ถ้าเราตายไปจะมีใครรู้สึกผิดไหม?

เราอายุ22ปีเป็นลูกคนเล็กของบ้าน มาเรียนที่ กทม คนเดียว พี่ๆเรียนจบมีงานมีการทำกันหมดแล้ว บ่อยครั้งที่เราจะได้ยินคำพูดคำนี้ที่ออกจากปากพ่อแม่ เมื่อไหรลูกจะมีผลประโยชน์เหมือนพี่ๆบ้าง มันเป็นคำพูดที่กดดันมาก กดแบบกดลงไปลึกจนไม่สามารถสู้มันได้ เราตามใจพ่อแม่มาตลอด อยากให้เรียนสาขาอะไร มหาลัยอะไร ทำงานไปเรียนไป ทำตามใจจนไม่รู้ว่าชีวิตต้องการอะไรกันแน่ อยากเป็นอะไร อยากทำอะไร อยากมีอนาคตยังไง เราไม่รู้เลย เพราะเอาแต่ทำตามพ่อแม่ที่สั่งให้ทำตลอด จนการเรียนแย่ ชีวิตแย่ มีโรคระบาด ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ สุดท้ายเลย สิ้นเดือนมีค่าหอมา เราก็จ่ายไปแล้ว เราจัดการธุระเรื่องตัวเองเสร็จหมดแล้ว จนเราไม่มีตังกินข้าวไม่มีตังติดตัวสักบาท (ค่าหอเป็นเงินมี่เราหามาเองจ่ายเอง) ได้โทรไปขอตังแม่500จะมาไว้กินข้าว แม่บอกรอพ่อมาเย็นๆ พอ16.30เราโทรไปถามว่าโอนตังห้รึยัง รู้มั้ยเราได้คำตอบมายังไง? ทำไมจ่ายเยอะไม่ประหยัดเงอนเลยรู้มั้ยพ่อแม่เอาตังทำบ้านใหม่หมดแล้ว ทุกวันนี้เครียดจะตายอยู่แล้ว และคำด่าสารพัดบลาๆๆๆๆๆๆๆ หลังจากวางสายไปเราได้แต่คิดและโทษตัวเองมาตลอดว่าเราคือตัวถ่วงที่บ้าน เราไม่มีประโยชน์อะไรกับที่บ้านเลย ถ้ามีประโยชน์จริงเขาคงไม่ด่าเราทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด เราไดเแต่น้อยใจและโทษตัวเอง ทำให้เราตั้งกับถามกับตัวเองขึ้นมาว่า ถ้าเราตายจะมีใครเสียใจหรือรู้สึกผิดบ้างไหม ที่เสียเราไป หรือดีใจที่ไม่มีตัวถ่วง จะได้ดำเนินชีวิตอย่างราบรื่น เราๆม่รู้ว่าต้องใช้ชีวิตยังไงให้ไม่เป็นตัวถ่วง จะไม่ต่อทางบ้านก็กลัวเขาเป็นห่วง แต่พอติดต่อก็ได้คำด่าแทนกำลังใจ ท้อน้อยใจ ในหัว มีแต่คำว่า ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เต็มไปหมด แอบคิดเหมือนกันว่าถ้าตายไปจริงๆไม่ว่าจะรูปแบบใดก็ตาม ก็ยังดีกว่ามีชีวิตแล้วไม่มีผลประโยชน์ให้ใคร สู้ตายไปแล้วเป็นความทรงดีๆของใครสักคนดีกว่าอยู่ให้ทรมาน ตายไปให้เหลือแต่ชื่อว่าลูกคนนี้ไม่มีผลประโยชน์อะไรเลยยังดีซะกว่า