การเลี้ยงดู มีผลต่อบุคลิคโดยไม่รู้ตัว (รึป่าว) แก้ไขยังไง

ฉันมีปัญหาที่เหมือนจะดูว่าเล็กน้อยในการสื่อสารกับผู้อื่น(เพื่อนใหม่ ลูกค้า คนที่เราไปติดต่อด้วย หรือแม้แต่ญาติสนิท มิตรสหายฯลฯ) เมื่อก่อนมันดูเหมือนไม่เป็นปัญหาเลย แต่พออายุเริ่มเยอะขึ้น(37 ปี) ฉันเริ่มคุยกับคนไม่รู้จักน้อยลงด้วยหน้าที่ในครอบครัว (เพราะทำธุรกิจเล็กๆที่บ้านและเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูก) รู้สึกประหม่ามากขึ้นในการสื่อสาร หลายครั้งฉันเลี่ยงการสนทนากับพวกเค้าหลายๆคน เพราะฉันกลัว กลัวอะไรก็ไม่รู้ กลัวอะไรที่ไม่น่ากลัว เช่น กลัวว่าฉันพูดอะไรโง่ๆ กลัวคู่สนทนามองฉันว่าแย่ กลัวว่าฉันจะพูดอะไรกระทบกระเทือนพวกเค้า บางทีฉันก็แบล็งค์ไปเลย ไม่รู้จะพูดอะไรดี เหล่านี้มันทำให้ฉันมืดหม่นในการสื่อสารกับผู้อื่นมากขึ้นๆ ฉันรู้สึกสบายใจกับการทำงานคนเดียว และพยายามหลีกเลี่ยงการคุยงานใหม่ๆกับบางคน หรือหลีกเลี่ยงแสดงความคิดเห็น  เพราะเมื่อแสดงไปแล้วหลายๆครั้งรู้สึกว่าตัวเองแย่จัง ด้อยค่าจัง โง่จัง อะไรทำนองเนี้ย

มองย้อนกลับไปเมื่อตอนวัยรุ่น ฉันไม่เคยมีปัญหาด้านนี้กับเพื่อนในห้องเลย อาจเริ่มมีบ้างตอนอยู่มหาลัย ฉันเรียนเสร็จก้อมักกลับหอเลย ไม่ค่อยทำกิจกรรมที่คณะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ตอนนั้นไม่คิดว่าตัวเองผิดปกติ แค่ชอบอยู่หออ่านหนังสือคนเดียว หรือไม่ก็คุยกับเพื่อนที่สนิท 2-3 คน มาตอนนี้เริ่มรู้สึกว่ามันคือจุดเริ่มต้นของปัญหา (รึป่าว) 

ย้อนเวลากลับไปนานกว่านั้น เมื่อตอนเป็นเด็ก(ประถม) ฉันมักโดนดุ ตำหนิ หรือทำให้อาย และได้รับความกระทบกระเทือนทางอารมณ์อยู่บ้าง ไม่เคยถูกชม มาตอนนี้เป็นแม่คนและอยู่กับพ่อแม่จึงเรียนรู้ว่าพ่อแม่ฉันเองมีทักษะในการสื่อสารต่ำกว่ามาตรฐาน ทั้งในด้านเนื้อหาและคุณภาพ(ฉันพอประเมินได้เพราะจบโทด้านการสื่อสารในครอบครัว...ตลกไหมละ)  แต่ฉันว่าหลายคนคงเคยเผชิญชีวิตวัยเด็กแบบรันทดทางอารมณ์แบบเดียวกับฉันหรืออาจแย่กว่า และไม่ได้มีต้นแบบชีวิตที่มีประสิทธิภาพสักเท่าไร ฉันเลยอยากรู้ว่าเพื่อนๆ คนไหนเป็นแบบฉันบ้าง แล้วพวกคุณแก้ไขหรือหาทางออกอย่างไรคะ
หรึอว่าจริงๆแล้วมันไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย

#จิตใต้สำนึก พฤติกรรม การเลี้ยงดู ความมั่นใจในตัวเอง การเห็นคุณค่าในตัวเอง การสร้างตัวตน