ชีวิตที่ไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก ปมในใจ

เราไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยมีพี่สาวอยู่1คน  อยู่กับยายตามาตลอดตั้งแต่เด็ก ชีวิตในวัยเด็กของเราไม่มีอะไรน่าจดจำเลย ของเล่นก็ไม่มีให้เล่นเพื่อนในวัยเด็กก็ไม่มี จนตอนนี้โตละก็พอเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง พอเข้าม.1 เราก็ต้องแยกกับพี่สาว เพราะว่าตากับยายส่งเรียนไม่ไหว (แต่อยู่จังหวัดเดียวกันนะพอไปหากันได้) เราก็ย้ายมาอยู่บ้านอา เขาก็มีครอบครัวนะ ส่วนตัวเราก็เป็นจุดด้อยของครอบครัวเขา จะทำอะไรตามใจก็ไม่ได้ โดนปิดกั้นไปซะทุกเรื่อง สร้างกำแพงกับครอบครัวนี้ ไม่กล้าปรึกษาอะไรเลย เพราะเคยปรึกษาการเรียนต่อมาแล้วครั้งหนึ่งแล้วโดนด่าโดนว่าไม่ให้ไปเรียนสิ่งที่อยากเรียน แล้วเวลาครอบครัวห่างๆของอาที่เราไม่รู้จักมา เราก็ต้องตีห่างออกโดยที่ไม่มีใครต้องสั่งออกมาอยู่ในห้องคนเดียว
ตอนนี้กำลังขึ้นม.4ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม เหมือนตัวคนเดียวบนโลก จนไปได้ยินอาคุยกับญาติเขาว่าเลี้ยงไปเพราะสงสาร คำว่าสงสารสำหรับคนอื่นคงไม่แรงแต่สำหรับเราอ่ะ มันแรงมันจุกไปหมด แอบมาร้องไห้คนเดียว แล้วหลังจากนั้นมากก็รู้สึกว่าร้องไห้บ่อยร้องไห้แบบไม่มีเสียงมันทรมารมากหดหู่ ไม่ค่อยมีใครสนใจความรู้สึกเราเลย คือตอนนี้ต้องการพ่อแม่มาก อยากจะบอกว่า หนูเรียนดีมั้ย คิดถึงนะ อยากกอด เวลาเห็นคนอื่นไปเที่ยวอยู่กับพ่อแม่ ถ่ายรูปกัน เราก็อยากมีบ้างเหมือนเป็นปมในใจเลย อึดอัดไปหมด อยากจะถามว่าเรื่องพวกนี้เมื่อไหร่มันจะหมด หรือว่าต้องตายก่อน