะเหมือนเป็นคนที่มีอะไรอยู่ในในตลอดเวลา เพื่อนจะสนิทก็สนิทไม่สุดเพราะเหมือนเราไม่ได้เปิดเผยตัวตนหรือยอมรับเพื่อนขนาดนั้น
เราคงฝังใจกับเพื่อนมาตั้งแต่เด็กเจอมาทุกรูปแบบ แต่ส่วนมากเราเจอแต่เพื่อนไม่ดีๆก่อน ถึงตอนนี้เพื่อนดีจะมีอยู่บ้าง แต่เขากับเราก็ยังรู้สึกสนิทกันไม่สุดอยู่ดี ถ้ามีเพื่อนมาเพิ่ม เราก็ถอย ถอยให้เขาสนิทกัน ถอยเพราะเราสบายใจด้วย ไม่อยากยุ่งวุ่นวายด้วยแหละ
พอเราเป็นคนแบบนี้ มันก็ยากต่อการใช้ชีวิตในอนาคตข้างหน้านะ เราจะไม่กังวลอะไรเลยถ้าเรามีพี่น้องแต่เราลูกคนเดียว คำว่าต้องดูแลพ่อแม่ตอนแก่มันค้ำคอ ต่อให้เราต้องใช้ชีวิตลำบากแค่ไหน เราก็คงต้องผ่านมันไปให้ได้ในทุกๆวัน
แล้วก็อาชีพในอนาคตเรานะ เราไม่อยากทำบริษัทหรือหน่วยงานราชการอะไรทั้งนั้นที่เจอคนเยอะๆ เราคิดว่าเราจะเปิดคาเฟ่ไม่ก็ทำฟาร์ม ก็ขอให้ชีวิตเราถึงวันนั้นนนะ คงไม่ยอมแพ้ไปก่อน
ปล.ที่เราตั้งกระทู้นี้เราแค่อยากระบายนะ เผื่อใครผ่านมาอ่าน เราอัดอั้นไม่รู้จะพูดกับใครได้
ทำไมการใช้ชีวิตอยู่ไปแต่ละวันของเรามันยากจังนะ
เรากลัวเราจะไม่ไหวอยู่สักวันเรา เราเคยดิ่งมากๆจากคำพูดของคนไม่ว่าจะครูเพื่อนหรือญาติ ยกเว้นคนในครอบครัวเพราะเรายังกล้าพอจะพูดออกไปได้
เราเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเราชอบเก็บคำพูดไม่ดีของคนมาคิดถึงรู้ว่ามันไม่ดีแต่มันก็คิดไปแล้ว รู้สึกแย่ไปแล้ว มันเลยทำให้เราเป็นคนชอบเก็บตัว
เราไม่ชอบการเข้าสังคม เราไม่ชอบการออกไปเจอเพื่อน การเรียนเราอยู่ในระดับดีเรามีความรับผิดชอบต่อหน้าที่พอ แต่การเข้าสังคมเราห่วยมาก เราเหมือนมีหน้าที่ไปแค่เรียนให้มันจบๆไม่ได้อยากไปเล่นไปพูดคุยกับใคร อยากรีบกลับแต่บ้าน
เรามักจะเฟดตัวออกจากคนรอบข้างเรารู้สึกอึดอัด มันเลยทำให้เพื่อนเห็นเราเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด เรารู้เพื่อนก็คงอึดอัดที่เล่นกับเรา เพราะเหมือนเป็นคนที่มีอะไรอยู่ในในตลอดเวลา เพื่อนจะสนิทก็สนิทไม่สุดเพราะเหมือนเราไม่ได้เปิดเผยตัวตนหรือยอมรับเพื่อนขนาดนั้น
เราคงฝังใจกับเพื่อนมาตั้งแต่เด็กเจอมาทุกรูปแบบ แต่ส่วนมากเราเจอแต่เพื่อนไม่ดีๆก่อน ถึงตอนนี้เพื่อนดีจะมีอยู่บ้าง แต่เขากับเราก็ยังรู้สึกสนิทกันไม่สุดอยู่ดี ถ้ามีเพื่อนมาเพิ่ม เราก็ถอย ถอยให้เขาสนิทกัน ถอยเพราะเราสบายใจด้วย ไม่อยากยุ่งวุ่นวายด้วยแหละ
พอเราเป็นคนแบบนี้ มันก็ยากต่อการใช้ชีวิตในอนาคตข้างหน้านะ เราจะไม่กังวลอะไรเลยถ้าเรามีพี่น้องแต่เราลูกคนเดียว คำว่าต้องดูแลพ่อแม่ตอนแก่มันค้ำคอ ต่อให้เราต้องใช้ชีวิตลำบากแค่ไหน เราก็คงต้องผ่านมันไปให้ได้ในทุกๆวัน
แล้วก็อาชีพในอนาคตเรานะ เราไม่อยากทำบริษัทหรือหน่วยงานราชการอะไรทั้งนั้นที่เจอคนเยอะๆ เราคิดว่าเราจะเปิดคาเฟ่ไม่ก็ทำฟาร์ม ก็ขอให้ชีวิตเราถึงวันนั้นนนะ คงไม่ยอมแพ้ไปก่อน
ปล.ที่เราตั้งกระทู้นี้เราแค่อยากระบายนะ เผื่อใครผ่านมาอ่าน เราอัดอั้นไม่รู้จะพูดกับใครได้