สิ่งที่ชอบกับความถนัดมันไม่เหมือนกัน
สวัสดีค่ะ วันนี้เราอยากมาแชร์สิ่งที่ตัวเองเจอในช่วงมหาลัยให้น้องๆ ที่กำลังตัดสินใจเลือกคณะที่จะเรียนต่อตัดสินใจได้ง่ายขึ้น (มั้งนะคะ)
เราเรียนจบศิลป์ภาษามาจากมัธยมปลายโรงเรียนหนึ่งค่ะ เป็นเรื่องเรียนที่ดีที่สุดในความทรงจำเราเลย คือตอนนั้นเราเลือกเอกญี่ปุ่นนะคะ ด้วยเหตุที่ว่า ไปฟังเพลงๆ หนึ่งที่เป็นเพลงประกอบภาพยนต์ของประเทศญี่ปุ่น แล้วเรารู้สึกตกหลุมรักในการออกเสียงของเพลงญี่ปุ่นน่ะค่ะ คำมันน่ารัก ออกเสียงง่าย ตัวหนังสือน่ารัก แล้วก็เขียนง่ายแถมยังมีตัวคันจิแทรกมาด้วยประปราย รู้สึกว่าเป็นตัวหนังสือที่มีสเน่ห์ดีค่ะ มองแล้วสบายใจดี ก็เลยเลือกเรียนภาษาญี่ปุ่นมาตั้งแต่บัดนั้น
ในช่วงที่เรียนเนี่ย เรารู้สึกว่า มันยากจังนะ แต่รู้สึกมีความสุขจังเวลาที่เรียน ยิ่งเวลาทำข้อสอบได้เนี่ยรุ้สึกมีความสุขเหมือนได้เอาชนะความยากในความคิดของตัวเอง แต่ต้องบอกก่อนนะคะ เราไม่ใช่คนความจำดีค่ะ เพราะเฉพาะนั้นเวลาที่มีสอบ เราจะหมกตัวอยู่ในห้องและอ่านหนังสือจนถึงเช้าแบบไม่นอนแล้วก็ไปเรียนเลย เพราะถ้าเราหลับเราจะลืมสิ่งที่เราอ่านและจำไปค่ะ แปลกมั้ยคะ คนที่ไม่ถนัดจำอะไรเลย แต่ดันเลือกเรียนอะไรที่ต้องใช้ความจำมากๆ จริงๆ …มันก็ดูสิ้นเปลืองพลังงานร่างกายไปมากจริงๆ ค่ะ เราเหนื่อยมากเลย แต่ก็อย่างว่าแหละค่ะ เรามีความสุขที่จะทำ เราก็เลยยังอยู่
พอตอนมหาลัย เราตัดสินใจเด็ดขาดมากว่าจะเข้าภาษาญี่ปุ่นที่มหาลัยใดมหาลัยหนึ่ง เพื่อเพิ่มทักษะความรู้ของตัวเองให้มากขึ้น แน่นอนค่ะสุดท้ายเราก็สามารถเข้าไปเรียนเอกญี่ปุ่นในมหาลัยได้จริงๆ แต่ทว่า…คำพูดที่อาจารย์ของเราตอนม.ปลายพูด มันเด้งมาในหัวเราทุกวันเลย
"สิ่งที่ชอบ กับสิ่งที่ถนัด มันไม่เหมือนกันนะลูก"
บางคนเลือกทำสิ่งที่ชอบแต่ก็ค้นพบว่าตัวไม่ถนัดที่จะทำแบบนั้นเลย ในขณะเดียวกันคนที่เลือกจะทำสิ่งที่ถนัด แม้จะไม่ได้ชอบมาก ก็สามารถทำมันออกมาได้ดี พอได้ลองลงมือทำจริงๆ เรารู้แล้วค่ะว่าที่อาจารย์บอกมันคืออะไร
มันคือการพยายามทำในสิ่งๆ หนึ่งมากเกินไปจนเกิดความผิดหวังไปสู่การไม่ชอบในที่สุด สิ่งที่เราเคยคิดว่าเราชอบและอยากจะทำมันให้ได้ เชื่อมั่นมาตลอดว่าถ้าพยายามก็จะทำได้ ถ้าได้ทำในสิ่งที่ชอบ แน่นอนว่ามันจะเกิดผลดีแน่ๆ แต่พอเอาเข้าจริง เปล่าเลยค่ะ ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย
เรารู้สึกว่าที่เราพยายามมันศูนย์เปล่า ที่เคยคิดว่าทำได้ก็ทำไม่ได้ ร้องให้ทุกๆ วันหลังเรียนจบ กลับบ้านนอนลองไห้หน้าฟุบหมอนตลอด พยายามเข็นตัวเองให้สู้สุดกำลังเพราะเลือกแล้ว สุดท้ายไม่ไหวค่ะ ใจไม่สู้แล้ว อ่านหนังสือแทบตาย แต่แพ้ความสามารถของคนอื่นค่ะ เพื่อนเราอ่านหนังสือตอนเช้าแค่ก่อนเข้าสอบ สอบได้เกือบเต็ม ในขณะเดียวกันเราอดหลับอดนอนทั้งคืนเพื่ออ่านหนังสือสอบ แต่สุดท้าย ผลสอบน่าผิดหวังมากค่ะ และมันเป็นแบบนั้นมาตลอด เราเลยตัดสินใจว่า ในเมื่อย้ายตอนนี้ไม่ทัน ก็ทำมันให้ดีที่สุดแล้วกัน อย่างน้อยก็ได้เรียนจบ ได้ใบปริญญาให้พ่อแม่ พ่อกับแม่เองก็หวังแค่นั้นแล้ว เพราะเขารู้ว่าเราพยายามที่สุดแล้ว เราเครียดมากตอนที่เรียน เครียดจนต้องไปพบจิตแพทย์ เพราะเราเห็นตัวหนังสือแล้วผะอืดผะอม รู้สึกหน้ามืดเวลากดดันมากๆ โชคดีพ่อแม่เข้าใจค่ะ เราไม่ได้เหลวไหล แต่เราแค่ทำในสิ่งที่คิดว่าชอบต่อไปไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้ทำงานแล้วค่ะ ไม่ได้เลือกทำงานตามสายที่เรียน แต่เลือกทำงานตามความถนัดของเราเองค่ะ รู้สึกว่าชอบมาก ไม่ใช่ว่าการทำงานที่ถนัดไม่ต้องพยายามอะไรนะคะ แค่รู้สึกว่ามันง่ายต่อใจที่จะทำมากกว่า ไม่รู้สึกฝืนเลย เพิ่มมาคืออยากทำให้เต็มที่ที่สุด จริงๆ แล้ว พอมองย้อนไปจากมุมนี้เราก็คิดว่า ถ้าย้อนเวลาไปได้เราคงเลือกเรียนในสิ่งที่ถนัดมากกว่า แต่ว่าถ้ามันเป็นแบบนั้นเราเองก็อาจจะเสียใจที่ไม่ได้เลือกเรียนสิ่งที่ชอบ เพราะไม่มีใครรู้อนาคตนี่คะ ตอนนี้มีแพลนอยากกลับไปเรียนสิ่งที่ตัวเองถนัดค่ะ อยากต่อเติมสิ่งที่ตัวเองไม่รู้ ชดเชยเวลาที่เสียไป
สุดท้ายนี้ ใครที่เข้ามาอ่านก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ จริงๆ ไม่ใช่ทุกคนจะเป็นแบบเราหรอกค่ะ ความพยายามมันนำไปสู่ความสำเร็จอยู่แล้วถ้าใจสู้ แต่ในกรณีเราใจสู้อย่างเดียวไม่ไหวค่ะ มันทรมานเกินไป ถ้าเรียนแล้วจะทรมานขนาดนี้เราว่ามันไม่ใช่ แต่ยังไงก็ฝืนทนเรียนจบมาจนได้ แม้จะไม่ได้เกรดดีเท่าที่อยากได้ แต่ประสบการณ์ที่ได้จากการเรียนมันมหาศาลเลยค่ะ ใครที่กำลังตัดสินใจอยู่ หวังว่ากระทู้นี้จะช่วยเป็นอีกแนวทางหนึ่งให้น้องๆ ตัดสินใจได้ง่ายขึ้นนะคะ
ไม่ใช่ทุกคนจะทำสิ่งที่ชอบได้สำเร็จ
และไม่ใช่ทุกคนที่จะประสบความสำเร็จในทุกสิ่ง
บวกลบคูณหารความรู้สึกตัวเองดีๆ นะคะ
พยายามหาความรู้สึกบวกมาทดแทนกันมากๆ นะ
ถ้ารู้ตัวก่อนว่าอะไรไม่ใช่แล้วเราตัดออกไปได้เร็ว แปลว่าน้องหาทางแยกของตัวเองเจอแล้วค่ะ
อยู่ที่ว่าน้องจะกล้าเดินออกมามั้ย …
อย่างพี่เนี่ย ถึงจะจบมาแต่เกรดไม่สวย ก็จะพยายามคิดว่า อย่างน้อยก็เรียนจบวะ … อย่างน้อยก็ทำในสิ่งที่ไม่ชอบออกมาสำเร็จจนได้วะ … อย่างน้อยก็ดันตัวเองจนจบได้วะ …
แล้วเพื่อนๆ ล่ะคะ เลือกเรียนในสิ่งที่ชอบหรือสิ่งที่ถนัด แล้วผลเป็นยังไงบ้าง มาแชร์กันเถอะ เราอยากฟังค่ะ!
แชร์ประสบการณ์ ระหว่างเลือกเรียนสิ่งที่ชอบกับสิ่งที่ถนัดผลออกมาเป็นอย่างไร (ภาษาญี่ปุ่นในมหาลัย)
สวัสดีค่ะ วันนี้เราอยากมาแชร์สิ่งที่ตัวเองเจอในช่วงมหาลัยให้น้องๆ ที่กำลังตัดสินใจเลือกคณะที่จะเรียนต่อตัดสินใจได้ง่ายขึ้น (มั้งนะคะ)
เราเรียนจบศิลป์ภาษามาจากมัธยมปลายโรงเรียนหนึ่งค่ะ เป็นเรื่องเรียนที่ดีที่สุดในความทรงจำเราเลย คือตอนนั้นเราเลือกเอกญี่ปุ่นนะคะ ด้วยเหตุที่ว่า ไปฟังเพลงๆ หนึ่งที่เป็นเพลงประกอบภาพยนต์ของประเทศญี่ปุ่น แล้วเรารู้สึกตกหลุมรักในการออกเสียงของเพลงญี่ปุ่นน่ะค่ะ คำมันน่ารัก ออกเสียงง่าย ตัวหนังสือน่ารัก แล้วก็เขียนง่ายแถมยังมีตัวคันจิแทรกมาด้วยประปราย รู้สึกว่าเป็นตัวหนังสือที่มีสเน่ห์ดีค่ะ มองแล้วสบายใจดี ก็เลยเลือกเรียนภาษาญี่ปุ่นมาตั้งแต่บัดนั้น
ในช่วงที่เรียนเนี่ย เรารู้สึกว่า มันยากจังนะ แต่รู้สึกมีความสุขจังเวลาที่เรียน ยิ่งเวลาทำข้อสอบได้เนี่ยรุ้สึกมีความสุขเหมือนได้เอาชนะความยากในความคิดของตัวเอง แต่ต้องบอกก่อนนะคะ เราไม่ใช่คนความจำดีค่ะ เพราะเฉพาะนั้นเวลาที่มีสอบ เราจะหมกตัวอยู่ในห้องและอ่านหนังสือจนถึงเช้าแบบไม่นอนแล้วก็ไปเรียนเลย เพราะถ้าเราหลับเราจะลืมสิ่งที่เราอ่านและจำไปค่ะ แปลกมั้ยคะ คนที่ไม่ถนัดจำอะไรเลย แต่ดันเลือกเรียนอะไรที่ต้องใช้ความจำมากๆ จริงๆ …มันก็ดูสิ้นเปลืองพลังงานร่างกายไปมากจริงๆ ค่ะ เราเหนื่อยมากเลย แต่ก็อย่างว่าแหละค่ะ เรามีความสุขที่จะทำ เราก็เลยยังอยู่
พอตอนมหาลัย เราตัดสินใจเด็ดขาดมากว่าจะเข้าภาษาญี่ปุ่นที่มหาลัยใดมหาลัยหนึ่ง เพื่อเพิ่มทักษะความรู้ของตัวเองให้มากขึ้น แน่นอนค่ะสุดท้ายเราก็สามารถเข้าไปเรียนเอกญี่ปุ่นในมหาลัยได้จริงๆ แต่ทว่า…คำพูดที่อาจารย์ของเราตอนม.ปลายพูด มันเด้งมาในหัวเราทุกวันเลย
"สิ่งที่ชอบ กับสิ่งที่ถนัด มันไม่เหมือนกันนะลูก"
บางคนเลือกทำสิ่งที่ชอบแต่ก็ค้นพบว่าตัวไม่ถนัดที่จะทำแบบนั้นเลย ในขณะเดียวกันคนที่เลือกจะทำสิ่งที่ถนัด แม้จะไม่ได้ชอบมาก ก็สามารถทำมันออกมาได้ดี พอได้ลองลงมือทำจริงๆ เรารู้แล้วค่ะว่าที่อาจารย์บอกมันคืออะไร
มันคือการพยายามทำในสิ่งๆ หนึ่งมากเกินไปจนเกิดความผิดหวังไปสู่การไม่ชอบในที่สุด สิ่งที่เราเคยคิดว่าเราชอบและอยากจะทำมันให้ได้ เชื่อมั่นมาตลอดว่าถ้าพยายามก็จะทำได้ ถ้าได้ทำในสิ่งที่ชอบ แน่นอนว่ามันจะเกิดผลดีแน่ๆ แต่พอเอาเข้าจริง เปล่าเลยค่ะ ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย
เรารู้สึกว่าที่เราพยายามมันศูนย์เปล่า ที่เคยคิดว่าทำได้ก็ทำไม่ได้ ร้องให้ทุกๆ วันหลังเรียนจบ กลับบ้านนอนลองไห้หน้าฟุบหมอนตลอด พยายามเข็นตัวเองให้สู้สุดกำลังเพราะเลือกแล้ว สุดท้ายไม่ไหวค่ะ ใจไม่สู้แล้ว อ่านหนังสือแทบตาย แต่แพ้ความสามารถของคนอื่นค่ะ เพื่อนเราอ่านหนังสือตอนเช้าแค่ก่อนเข้าสอบ สอบได้เกือบเต็ม ในขณะเดียวกันเราอดหลับอดนอนทั้งคืนเพื่ออ่านหนังสือสอบ แต่สุดท้าย ผลสอบน่าผิดหวังมากค่ะ และมันเป็นแบบนั้นมาตลอด เราเลยตัดสินใจว่า ในเมื่อย้ายตอนนี้ไม่ทัน ก็ทำมันให้ดีที่สุดแล้วกัน อย่างน้อยก็ได้เรียนจบ ได้ใบปริญญาให้พ่อแม่ พ่อกับแม่เองก็หวังแค่นั้นแล้ว เพราะเขารู้ว่าเราพยายามที่สุดแล้ว เราเครียดมากตอนที่เรียน เครียดจนต้องไปพบจิตแพทย์ เพราะเราเห็นตัวหนังสือแล้วผะอืดผะอม รู้สึกหน้ามืดเวลากดดันมากๆ โชคดีพ่อแม่เข้าใจค่ะ เราไม่ได้เหลวไหล แต่เราแค่ทำในสิ่งที่คิดว่าชอบต่อไปไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้ทำงานแล้วค่ะ ไม่ได้เลือกทำงานตามสายที่เรียน แต่เลือกทำงานตามความถนัดของเราเองค่ะ รู้สึกว่าชอบมาก ไม่ใช่ว่าการทำงานที่ถนัดไม่ต้องพยายามอะไรนะคะ แค่รู้สึกว่ามันง่ายต่อใจที่จะทำมากกว่า ไม่รู้สึกฝืนเลย เพิ่มมาคืออยากทำให้เต็มที่ที่สุด จริงๆ แล้ว พอมองย้อนไปจากมุมนี้เราก็คิดว่า ถ้าย้อนเวลาไปได้เราคงเลือกเรียนในสิ่งที่ถนัดมากกว่า แต่ว่าถ้ามันเป็นแบบนั้นเราเองก็อาจจะเสียใจที่ไม่ได้เลือกเรียนสิ่งที่ชอบ เพราะไม่มีใครรู้อนาคตนี่คะ ตอนนี้มีแพลนอยากกลับไปเรียนสิ่งที่ตัวเองถนัดค่ะ อยากต่อเติมสิ่งที่ตัวเองไม่รู้ ชดเชยเวลาที่เสียไป
สุดท้ายนี้ ใครที่เข้ามาอ่านก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ จริงๆ ไม่ใช่ทุกคนจะเป็นแบบเราหรอกค่ะ ความพยายามมันนำไปสู่ความสำเร็จอยู่แล้วถ้าใจสู้ แต่ในกรณีเราใจสู้อย่างเดียวไม่ไหวค่ะ มันทรมานเกินไป ถ้าเรียนแล้วจะทรมานขนาดนี้เราว่ามันไม่ใช่ แต่ยังไงก็ฝืนทนเรียนจบมาจนได้ แม้จะไม่ได้เกรดดีเท่าที่อยากได้ แต่ประสบการณ์ที่ได้จากการเรียนมันมหาศาลเลยค่ะ ใครที่กำลังตัดสินใจอยู่ หวังว่ากระทู้นี้จะช่วยเป็นอีกแนวทางหนึ่งให้น้องๆ ตัดสินใจได้ง่ายขึ้นนะคะ
ไม่ใช่ทุกคนจะทำสิ่งที่ชอบได้สำเร็จ
และไม่ใช่ทุกคนที่จะประสบความสำเร็จในทุกสิ่ง
บวกลบคูณหารความรู้สึกตัวเองดีๆ นะคะ
พยายามหาความรู้สึกบวกมาทดแทนกันมากๆ นะ
ถ้ารู้ตัวก่อนว่าอะไรไม่ใช่แล้วเราตัดออกไปได้เร็ว แปลว่าน้องหาทางแยกของตัวเองเจอแล้วค่ะ
อยู่ที่ว่าน้องจะกล้าเดินออกมามั้ย …
อย่างพี่เนี่ย ถึงจะจบมาแต่เกรดไม่สวย ก็จะพยายามคิดว่า อย่างน้อยก็เรียนจบวะ … อย่างน้อยก็ทำในสิ่งที่ไม่ชอบออกมาสำเร็จจนได้วะ … อย่างน้อยก็ดันตัวเองจนจบได้วะ …
แล้วเพื่อนๆ ล่ะคะ เลือกเรียนในสิ่งที่ชอบหรือสิ่งที่ถนัด แล้วผลเป็นยังไงบ้าง มาแชร์กันเถอะ เราอยากฟังค่ะ!