แค่อยากระบาย

เรื่องมีอยู่ว่าเงินยายหาย เขาคิดว่าเราขโมย แต่เราไม่ได้เอาไป แม่ก็พยายามบอกว่าไปคืนเถอะ
เรารู้สึกแย่มาก คนอื่นคิดว่าเราขโมยเรายังไม่เสียใจเท่าแม่เองก็คิดว่าเราขโมย มันเหมือนไม่มีใครสักคนที่เข้าใจเรา เหมือนคนที่น่าจะอยู่ข้างเรามากที่สุดกลับทิ้งให้เรารับผิดชอบอะไรก็ไม่รู้

ประมาณเจ็ดปีก่อน ทองยายหายเหมือนกัน พี่สาวเราถูกคิดว่าขโมยทองยายไปขาย พี่เราก็ยืนกรานว่าไม่ได้ขโมย ไม่ได้เอาไป แต่คนในบ้านก็ประนามว่าเอาไป ถึงกับทำขันอะไรให้ขอขมายาย แต่พี่สาวเราฟาดขันนั้นทิ้งแล้วเดินหนีไปเลย ตอนนั้นเราก็ไม่เข้าใจทำไมพี่ถึงทำแบบนั้น ตอนนี้เราเข้าใจลึกซึ้งเลย

เรื่องปัญหาในบ้านมันมีมากกว่านี้ ส่วนมากไม่ใช่ปัญหาใหญ่แต่มันบั่นทอนจิตในกันในทุก ๆ วัน ตอนเด็กเราพยายามจะตั้งใจเรียน บ่นตัวเองทุกวันว่าจบมัธยมก็จะไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้แล้ว เราไม่อยากอยู่ในสภาพแวดล้อมนี้แล้ว

พอขึ้นมหาลัย เราไปเรียนอยู่ไกลบ้าน ตอนนั้นคนที่บ้านคุยกับเราดีมาก ทุกครั้งที่กลับมาเยี่ยมบ้านเขาก็ดีกับเรามาก เวลาต้องกลับมอทีไรเราก็มักจะร้องไห้ไปครึ่งทาง

ตอนนี้ปิดเทอมมาอยู่บ้าน เหมือนกลับมาอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบเดิมอีกครั้งคืออยากออกไปจากที่นี่ ไม่อยากมาเหยียบที่นี่อีก เปิดเทอมจะไม่กลับบ้านเลยสักเดือน

เฮ้อ ท้อใจกับบ้านหลังนี้ อยากจะรักก็อยาก ไม่อยากเป็นแบบนี้ อยากอยู่บ้านแล้วมีความสุข ทำไมต้องบั่นทอนกันด้วย