พอดีเราเป็นคนไม่นับถือศาสนาใดๆ เลย แต่เราไม่ได้ลบหลู่อะไร พอดีว่าเรานั่งกินข้าวกับญาติพี่น้องกัน ซึ่งหลานเราบวชเณร แล้วแม่เราบอกทำบุญมั้ย เราเลยบอกเอาเลยแม่ หนูไม่นับถือศาสนาใดๆ
ใช่แล้วค่ะ แค่คำพูดว่า เราไม่นับถือศาสนาใดๆ คุณรู้มั้ยว่าเราโดนไรบ้าง
นี้คือบทสนทนานะคะ
แม่ : ทำไมถึงไม่นับถือศาสนาพุทธละ พ่อแม่ศาสนาอะไร
เรา : ศาสนาพุทธไงคะ หนูแค่ไม่นับถือศาสนาอะไรก็คือไม่นับถือ
ป้า : เพราะความเรียนสูงนี่แหละ เลยทำให้หยิ่ง ไม่ยอมเปิดกว้าง
( ในใจเราคิด มันเกี่ยวอะไรกับการเรียนด้วยอ่ะ คือเราไม่อยากนับถืออะไร คือก็ไม่นับถืออ่ะ แล้วการที่พูดแบบนี้บอกว่าเราไม่ยอมเปิดกว้างนี้ เราหารือป้สกันแน่ )
ป้า : นี้เป็นคนใจแคบนะ โลกส่วนตัวสูง จะมีปัญหาในการทำงาน ความคิดแบบนี้อ่ะ เป็นโรคป่วยทางจิตหรือป่าว
( เราเริ่มแบบเดี๋ยวนะ เราผิดอะไรที่เราบอกเราไม่นับถือศาสนาอะไร แต่จริงๆ แล้วเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าจริงๆ คือแบบในความรู้สึกเราเกิดคำถามหลายอย่าง )
ป้า : การเรียนมันแต่ทฤษฎีเท่านั้นแหละ แล้วคิดหรอว่าตัวเองเรียนดีมาก
( ในใจเราเริ่มโกรธมาก แล้วตั้งคำถามมากมายเลยแหละแบบ มายุ่งไรกับการเรียนเราอ่ะ มาพูดแบบนี้ได้ไง )
แต่คำพูดที่รู้สึกเสียใจมากที่สุดคือคำพูดของแม่เราเองนี้แหละ
แม่ : หนูคงเลี้ยงลูกไม่ดีเอง ผู้ใหญ่พูดอะไรก็ไม่ฟัง เลี้ยงมาส่งเรียนสูง แต่ไม่คิดว่าลูกจะพูดแบบนี้
( ได้ยินประโยคนี้เราร้องไห้ออกมาเพราะความเสียใจนะ มันไม่รู้อ่ะ เราแค่บอกไม่นับถือศาสนาอะไร ทำไมเราผิดขนาดนั้น จนทุกอย่างบานปลาย เรายอมรับเลยว่าเราเริ่มกวนตีนป้า เพราะป้าไม่รับฟังคำอธิบายของเรา )
ป้า : เรียนจบแล้วจะไปทำอะไร
เรา : เรียนจบแล้วจะสอบ ตม แล้วถ้าได้ก็จะกู้เงินมาทำเซเว่น
ป้า : ห้ะ เรียนจบมาทำแค่เซเว่นเนี้ยนะ
( ในใจเราแบบฟังเราไม่ชัดหรอวะ แต่ถึงเรียนจบมาอย่างไร ถ้าทำงานเซเว่นก็ไม่สมควรดูถูกป่ะ คำว่า "แค่" อ่ะ )
เรา : เรียนจบมา จะสอบ ตม ! ถ้าได้ก็จะกู้มาทำเซเว่นค่ะ !! ( ช่วงเรียนเราทำพาร์ทไทม์เซเว่น เรารู้สึกชอบนะ เราคิดเลยว่าเราจะเปิดเซเว่น เอาเงินเดือนส่วนนี้ให้พ่อแม่ใช้ในยามแก่เฒ่า )
แม่ : เด็กรุ่นนี้คงไม่ลำบากหรอกพี่ ไม่เหมือนรุ่นเราที่ต้องหาเงิน น่าอิจฉารุ่นนี้นะ สบายเกินไป
พวกเก็บขยะนี้ลำบากกว่าจะได้เงิน ( เราจำบทสนทนาก่อนหน้านี้ไม่ได้ แต่เราจำประโยคนี้ได้ เราเลยตอบว่า )
เรา : ดีเหมือนกัน เรียนจบไปเก็บขยะเลย เดี๋ยวจะลองทำดู ( เราพูดประชดเลยแหละ เราเสียใจมากขนแบบในใจคิด แม่พูดขนาดนี้ เรายอมพาตัวเองไปที่แย่ๆ เลย แบบเราเป็นลูกที่แย่ขนาดนั้นเลยหรอ แค่ไม่นับถือศาสนาใดๆ )
ป้า : ป้าก็ดีใจที่หนูอยากลองทำ
จนพ่อเราเริ่มทนไม่ไหวแล้วอ่ะ พ่อเลยตะโกนไปว่าหนูไปหากระเป๋าในรถให้หน่อยไม่รู้ว่าพ่อลืมรึป่าว พอเราเดินไปที่รถเปิดรถดู เราบอกมีค่ะพ่อ พ่อเลยบอก นอนรอพ่อในรถแป๊บนะ เรารู้แหละพ่อคงไม่พอใจที่เราโดนดูถูก และคำพูดที่แม่พูดแบบนั้น พ่อก็ยังงงว่าเราทำผิดอะไร พ่อรู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เรากินยาตลอด แต่พยายามไม่บอกใคร ขนาดแม่ยังไม่รู้ เราขึ้นมานอนบนรถ เราปล่อยโฮออกมาเลย พ่อก็รีบขึ้นมาปลอบบอกว่าไม่เป็นไรนะ ช่างมัน แต่แม่โกรธเราแหละ แม่ไปนั่งหลังกระบะรถ เราได้แต่ร้องไห้ ตีหัวตัวเอง จนถึงบ้าน เรารีบขึ้นบ้านพร้อมบอกกับพ่อว่า หนูจะกลับไปอยู่หอนะ หนูไม่กลับมาอยู่บ้านแล้ว ทำไมอ่ะ กลับมาแล้วมีแต่เรื่องแย่ๆ ไม่มีความสุขอะไรเลย พ่อแม่ทะเลาะกันได้ทุกวัน ( ปัญหาคู่รัก ) เราเป็นคนกลางเรารู้สึกแย่นะ บางทีแท่สั่งให้ทำ ทั้งๆ ที่เราไม่อยากทำ เราได้แต่ทำเพราะกลัวโดนหาว่าไม่สนใจคนรอบครัว เราเครียดมาก กลับมารีบกินยาคลายเครียด ยานอนหลับ แต่บอกเลยว่าไม่ได้ผล เราได้แต่ร้องไห้ ล็อคห้องไมาให้ใครเข้ามา จนพ่อถามแม่
พ่อ : ลูกทำผิดอะไร แค่ลูกไม่นับถือศาสนาอะไร ทำไมถึงพูดกับลูกแบบนั้น แล้วลูกโดนรุมขนาดนั้นอ่ะ ไม่นึกถึงสภาพจิตใจลูกเลยหรอ มีแต่คนห่วงลูกกัน ( ตอนนั้นเราร้องไห้ไปพร้อมอธิบายไป และ อธิบายไม่ได้จนเรากวนตีนไปประชดไปทั้งน้ำตา )
แม่เราได้แต่เงียบ พ่อแบบไม่อยากให้เราฆ่าตัวตายเพราะแค่เราร้องไห้ตีหัวตัวเองไป พ่อก็กังวลมากแล้ว
เราแอบงงนะ การที่เราบอกว่าไม่นับถือศาสนาอะไร เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ ไล่ให้เราไปเปลี่ยนในบัตร ปชช เราเลยบอกได้ เพราะเกิดมาไม่ได้รับรู้อะไรหรอกว่าศาสนาคืออะไร และหนูก็ไม่ได้นับถือศาสนาเพียงเพราะว่าพ่อแม่นับถือศาสนาอะไร
ใครเคยบอกกับคนอื่นว่าไม่นับถือศาสนาอะไร แล้วะูกว่าบ้างคะ
ใช่แล้วค่ะ แค่คำพูดว่า เราไม่นับถือศาสนาใดๆ คุณรู้มั้ยว่าเราโดนไรบ้าง
นี้คือบทสนทนานะคะ
แม่ : ทำไมถึงไม่นับถือศาสนาพุทธละ พ่อแม่ศาสนาอะไร
เรา : ศาสนาพุทธไงคะ หนูแค่ไม่นับถือศาสนาอะไรก็คือไม่นับถือ
ป้า : เพราะความเรียนสูงนี่แหละ เลยทำให้หยิ่ง ไม่ยอมเปิดกว้าง
( ในใจเราคิด มันเกี่ยวอะไรกับการเรียนด้วยอ่ะ คือเราไม่อยากนับถืออะไร คือก็ไม่นับถืออ่ะ แล้วการที่พูดแบบนี้บอกว่าเราไม่ยอมเปิดกว้างนี้ เราหารือป้สกันแน่ )
ป้า : นี้เป็นคนใจแคบนะ โลกส่วนตัวสูง จะมีปัญหาในการทำงาน ความคิดแบบนี้อ่ะ เป็นโรคป่วยทางจิตหรือป่าว
( เราเริ่มแบบเดี๋ยวนะ เราผิดอะไรที่เราบอกเราไม่นับถือศาสนาอะไร แต่จริงๆ แล้วเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าจริงๆ คือแบบในความรู้สึกเราเกิดคำถามหลายอย่าง )
ป้า : การเรียนมันแต่ทฤษฎีเท่านั้นแหละ แล้วคิดหรอว่าตัวเองเรียนดีมาก
( ในใจเราเริ่มโกรธมาก แล้วตั้งคำถามมากมายเลยแหละแบบ มายุ่งไรกับการเรียนเราอ่ะ มาพูดแบบนี้ได้ไง )
แต่คำพูดที่รู้สึกเสียใจมากที่สุดคือคำพูดของแม่เราเองนี้แหละ
แม่ : หนูคงเลี้ยงลูกไม่ดีเอง ผู้ใหญ่พูดอะไรก็ไม่ฟัง เลี้ยงมาส่งเรียนสูง แต่ไม่คิดว่าลูกจะพูดแบบนี้
( ได้ยินประโยคนี้เราร้องไห้ออกมาเพราะความเสียใจนะ มันไม่รู้อ่ะ เราแค่บอกไม่นับถือศาสนาอะไร ทำไมเราผิดขนาดนั้น จนทุกอย่างบานปลาย เรายอมรับเลยว่าเราเริ่มกวนตีนป้า เพราะป้าไม่รับฟังคำอธิบายของเรา )
ป้า : เรียนจบแล้วจะไปทำอะไร
เรา : เรียนจบแล้วจะสอบ ตม แล้วถ้าได้ก็จะกู้เงินมาทำเซเว่น
ป้า : ห้ะ เรียนจบมาทำแค่เซเว่นเนี้ยนะ
( ในใจเราแบบฟังเราไม่ชัดหรอวะ แต่ถึงเรียนจบมาอย่างไร ถ้าทำงานเซเว่นก็ไม่สมควรดูถูกป่ะ คำว่า "แค่" อ่ะ )
เรา : เรียนจบมา จะสอบ ตม ! ถ้าได้ก็จะกู้มาทำเซเว่นค่ะ !! ( ช่วงเรียนเราทำพาร์ทไทม์เซเว่น เรารู้สึกชอบนะ เราคิดเลยว่าเราจะเปิดเซเว่น เอาเงินเดือนส่วนนี้ให้พ่อแม่ใช้ในยามแก่เฒ่า )
แม่ : เด็กรุ่นนี้คงไม่ลำบากหรอกพี่ ไม่เหมือนรุ่นเราที่ต้องหาเงิน น่าอิจฉารุ่นนี้นะ สบายเกินไป
พวกเก็บขยะนี้ลำบากกว่าจะได้เงิน ( เราจำบทสนทนาก่อนหน้านี้ไม่ได้ แต่เราจำประโยคนี้ได้ เราเลยตอบว่า )
เรา : ดีเหมือนกัน เรียนจบไปเก็บขยะเลย เดี๋ยวจะลองทำดู ( เราพูดประชดเลยแหละ เราเสียใจมากขนแบบในใจคิด แม่พูดขนาดนี้ เรายอมพาตัวเองไปที่แย่ๆ เลย แบบเราเป็นลูกที่แย่ขนาดนั้นเลยหรอ แค่ไม่นับถือศาสนาใดๆ )
ป้า : ป้าก็ดีใจที่หนูอยากลองทำ
จนพ่อเราเริ่มทนไม่ไหวแล้วอ่ะ พ่อเลยตะโกนไปว่าหนูไปหากระเป๋าในรถให้หน่อยไม่รู้ว่าพ่อลืมรึป่าว พอเราเดินไปที่รถเปิดรถดู เราบอกมีค่ะพ่อ พ่อเลยบอก นอนรอพ่อในรถแป๊บนะ เรารู้แหละพ่อคงไม่พอใจที่เราโดนดูถูก และคำพูดที่แม่พูดแบบนั้น พ่อก็ยังงงว่าเราทำผิดอะไร พ่อรู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เรากินยาตลอด แต่พยายามไม่บอกใคร ขนาดแม่ยังไม่รู้ เราขึ้นมานอนบนรถ เราปล่อยโฮออกมาเลย พ่อก็รีบขึ้นมาปลอบบอกว่าไม่เป็นไรนะ ช่างมัน แต่แม่โกรธเราแหละ แม่ไปนั่งหลังกระบะรถ เราได้แต่ร้องไห้ ตีหัวตัวเอง จนถึงบ้าน เรารีบขึ้นบ้านพร้อมบอกกับพ่อว่า หนูจะกลับไปอยู่หอนะ หนูไม่กลับมาอยู่บ้านแล้ว ทำไมอ่ะ กลับมาแล้วมีแต่เรื่องแย่ๆ ไม่มีความสุขอะไรเลย พ่อแม่ทะเลาะกันได้ทุกวัน ( ปัญหาคู่รัก ) เราเป็นคนกลางเรารู้สึกแย่นะ บางทีแท่สั่งให้ทำ ทั้งๆ ที่เราไม่อยากทำ เราได้แต่ทำเพราะกลัวโดนหาว่าไม่สนใจคนรอบครัว เราเครียดมาก กลับมารีบกินยาคลายเครียด ยานอนหลับ แต่บอกเลยว่าไม่ได้ผล เราได้แต่ร้องไห้ ล็อคห้องไมาให้ใครเข้ามา จนพ่อถามแม่
พ่อ : ลูกทำผิดอะไร แค่ลูกไม่นับถือศาสนาอะไร ทำไมถึงพูดกับลูกแบบนั้น แล้วลูกโดนรุมขนาดนั้นอ่ะ ไม่นึกถึงสภาพจิตใจลูกเลยหรอ มีแต่คนห่วงลูกกัน ( ตอนนั้นเราร้องไห้ไปพร้อมอธิบายไป และ อธิบายไม่ได้จนเรากวนตีนไปประชดไปทั้งน้ำตา )
แม่เราได้แต่เงียบ พ่อแบบไม่อยากให้เราฆ่าตัวตายเพราะแค่เราร้องไห้ตีหัวตัวเองไป พ่อก็กังวลมากแล้ว
เราแอบงงนะ การที่เราบอกว่าไม่นับถือศาสนาอะไร เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ ไล่ให้เราไปเปลี่ยนในบัตร ปชช เราเลยบอกได้ เพราะเกิดมาไม่ได้รับรู้อะไรหรอกว่าศาสนาคืออะไร และหนูก็ไม่ได้นับถือศาสนาเพียงเพราะว่าพ่อแม่นับถือศาสนาอะไร