สวัสดีค่ะ เราอายุ17ปีค่ะเราไม่อยากตัดสินว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าค่ะเพราะเราไม่เคยตรวจแต่ตอนประถมมีอาการอยากฆ่าตัวตายค่ะ อยากอยู่คนเดียวในที่มืดๆแต่พอปล่อยผ่านอาการเหล่านี้นานๆเราก็รู้สึกอยากฆ่าคนอื่นด้วย เราชอบดูหนังโรคจิตที่ไล่ฆ่ากัน แต่ตอนนี้ไม่ชอบแล้วค่ะเพราะกลัว5555+ กลัวมาค่ะดูแล้วจิตตก และทั้งชีวิตเราไม่เคยมีความสุขจริงๆเลยค่ะ เราไปที่ไหนเราก็ถูกแบนในทุกๆที่ ทั้งจากการที่เราทำตัวเองด้วยแหละค่ะ
แห่งที่1: รร.เอกชน ที่เราเรียนเป็นโรงเรียนที่เราเรียนตั้งแต่ อนุบาลจนถึงประถม5 ในสังคมนี้ของเราเป็นที่คุณครูบูลลี่เด็กและเลือกเข้าข้างเด็ก ใครที่โดนคุณครูทำโทษคือเพื่อนจะไม่คบเพราะการโดนทำโทษเป็นเรื่องน่าอายมากและใช่ค่ะเราโดนครูไม่ชอบเราเพราะชื่อของเราเป็นคนจีนมั้งคะ และตอนนั้นเราขี้โม้ค่ะไม่รู้ว่าเป็นเพราะซึงเศร้ารึป่าวเพราะจู่ๆบุคลิกเราเปลี่ยนเป็นอีกคนทันทีเลยเหมือนลืมตัวเองคนเดิม โม้มากๆและโดนครูเล่นมากๆเพื่อนเลยแบนมั้งคะ(เราว่าเราปิดเอง)จากนั้นเราอยู่ไม่ได้ค่ะเลยขอไปอยู่ ตปท.กับญาติ ก็เลยได้ไปค่ะ
แห่งที่2:ก็เข้า รร.แต่โดนคนที่นั่นแบนแบบ งงๆ เราพูดภาษาเขาได้ค่ะและฟังออกแต่เพื่อนๆที่นั่นเขาด่าเราว่าโง่แบบเขาไม่รู้ว่าเราฟังออก และแกล้งเราบ่อยๆ เราเลยโดดเรียนค่ะ และขอกลับไทยก็ได้กลับค่ะ มาเรียนไทย
แห่งที่3:เป็น รร. ที่แรกเลยค่ะที่พอจะอยู่ได้และปัญหาน้อยสุดและเหนื่อยที่สุด เพราะเรากำลังพยายามเป็นเหมือนคนอื่นเพื่อที่จะไม่ต้องเจออะไรแบบที่ผ่านมาจนเรียนจบเข้าต่อ ม.ต้น
แห่งที่4: ก็ยังทำตัวเหมือนแห่งที่3ค่ะ เป็นแบบที่ไม่ใช่ตัวเองแต่ด้วยความที่ว่ามีปัญหากับที่บ้านหนักขึ้นจากที่หนักอยู่แล้วเราก็เลยเหนื่อยกว่าเดิมอีกเลยเอาไปลงที่ รร.เพื่อนๆเลยแบนเรา และเราชอบหลงๆลืมๆ(ปกติไม่ใช่คนแบบนี้)ทำให้งานกลุ่มเดือดร้อน โดนแบนหนักกว่าเดิมอีก ก็เลยต้องออก(เราว่าเราผิดเองสมควรแล้ว) มาเรียนที่
แห่งที่5:เราพยายามเป็นตัวของตัวเองค่ะเพราะระหว่างทางก่อนหน้านี้เราเจอคนๆหนึ่งที่เขาเป็นตัวเองและผู้คนยอมรับเขา เราเลยได้เรียนรู้ว่าเราไม่ควรฝืนตัวเองจนเกินไป เราเลยปล่อยวางทุกอย่างและเราก็มีความสุขขึ้นแต่เราก็ยังมีปัญหาที่ทำให้คนหลายๆคนแบนตัวเราเองอีกตรงนี้แหละค่ะที่เราอยากถามว่าเราอยู่ผิดที่รึป่าวหรือมันผิดที่เราทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ทำไรให้ใึครแล้ว เรื่องมีอยู่ว่าเราไปบอกพี่คนหนึ่งที่ชอบเดินตามเราและเพื่อนเราว่าเราไม่ชอบนะที่มาเดินตามแบบนี้และก็ไม่ชอบด้วยที่เวลามีใครเข้าหาเราหรือเพื่อนเราเขาก็จะจิกตาทำไม่พอใจ พอเราบอกไปแต่เขากลับไม่พอใจทั้งที่ก่อนหน้านี้เราคุยกับเขาว่าเราจะปรับตัวเข้าหากันและเราจะเริ่มกันใหม่แบบว่าเขาไม่ชอบอะไรในตัวเราก็บอกได้นะเราจะปรับคนละครึ่งทางและเราถามเขาด้วยว่าจะรับได้มั้ย เขาบอกรับได้ แต่สุดท้ายก็แต่งเรื่องขึ้นมาว่าเราไปหาว่าพี่เขาแตะเนื้อต้องตัวเราและเอาไปเล่าให้ครูและหลายๆคนฟัง เราเสียหายค่ะ เริ่มมีคนไม่ชอบเราแต่เราก็ไม่ได้โต้ตอบ (อยากถามว่าตรงนี้เราผิดรึป่าวคะ?) และเรื่องนี้จบไปทุกเหมือนจะสงบและเราเรียนปีสุดท้ายก็จบแล้วค่ะ แต่ก็มามีเรื่องอีกกับอีกคน เรื่องว่าเราซื้อของกับเขาแต่เขาไม่ค่อยตอบแชทเลย เราบอกจะนัดรับของเขาก็ไม่ตอบเราเลยแต่ให้เราไปเอาอยู่บ้านเขาทั้งที่ไม่สนิทกันและเราบอกให้ส่ง ปณ.มาแต่เขาก็ผลัดวันส่งและเราถามว่าสรุปจะส่งตอนไหนแต่เขากลับตอบเราว่าจะส่งตอนที่ว่างและตอนที่สะดวก และน้องก็ไม่ตอบเราทีนี้เราก็โวยวายสิว่าจะส่งเมื่อไหร่ แต่ไม่ตอบไม่อ่านและแต่โพสประจาร ทำให้คนรุมด่าเราอีกแล้ว งืมมมมม งงมั้ยคะเราผิดอะไร แล้วตรงนี้เราผิดมั้ยคะ
เรื่องก็มีแค่นี้แหละค่ะ เราว่าแห่งที่5ของเรา เรามีความสุขที่สุดแล้วค่ะเพราะเราอยู่สงบของเราที่สุดแล้ว แค่เราไม่เข้าใจทำไมชีวิตเราถึงต้องมาถูกแบนแบบนี้ ทั้งๆที่เราเจอตัวตนของเราที่ยืนอยู่ในสังคมเราได้แล้ว ขอบคุณที่รับฟังนะคะ ช่วยกันตอบเป็นกำลังใจให้หน่อยค่ะ เราอยู่ได้ทุกวันนี้เพราะแฟนเราค่ะ ถ้าเราไม่มีเขาเราก้ไม่มีอะไรเลยในชีวิตนี้
ขอบคุณค่ะ
ชีวิตอภัพ หรือเราอยู่ผิดที่ หรือทุกอย่างคือความผิดของเรา?
แห่งที่1: รร.เอกชน ที่เราเรียนเป็นโรงเรียนที่เราเรียนตั้งแต่ อนุบาลจนถึงประถม5 ในสังคมนี้ของเราเป็นที่คุณครูบูลลี่เด็กและเลือกเข้าข้างเด็ก ใครที่โดนคุณครูทำโทษคือเพื่อนจะไม่คบเพราะการโดนทำโทษเป็นเรื่องน่าอายมากและใช่ค่ะเราโดนครูไม่ชอบเราเพราะชื่อของเราเป็นคนจีนมั้งคะ และตอนนั้นเราขี้โม้ค่ะไม่รู้ว่าเป็นเพราะซึงเศร้ารึป่าวเพราะจู่ๆบุคลิกเราเปลี่ยนเป็นอีกคนทันทีเลยเหมือนลืมตัวเองคนเดิม โม้มากๆและโดนครูเล่นมากๆเพื่อนเลยแบนมั้งคะ(เราว่าเราปิดเอง)จากนั้นเราอยู่ไม่ได้ค่ะเลยขอไปอยู่ ตปท.กับญาติ ก็เลยได้ไปค่ะ
แห่งที่2:ก็เข้า รร.แต่โดนคนที่นั่นแบนแบบ งงๆ เราพูดภาษาเขาได้ค่ะและฟังออกแต่เพื่อนๆที่นั่นเขาด่าเราว่าโง่แบบเขาไม่รู้ว่าเราฟังออก และแกล้งเราบ่อยๆ เราเลยโดดเรียนค่ะ และขอกลับไทยก็ได้กลับค่ะ มาเรียนไทย
แห่งที่3:เป็น รร. ที่แรกเลยค่ะที่พอจะอยู่ได้และปัญหาน้อยสุดและเหนื่อยที่สุด เพราะเรากำลังพยายามเป็นเหมือนคนอื่นเพื่อที่จะไม่ต้องเจออะไรแบบที่ผ่านมาจนเรียนจบเข้าต่อ ม.ต้น
แห่งที่4: ก็ยังทำตัวเหมือนแห่งที่3ค่ะ เป็นแบบที่ไม่ใช่ตัวเองแต่ด้วยความที่ว่ามีปัญหากับที่บ้านหนักขึ้นจากที่หนักอยู่แล้วเราก็เลยเหนื่อยกว่าเดิมอีกเลยเอาไปลงที่ รร.เพื่อนๆเลยแบนเรา และเราชอบหลงๆลืมๆ(ปกติไม่ใช่คนแบบนี้)ทำให้งานกลุ่มเดือดร้อน โดนแบนหนักกว่าเดิมอีก ก็เลยต้องออก(เราว่าเราผิดเองสมควรแล้ว) มาเรียนที่
แห่งที่5:เราพยายามเป็นตัวของตัวเองค่ะเพราะระหว่างทางก่อนหน้านี้เราเจอคนๆหนึ่งที่เขาเป็นตัวเองและผู้คนยอมรับเขา เราเลยได้เรียนรู้ว่าเราไม่ควรฝืนตัวเองจนเกินไป เราเลยปล่อยวางทุกอย่างและเราก็มีความสุขขึ้นแต่เราก็ยังมีปัญหาที่ทำให้คนหลายๆคนแบนตัวเราเองอีกตรงนี้แหละค่ะที่เราอยากถามว่าเราอยู่ผิดที่รึป่าวหรือมันผิดที่เราทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ทำไรให้ใึครแล้ว เรื่องมีอยู่ว่าเราไปบอกพี่คนหนึ่งที่ชอบเดินตามเราและเพื่อนเราว่าเราไม่ชอบนะที่มาเดินตามแบบนี้และก็ไม่ชอบด้วยที่เวลามีใครเข้าหาเราหรือเพื่อนเราเขาก็จะจิกตาทำไม่พอใจ พอเราบอกไปแต่เขากลับไม่พอใจทั้งที่ก่อนหน้านี้เราคุยกับเขาว่าเราจะปรับตัวเข้าหากันและเราจะเริ่มกันใหม่แบบว่าเขาไม่ชอบอะไรในตัวเราก็บอกได้นะเราจะปรับคนละครึ่งทางและเราถามเขาด้วยว่าจะรับได้มั้ย เขาบอกรับได้ แต่สุดท้ายก็แต่งเรื่องขึ้นมาว่าเราไปหาว่าพี่เขาแตะเนื้อต้องตัวเราและเอาไปเล่าให้ครูและหลายๆคนฟัง เราเสียหายค่ะ เริ่มมีคนไม่ชอบเราแต่เราก็ไม่ได้โต้ตอบ (อยากถามว่าตรงนี้เราผิดรึป่าวคะ?) และเรื่องนี้จบไปทุกเหมือนจะสงบและเราเรียนปีสุดท้ายก็จบแล้วค่ะ แต่ก็มามีเรื่องอีกกับอีกคน เรื่องว่าเราซื้อของกับเขาแต่เขาไม่ค่อยตอบแชทเลย เราบอกจะนัดรับของเขาก็ไม่ตอบเราเลยแต่ให้เราไปเอาอยู่บ้านเขาทั้งที่ไม่สนิทกันและเราบอกให้ส่ง ปณ.มาแต่เขาก็ผลัดวันส่งและเราถามว่าสรุปจะส่งตอนไหนแต่เขากลับตอบเราว่าจะส่งตอนที่ว่างและตอนที่สะดวก และน้องก็ไม่ตอบเราทีนี้เราก็โวยวายสิว่าจะส่งเมื่อไหร่ แต่ไม่ตอบไม่อ่านและแต่โพสประจาร ทำให้คนรุมด่าเราอีกแล้ว งืมมมมม งงมั้ยคะเราผิดอะไร แล้วตรงนี้เราผิดมั้ยคะ
เรื่องก็มีแค่นี้แหละค่ะ เราว่าแห่งที่5ของเรา เรามีความสุขที่สุดแล้วค่ะเพราะเราอยู่สงบของเราที่สุดแล้ว แค่เราไม่เข้าใจทำไมชีวิตเราถึงต้องมาถูกแบนแบบนี้ ทั้งๆที่เราเจอตัวตนของเราที่ยืนอยู่ในสังคมเราได้แล้ว ขอบคุณที่รับฟังนะคะ ช่วยกันตอบเป็นกำลังใจให้หน่อยค่ะ เราอยู่ได้ทุกวันนี้เพราะแฟนเราค่ะ ถ้าเราไม่มีเขาเราก้ไม่มีอะไรเลยในชีวิตนี้
ขอบคุณค่ะ