Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 274 (สปอยเต็มเรื่อง)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 274 ฉันจะใช้ชีวิตนี้เพื่อเธอ
นัตสึโอะ : มือพ่อถือของเต็มแล้ว ฮารุกะเปิดประตูให้หน่อย
ฮารุกะ : ค่ะ หนูกลับมาแล้ว
นัตสึโอะ : พวกเรากลับมาแล้วนะ นี่ฮารุกะ
ฮารุกะ : กลับมาแล้ว ฮินะจัง(ฮินะนอนเป็นผักอยู่ ไม่มีเครื่องช่วยหรือสายน้ำเกลือแต่อย่างใด แล้วได้รับสารอาหารทางไหนเนี่ย) หนูจะยืดเส้นยืดสายให้นะฮินะจัง
นัตสึโอะ : เดี๋ยวก่อน ล้างมือให้สะอาดก่อนจะเข้าห้องฮินะจัง
ฮารุกะ : ค่ะ
นัตสึโอะ : นัตสึโอะช่วยยืดแข้งยืดขาให้ฮินะ นับ 4 5 6 7 8 9 10 เอาล่ะ
ฮารุกะ : รู้สึกดีไหมฮินะจัง (ฮารุกะยื่นหูไปฟังเสียงฮินะ) เธอบอกว่ารู้สึกดีมากๆ หนูอยากให้ฮินะจังตื่นขึ้นมาคุยกับหนูจัง หนูจะเล่นเรื่องในวันนที่หนุไปเรียนที่โรงเรียนอนุบาล
นัตสึโอะ : ทำไมไม่ลองเล่นดูล่ะ ฮินะจังต้องอยากฟังสิ่งที่ลุกเล่าแน่ๆ
ฮารุกะ : จริงหรา
ตัดฉากมาตอนกลางคืน นัตสึโอะล้างจานอยู่
รุย : กลับมาแล้ว
ฮารุกะ : แม่ค่ะ ยินดีต้อนรับกลับนะ
รุย : มานี่สิฮารุกะ วันนี้เป็นเด็กดีหรือป่าว
นัตสึโอะ : วันนี้กลับมาช้าจัง งานยุ่งมากงั้นหรา
รุย : i dunno if it was cause we were on Tv,but we were packed since lunch! (อ่านไม่ออก) ฉันเหนื่อยมากเลย
ฮารุกะ : นี่รู้หรือป่าว วันนี้หนูช่วยฮินะชืดเส้ยยืดสายแบบที่หนูทำที่โรงเรียนอนุบาลด้วยนะ
รุย : ว้าว ขอบคุณนะ เอาล่ะมาทำอาหารกินกันก่อนดีกว่า
รุยเข้าไปดูฮินะ แล้วมีคนเคาะประตู
รุย : เดี๋ยวก่อน ขอเวลาอีกแปป มีอะไรงั้นหรา ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเข้ามาตอนฉันเช็ดตัวพี่ฮินะ
นัตสึโอะ : ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันก็ทำได้เหมือนกัน ฉันทำทุกอย่างเพื่อฮินะแล้วนะ แล้วทำไมฉันถึงเช็ตตัวฮินะไม่ได้ล่ะ อย่างน้อยก็ตอนที่เธอเหนื่อยหลังเลิกงานก็ได้ (รุยทำหน้าตายด้าน)
รุย : ฉันดีใจที่เธอคิดแบบนั้นนะ ฉันไม่ได้มีปัญหากับมันหรอกนะ แต่ว่า เพราะเธอเป็นคนที่พี่ฮินะชอบ ดังนั้นมันอาจนำความรู้สึกของพี่อินะกลับมา ฉันว่าปล่อยให้ฉันทำแบบนี้ดีกว่า
เช้าวันรุ่งขึ้น
อัล โมโมะ มิยู : ไง ขอบคุณนะที่รอพวกเราก่อน
อัล : เป็นบ้านที่สวยดีนะ
นัตสึโอะ : ขอบคุณ นี่เป็นครั้งแรกที่มานี่นะ
โมโมะ : เอานี่ พึ่งทำมาใหม่ๆเลยนะ
ฮารุกะ : สวัสดีโมโมะจัง
โมโมะ : นานมาแล้วนะฮารุกะจัง ดูสิเธอโตขึ้นมาตั้งจนาดนี้แนะ
แล้วทุกคนก็ช่วยกันทำอาหาร แล้วก็มีการเล่าถึงงานแต่งของโมโมะ
รุย : ตอนนั้นเธอป้อนเค้กก้อนใหญ่ให้เขานิน่าโมโมะ
โมโมะ : only cause Rikkun's always stuffing his face!(อ่านไม่ออก)
นัตสึโอะ : แบบนั้นเขาก็ทำให้เขาหายใจไม่ออกแล้วนะ
รุย : ตอนนี้โอซากะคุงทำอะไรอยู่งั้นหรา
โมโมะ : งานน่ะ เขาอยากมาวันนี้นะ แต่เขาต้องทำงาน
มิยู : เขาทำงานที่บริษัทซูปเปอร์มาเก็ท(supermarket company)ใช่ไหมล่ะ
โมโมะ : สำหรับตอนนี้นะ ถ้าลูกเกิดมาล่ะก็เขาจะเปลี่ยนเป็นทำงานพาร์ทไทม์และเป็นพ่อคนเลี้ยงลูกอยู่บ้าน
นัตสึโอะ : ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ แต่เธอไม่ว่างจริงๆใช่ไหมโมโมะ
โมโมะ : แผนกob-gynมีคนไม่พอนะสิ ฉันต้องทำงานกลางคืนด้วยสิ
อัล : เธอทำงานอะไรอยู่หรามิยูจัง
มิยู : เป็นเวลา1ปีแล้วที่ฉันได้รับมอบหมายให้ทำงานแผนกแก้ไขงานของนิตยาสารนั้นแหละคืองานของฉัน ฉันทำงานนี้ได้แต่มันค่อนข้างยากเลยนะ แล้วพวกเจาทำให้ฉันเหนื่อยอีกevery writer has their own little quirks to deal with!(อ่านไม่ออก) แต่มันสนุกนะที่ได้ทำงานเกี่ยวกับหนังสือที่ฉันขอบ
โมโมะ : งั้นเธอก็ได้เจอกับคิริยะซังตั้งแต่เธอได้ทำงานนี้ใช่ไหม
มิยู : ยังเลย ฉันเขียนจดหมายถึงเขากลังจกาที่ฉันได้รับมอบหมายให้ทำงานแผนกวรรณกรรม
รุย : เธอยังเรียนอยู่ใช่ไหมอัล เรียนอยู่ปีไหนแล้วล่ะ
อัล : ปีที่3น่ะ
มิยู : เธอกลับไปเรียนต่อที่อเมริกาจริงๆด้วย
อัล : ฉันสนใจในการสอนน่ะ หลังจากฉันสอนภาษาอังกฤษให้กับเด็กๆ
นัตสึโอะ : ฉันพนันได้เลยว่านายต้องอยู่ข้างๆลิลลี่แน่ๆ
ไม่รู้ว่าใครพูด: ลองคิดดูสิว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับบาราสุกับฟูมิยะ โอ้ ฉันว่าเขาคงได้วางแผนเอาไว้แล้วละ เขาเคยอยู่กับนายนี่ ใช่ ชิบาสากิหางานได้ แต่เขายังเขียนนิยายอยู่ ดังนั้นเขาจึงเข้าไปเยี่ยมฉันเพื่อขอคำเนะนำอยู่บ้าง
อัล : มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นกับทุกคน
มิยู : ฉันรู้สึกเหมือยนมีแรงบัลดาลใจเลย
โมโมะ : แล้วอาจารย์ทาจิบานะเป็นยังไงบ้าง เธอสบายดีไหม
นัตสึโอะ : เธอไม่มีปัญหา เราตรวจร่างกายเธอเป็นประจำ
โมโมะ : อืม ดีแล้วละ
มิยู : ตอนที่ฉันได้ยินครั้งแรกฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะ
อัล : แล้วหลังจากนั้นนายก็บอกว่าจะไม่แต่งงานอีก
มิยู : ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอกับอาจารย์ทาจิบานะจะไปออกเดทกันตอนมัธยม เมื่อฉันรู้ทุกอย่างฉันจึงรู้ว่าทำไมพวกเธอทั้ง2คนถึงเลือกทำแบบนี้ เธอโตจึ้นมาเลยนะฟุจิอิคุง ปล่อยหนังสือออกมาปีล่ะ2-3เล่ม ถูกเอามาดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ และได้ลองเขียนยทหนังด้วยตัวเอง และทั้งหมดนี้ทำให้ฉันแน่ใจว่าอาจารย์ทาจิบานะถูกดูแลดีแค่ไหน คุณเป็นคนที่สุดยอดมากๆ ไม่มีทางที่ฉันจะเป็นแบบคุณได้
นัตสึโอะ : ฉันรู้ ยังมีอีกหลายอย่าง นอกจากนี้ ทั้งหมดต้องขอบคุณฮินะที่ฉันสามารถเขียนนิยายได้แบบนี้ เมื่อแันคิดว่าสิ่งที่เธอทำให้เพื่อฉันแล้ว ฉันรู้สึกว่าฉันอยากจะใช้ชีวิตฉันเพิ่อเธอ แต่มันยังไม่เพียงพอที่จะตอนแทนเธอเลย
ตัดฉากมาเช้าวันรุ่งขึ้น
นัตสึโอะและฮารุกะ : กลับมาแล้ว
นัตสึโอะ : นี่ฮารุกะคุณยายบอกจะมาเยี่ยมพรุ่งนี้ เธอถามว่ามีอะไรที่อยากกินไหม
ฮารุกะ : จริงหรา เอาkintsuba(น่าจะขนมญี่ปุ่น)
นัตสึโอะ : ลูกนี่ชอบกินแต่ขนมจริงๆเลย ผมเธอยาวจริงนะ ทำไมเราไม่มาตัดผมเธอกันล่ะ อยากช่วยไหมฮารุกะ
ฮารุกะ : ค่ะ หนูชอบผมของฮินะจังมากๆ
แล้วนัตสึโอะก็ตัดผมฮินะ
ฮารุกะ : ผมของฮินะจังเรียบและเนียนตรงมาก หนูหวังว่าผมหนูจะเป็นแบบนี้จัง
นัตสึโอะ : ฉันคิดว่าแม่เธอก็ต้องรู้สึกแบบนี้แน่ๆ ฉันตั้งใจจะตัดผมฮินะให้ยาวเท่ากันเสมอ แต่มันก็ใช้เวลานานพอตัว
ฮารุกะ : ผมเธอเคยสั้นมาก่อนงั้นหรา
นัตสึโอะ : เธอเคยไว้แบบนั้นครั้งนึง แต่เธอก็ปล่อยให้ยาวเหมือนเดิม ตอนนี้ เธอดุเหมือนที่เราเจอกันครั้งแรก
ฮารุกะ : พ่อร้องไห้ทำไมอ่ะ มันเจ็บหรา ให้หนูจูบรักษาความเจ็บให้เอาไหม
ตัดฉากมาตอนกลางคืน ฮารุกะกลับไปแล้ว
รุย : เธอหลับไปแล้วงั้นหรา
นัตสึโอะ : ใช่
รุย : ขอโทษนะปกติฉันจะเป็นคนพาเธอเข้านอนแท้ๆ
นัตสึโอะ : ไม่เป็นไร ฉันอ่านหนังสือให้เธอฟังได้ การเป็นเชฟมันเป็นงานที่เหนื่อยอยุ่แล้ว ดังนั้นเะอต้องพักผ่อนที่บ้าน ดังนั้นเกี่ยวกับงาน....
รุย : คือพวกเรากำลังจะเปิดสาขาใหม่ที่โยโกฮาม่า คาจิตะได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าเชฟที่นั่น
นัตสึโอะ : ว้าว หัวหน้าเชฟ เขายังหนุ่มอยู่เลยนะ
รุย : พวกเขาเลยถามว่าฉันอยากไปไหม แต่ฉันบอกเป็นไปไม่ได้หรอก การเดินทางมันใช้เวลานาน มันจะเป็นการเพิ่มภาระให้คุณ มันไม่เป็นไรหรอกถ้าคุณไม่ต้องการให้ฉัน.....แต่พวกเขาบอกว่าฉันสามารถหยุดได้ครึ่งสัปดาห์
นัตสึโอะ : ไม่ต้องกังวลหรอก ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉันหรอก ฉันจะสนับสนุนในสิ่งที่เธออยากจะทำ
รุย : นัตสึโอะ
นัตสึโอะ : ไม่เป็นไรหรอก คนที่ไปเรียนต่างประเทศกับคุณกำลังเป็นหัวหน้าเชฟ time really does fly,doesn't it ?(อ่านไม่ออก) พอพูดแล้วผมฮินะค่อยๆยาวขึ้นเรื่อยๆ
รุย : ผมงั้นหรา
นัตสึโอะ : ฉันไม่ได้สังเกตุเลยทั้งที่ฉันดูแลเธออยู่ทุกวัน แต่ผมเธอกลับมายาวแล้ว ฉันตัดผมให้เธอในวันนี้ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันตัดได้สวยหรือป่าว ฉันสาบานเลยนะว่าฉันเห็นเธอยิ้มจริงๆนะ ฉันรู้ดีว่านั้นอาจเป็นเพียงแค่จินตนาการ แต่ฉันพอใจมากๆ มันทำให้ฉันมีความสุขมากๆ ฉันลืมเลย หลังจากพักเที่ยง ฉันไปรับที่สำนักงาน นี่ไง รุยยื่นทะเบียนสมรสให้
>>>>>จบตอน<<<<<
ปล. ตอนที่รุยยื่นทะเบียนสมรสให้ แต่อ่านไม่ออกทางENGไม่ได้แปลเนื้อหาในใบ เลยไม่รู้ว่าในทะเบียนสมรสเป็นชื่อใคร ใครอ่านออกเม้นต์ไว้เลยครับ
ปล. ไม่นับตอนนี้อีก2ตอนจบ (จบในตอน 276)
Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 274 (สปอยเต็มเรื่อง)