คือผมอยู่คนเดียวมานานจนคล้ายๆว่าผมป๋วยทางจิตรึเปล่า

แบบว่ามองหน้าใครไม่ได้เลยเวลามองใครแล้วมันจะรู้สึกอึดอัดต้องหลบสายตาโดยปฏิยายเวลามีใครเข้าใกล้หรืออยู่ด้านหลังก็จะระแวงโดยทันที เวลาเจอคนเยอะๆก็ชอบคิดว่า หั้นหน้าเข้ากำแพงดีกว่ารู้สึกสบายใจดี หรือ บางครั้งก็ชอบมีความคิดว่า ช่วยอยู่ห่างๆผมหน่อยได้มั้ยสักอีกฝากภูเขาเลยก็ดี ผมไม่ชอบที่มีคนเยอะและเวลามีคนสั่งให้ทำอะไรพร้อมๆกันมันทำให้รู้สึกระแวงแปลกๆหรือที่วุ่นวายบางครั้งเวลามีคนเข้ามาทักผมเองก็ไม่ค่อยมีปัญหาแต่อย่าลากยาวได้มั้ยมันน่าอึดอัด ผมชอบบทสนทนาแบบคุยจบแล้วแยกย้ายเลยได้ไหม รู้สึกโอเคเวลาอยู่ในบ้านคนเดียวอยู่กับแมว2ตัววันๆหนึ่งก็ไม่ค่อยได้พูดอะไรมากพูดไม่เกินวันล่ะ20-30คำเพราะว่าจะก้มหน้าเล่นมือถืออย่างเดียว ด้วยในบางครั้งที่มีคนที่เราไม่รู้มาทักเราด้วยความอัธยาศัย ผมก็พยามไม่ทำตัวไม่ให้ดูเกร็งไฟพยามยิ้มให้ดูเป็นมิตรเพื่อเขาจะได้ไม่เอาเราไปว่าลับหลัง แต่มันกลับดูพยามมากเกินไปจนโดนว่า ไม่เป็นธรรมชาติส่วนตัวเราก็ได้แต่ทำเงียบไม่อยากเจอเรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้ แต่มันกลับดูนิ่งเกินไปอีก ก็เลยโดนว่าอีก1ข้อหา ส่วนตัวไม่ค่อยอยากออกจากบ้านเลยแต่มันก็ทำไม่ได้ยังไงก๋ต้องหาของมาเติมท้องอยู่ ออกจากบ้านด้วยอาการพว๋า กลับเข้าบ้านอีกทีด้วยอาการนั่งซึ่ม